Η συνθετική δομή του άντρα και της γυναίκας
Από κορίτσια σε γυναίκες
Οι γυναίκες από μικρή ηλικία διδάσκονται το πώς να φροντίζουν τους άλλους. Πως να “υπηρετούν”, αν θέλετε. Τα κορίτσια από μικρά μαθαίνουν να φροντίζουν τις κούκλες τους, να τις ντύνουν, να τις χτενίζουν, να αναπαριστούν τους ρόλους της οικογένειας τους με αυτές, και να ψήνουν κουλουράκια στην πλαστική τους κουζίνα. Μαθαίνουν τη σημαντικότητα της νοικοκυροσύνης, καθώς αναμένονται να διπλώνουν τα ρούχα τους και να μαζεύουν τα παιχνίδια τους. Αργότερα, παρατηρούν το ρόλο της μητέρας τους μέσα στο σπίτι, ώστε να αντιγράψουν τις θηλυκές συμπεριφορές που θεωρούνται αποδεκτές στην οικογένεια.
Advertisment
Μ. Αθανασίου – Υπονομεύοντας την υγεία μας: Θυμός και ανικανότητα θέσπισης ορίων
Το κορίτσι αυτό, μεταμορφώνεται αργότερα σε μια γυναίκα με έντονο αίσθημα υποχρέωσης ως προς τη φροντίδα των μελών της οικογένειας – ιδιαιτέρως των αρσενικών, αντιγράφοντας έτσι τις υπηρεσίες που προσέφερε η μητέρα της. Ταυτόχρονα, τα κορίτσια αυτά, συχνά αναπτύσσονται συναισθηματικά δίπλα σε μια μητέρα η οποία δηλώνει πως ο σύντροφος της δεν την καταλαβαίνει, και πως βιώνει μοναξιά. Συνήθως αυτό προκύπτει από λάθος (ή ολική έλλειψη) συνεννόησης μεταξύ των δυο φύλων, κάτι που όμως τότε το κορίτσι είναι αδύνατο να αναγνωρίσει. Θα μεγαλώσει πιστεύοντας πως οι άντρες δεν μας καταλαβαίνουν, και θα επαληθεύσει αυτήν της την πεποίθηση, καθώς θα αναπαράγει τις συμπεριφορές της μητέρας της.
Από αγόρια σε άντρες
Μ. Αθανασίου – Η βιολογία της ψυχικής ισορροπίας: Εγκέφαλος, έντερο, και άγχος
Advertisment
Οι φίλοι μας τα αρσενικά ακολουθούν μια πολύ διαφορετική αναπτυξιακή διαδρομή. Τα αγόρια, από μικρά μαθαίνουν πως το φύλο τους έρχεται με περιορισμούς: «Οι άντρες δεν κλαίνε», «αν είσαι ευαίσθητος είσαι αδύναμος», «αν δεν δουλέψεις σκληρά είσαι ανίκανος», «πρέπει να έχεις μεγαλύτερο εισόδημα από το ταίρι σου», πρέπει να είσαι άντρας (ότι και αν σημαίνει στην κουλτούρα κάθε οικογένειας αυτό). Ξαφνικά, το να έχεις φύλο έχει και υποχρεώσεις. Φαντάζει αφόρητο. Μεγαλώνοντας, οι άντρες καταλήγουν να παλεύουν για όλα αυτά που έμαθαν από μικροί πως πρέπει να αποδείξουν. Τόση καθημερινή προσπάθεια είναι σίγουρο πως θα τους κάνει να ξεχάσουν αρκετές φορές τα άτομα γύρω τους – πράγμα που θα πληγώσει αρκετά το ταίρι τους στην ερωτική τους ζωή.
Βλέποντας τον πατέρα τους να παλεύει να αποδείξει με την σειρά του την αξία του στην οικογένεια, μεγαλώνοντας, τα αγόρια υιοθετούν παρόμοιες συμπεριφορές – όπως ακριβώς κάνουν και οι γυναίκες. Μαθαίνουν πως είναι εντάξει να αγνοούν τη σύντροφό τους αν αυτό σημαίνει καταξίωση στον εργασιακό χώρο. Και οι γυναίκες μαθαίνουν να πληγώνονται από αυτό – καθώς δεν μπορούν να καταλάβουν την αξία που έχει για τον άντρα η εργασιακή επιτυχία, και το τι σημαίνει για αυτόν. Ο άντρας που δεν καταφέρνει να αποδεικνύει σε καθημερινή βάση τη χρησιμότητα και ικανότητα του (και μερικές φορές και την υπεροχή του ως αρσενικό), νιώθει παντελώς άχρηστος. Και σε κανέναν δεν θα άρεσε να νιώθει έτσι.
Σύνθεση
Έχουμε λοιπόν δύο φύλα, στα οποία από μικρή ηλικία η κοινωνία έχει εμφυσήσει ρόλους παντελώς αντίθετους με κατάληξη σε εντελώς διαφορετικούς στόχους. Εν ολίγοις, οι γυναίκες έχουν πεπειστεί ότι πρέπει να υπηρετούν και να βάζουν τις δικές τους ανάγκες στην άκρη*, και οι άντρες ότι πρέπει να δίνουν καθημερινά μάχη με τη ζωή ώστε να αποδείξουν την αξία τους και το ρόλο τους στην κοινωνία ως αρσενικά**.
Από τη φύση τους, οι άντρες και οι γυναίκες είναι πολύ διαφορετικοί. Αυτό δικαιολογεί (και κάνει απαραίτητη) τη διαφοροποίηση των ρόλων μεταξύ τους. Το πρόβλημα όμως είναι, πως η κοινωνία έχει πάρει αυτήν τη διαφορετικότητα και την έχει μεταπωλήσει ως αντίθεση. Αυτή είναι και η πηγή της αιώνιας θα έλεγα (με κίνδυνο να ακουστώ δραματική) σύγκρουσης μεταξύ μας. Για όσες διαφορές έχουμε, οι άντρες και οι γυναίκες, έχουμε άλλες τόσες ομοιότητες μεταξύ μας.
Και οι δύο έχουμε ανάγκη από αγάπη, κατανόηση, ένα χάδι, υποστήριξη, χώρο και μη κριτική. Όντας διαφορετικοί, μπορεί να διαλέξουμε να τα βιώσουμε όλα αυτά με διαφορετικό τρόπο, όμως οι βασικές μας ανάγκες θα παραμείνουν ίδιες. Αν μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι λόγω κληρονομικών πεποιθήσεων και φόβων βρισκόμαστε τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο, θα καταφέρουμε επιτέλους να μειώσουμε αυτήν την απόσταση – αντί να την επεκτείνουμε.
* Αυτή η τάση μπορεί να προκαλέσει στις γυναίκες μεγάλη σύγχυση και να αυξήσει τη συχνότητα εσωτερίκευσης των συναισθημάτων τους. Αυτό με τη σειρά του προσδίδει αυξημένες πιθανότητες για νευρικές κρίσεις, κρίσεις πανικού/άγχους και αυτοάνοσες παθήσεις.
** Αυτή η τάση στους άντρες τείνει να καλλιεργεί μέσα τους τρομερή αγωνία και φόβο για αποτυχία. Από αυτήν την κατάσταση μπορούν να προκύψουν προβλήματα στύσης, κατάθλιψη, αισθήματα μειονεξίας και εθιστικές συμπεριφορές.
Σημείωση: Με το άρθρο μου αυτό δεν επιθυμώ να προωθήσω την ετεροσεξουαλικότητα ή να θίξω τη σεξουαλικότητα των αναγνωστών.
- Ο ρυθμός στα αντικείμενα, τη φύση και τους ανθρώπους - 26 Μαΐου 2022
- «Πόσο καιρό θα διαρκέσει η θεραπεία;» – Μια ψυχολόγος απαντά στην πιο συχνή ερώτηση - 13 Ιουλίου 2020
- Φόβος για το μέλλον (άγνωστο): Η επιδημία του σήμερα… - 1 Απριλίου 2020
