Σου πάει πολύ να χαμογελάς
Ξημέρωσε και πάλι. Αυτή η μέρα φαίνεται να ξεκινάει πάλι σαν όλες τις άλλες που πέρασαν. Πρωινό ντουζάκι για γρήγορο ξύπνημα, ένα καφέ μαζί με το πρωινό και γεια σας. Επιστροφή στην καθημερινή ρουτίνα. Δουλειά, ψεύτικα χαμόγελα επειδή το απαιτεί το πόστο μου και ένα βάρος στη καρδιά που ακόμα δεν μπορώ να προσδιορίσω το μέγεθος του. Όλα αυτά ήταν στο μυαλό μου και ευχόμουν σήμερα να ζήσω κάτι διαφορετικό.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Άγγελο Παπαντωνίου
Έξω από το κτίριο ακουγόταν η δυνατή βροχή που έπεφτε και εγώ ως συνήθως ήμουν σκυμμένος πάνω από τα χαρτιά μου μαλώνοντας με τους αριθμούς και βρίζοντας να βγουν σωστά για να μη χάσω χρόνο στη προσπάθεια να βρω τα λάθη. Τότε άνοιξαν οι αυτόματες πόρτες του κτιρίου και ένα αεράκι μου δρόσισε το πρόσωπο και σηκώνοντας το κεφάλι αντίκρισα αυτό που ευχόμουν νωρίτερα. Μπήκες στον χώρο μου κρατώντας μια ροζ ομπρέλα, παρόλο που την είχες μαζί σου ήσουν μούσκεμα. Μούσκεμα αλλά χαμογελαστή. Αυτό με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αυτό το χαμόγελο συντάραξε όλο μου τον κόσμο, ένιωθα ότι είχε γίνει σεισμός δέκα ρίχτερ.
Με πλησιάζεις και νιώθω τη ζέστη και τη λάμψη που προέρχεται από τα χείλη σου, η αύρα σου είναι φωτεινή και ζεστή σαν τον ήλιο. Η άνοιξη και το καλοκαίρι μπήκαν ταυτόχρονα μέσα στην καρδιά μου. Τι χαμόγελο είναι αυτό θεέ μου; Ποια μάνα και ποιος πατέρας είναι περήφανοι για αυτό το δημιούργημα της μεταξύ τους ένωση; Μου κόπηκε η ανάσα.
Ήμουν έτοιμος να σου φωνάξω να μην πλησιάσεις άλλο. Ξέρω ότι θα απορούσες γιατί, αλλά τι απάντηση θα μπορούσα να σου δώσω λέγοντας σου αυτό; Να σου έλεγα μην πλησιάζεις γιατί όσο με κοντεύεις νιώθω τους παλμούς μου να χτυπάνε τόσο δυνατά που επισκιάζουν ακόμα και τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο που υπάρχει και δεν θέλω να σε κουφάνω; Δεν τόλμησα να το πω γιατί ήθελα να τους νιώσεις, να τους ακούσεις.
Επιβράδυνες το βήμα σου κοντεύοντας σε μένα κοιτώντας με στα μάτια ανταποδίδοντας και εγώ με τον ίδιο τρόπο, ώσπου τελικά βρεθήκαμε σε απόσταση αναπνοής. Δε σε αφήνω να ξεστομίσεις ούτε μια λέξη, θέλω εγώ να έχω τον πρώτο λόγο. Θέλω να σου πω αυτά που σκέφτομαι χωρίς να αγχωθώ για τις μετέπειτα αντιδράσεις. Άκουσε με λοιπόν: «Δε σε γνωρίζω καθόλου, σήμερα σε βλέπω για πρώτη φορά. Το πρωί που φόρεσες τα ρούχα σου, φόρεσες και το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει. Σου πάει πολύ να χαμογελάς».
- Η σπηλιά των ψιθύρων - 27 Μαΐου 2017
- Κλεψύδρα ζωής, κόκκοι στιγμών - 26 Απριλίου 2017
- Το μάθημα του εαυτού μου - 9 Ιανουαρίου 2017
