Αφήνοντας τα φτερά σου να σε οδηγήσουν
Ήταν κάποτε δύο χελιδονάκια. Φίλοι αγαπημένοι. Βρίσκονταν κάθε άνοιξη, κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο πάρκο, πάνω στο ίδιο κλαδί. Έλεγαν τα νέα τους, περνούσαν ωραία. Μα κάποια μέρα, συναντήθηκαν πάλι στο ίδιο μέρος, αλλά ήταν και τα δύο σκεπτικά, σκυθρωπά. Και το περίεργο; Δεν ήξεραν τι έχουν. Απλά ήταν άκεφα.
Advertisment
Τότε το ένα χελιδονάκι παρατήρησε πως εδώ και τόσα χρόνια, κάθε άνοιξη, κάθε μέρα κάνουν το ίδιο πράγμα. Πηγαίνουν στο πάρκο και κελαηδούν. «Σωστά! Αυτό είναι λογικό να μας έχει φθείρει», παρατήρησε το άλλο. «Γι’ αυτό σταματήσαμε να γελάμε», συμπλήρωσε το φιλαράκι του. «Αφήσαμε τη ρουτίνα να μας πάρει από κάτω», συνέχισε το άλλο χελιδόνι. «Ενώ είναι άνοιξη! Δες τι ωραία χρώματα, τι ωραία τοπία τριγύρω μας. Τα είχες παρατηρήσει ποτέ;»…
Διαβάστε επίσης: Η ζωή είναι σαν μια κούπα καφέ…
Και κάπως έτσι, κουβέντα στην κουβέντα τα δύο χελιδονάκια έφυγαν από το κλαδί τους και ταξίδεψαν μες στην πόλη… Πέρασαν απ’ όλα τα σπίτια, απ’ όλες τις γειτονιές, είδαν καινούρια πάρκα, λουλούδια, ανθρώπους, άλλα πουλιά. Είδαν το ηλιοβασίλεμα, που από το πάρκο που σύχναζαν δε φαινόταν ποτέ. «Θεέ μου, τι δεν είχαμε ανακαλύψει τόσα χρόνια;», αναφώνησαν και τα δύο μαζί.
Advertisment
Όπως βλέπουμε, τα δύο χελιδονάκια έχασαν το γέλιο τους, την όρεξή τους για ζωή, επειδή τα «έφαγε» η συνήθεια. Ναι, και όμως, τα χελιδονάκια… που έχουν την ευκαιρία να πετούν ελεύθερα και να στέκονται όπου θέλουν. Κι όμως! Επέλεγαν για τόσα χρόνια το ίδιο πάρκο! Γιατί η καθημερινότητα τα έκανε να ξεχάσουν πως μπορούν να πετούν ψηλά. Και πώς ξαναέγιναν τα πρόσωπά τους χαμογελαστά; Πώς άλλαξε ρυθμό το κελάηδημά τους; Απλά κάνοντας μια βόλτα στην πόλη…
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε φτερά. Φτάνει να τα ανοίξουμε και να τα αφήσουμε να μας οδηγήσουν όπου θέλουν. Στα πιο απόκρυφα ή φανερά σημεία, στα πιο απρόσμενα ή αναμενόμενα μέρη, στα πιο φωτεινά ή γκρίζα τοπία. Αρκεί να μας ταξιδεύουν… να μη μας αφήνουν στάσιμους, μαραμένους…!
Γιάννης & Μαρία
