Νυχτερινές σκέψεις
Πόσες φορές με έχει βρει η νύχτα, να χαζεύω τη θάλασσα και τα πλοία, αυτούς του αγέρωχους ταξιδιώτες που ζουν μέσα από τις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων! Κοιτάζω το νέο φεγγάρι που γεννιέται και μπαίνουν σκέψεις, όνειρα, που δίνουν ελπίδες μόνο για λίγο και μετά να τις γκρεμίσουν. Αμέτρητες φορές μέσα στη ζωή μου έχω χάσει τον ύπνο μου γι’ αυτά τα όνειρα, αυτές τις ελπίδες. Όνειρα που σκέφτομαι και εύχομαι να βγουν αληθινά. Τέτοια όνειρα με έχουν ξαγρυπνήσει, με έχουν αφήσει να ονειρεύομαι έναν καθαρό ουρανό, έναν άνθρωπο δίπλα μου. Γιατί το σκοτάδι να μου δημιουργεί τέτοια διάθεση; Μα σε μένα μου αρέσει η νύχτα, η θάλασσα, η ηρεμία της. Από μέσα μου μια φωνή – χαιρέκακη φωνή – την ακούω μου ψιθυρίζει, «γιατί να έρθει σε σένα αυτός ο άνθρωπος; Γιατί να μην μείνει σε αυτό που έχει επιλέξει …την σιωπή;» και σκέφτομαι τι μου λείπει; Τι μου περισσεύει;
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Θοδωρή Γιαννόπουλο
Πόλεμος! Ακούω και δεύτερη φωνή, μια γνώριμη φωνή. Πρέπει να είσαι πάντα εσύ ο δυνατός, πρέπει εσύ να κανείς την διαφορά, δεν πρέπει να φέρεσαι σαν παιδί ενώ, όλοι γύρω σου, μπορούν να είναι παιδιά και να θέλουν όλοι να τραβήξουν την προσοχή σου, εσύ να τους αφήνεις; Οι φίλοι σου, οι γνωστοί, οι συγγενείς, οι συνεργάτες σου, πόσο καλά σε ξέρουν; Τι σου προσφέρουν; Αναρωτιούνται άραγε τι περνάει από το μυαλό σου; Πόσο γελάνε μαζί σου με αυτά που λες και κάνεις; Ίσως να βλέπουν αυτά που θέλουν και όχι αυτά που τους δείχνω. Ίσως βλέπουν μόνο μια εικόνα από εμένα, από τις σποραδικές στιγμές που με έχουν ζήσει. Μήπως εγώ περιμένω παρά πολλά από τους άλλους;
Τα όνειρα, που θα ήθελες να σου συμβούν στην πραγματικότητα, πράγματα που δεν θα γίνουν αλλά τα σκέφτεσαι για να σου δίνουν κουράγιο, σχέσεις, καταστάσεις που δεν θα λύσεις ποτέ, που δεν θα κανείς ποτέ, και όμως τις ονειρεύεσαι και όμως τις γεύεσαι. Και μετά μια πικρίλα. Η γνώση ότι αυτά είναι απατηλά, μη πραγματοποιήσιμα. Σε όλα αυτά, τα μισά να είναι αλήθεια, γιατί να μην πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου; Γιατί πρέπει να τα βάλω στη σειρά, γιατί πρέπει να διαλέξω; Γιατί διάλεξα να είμαι έτσι και να αναρωτιέμαι ενώ θα μπορούσα να τα έχω όλα στην λήθη ξεχασμένα;
Συμβιβάζομαι; Δεν ξέρω αν με βοηθά ο συμβιβασμός ή αντίθετα με σπρώχνει πιο πολύ να ταξιδέψω ξανά σε αυτή την πλανεύτρα μάγισσα θεά. Τι ηρεμία τελικά σου προσφέρουν οι ψευδαισθήσεις της θάλασσας και τα ατελείωτα γιατί, που ακόμα με κάνουν περισσότερο να σκέφτομαι! Πως όμως να αφήσεις κάτι τόσο μαγικό που σε τυλίγει μέσα του, που κάνει την ζωή σου ένα ταξίδι, μεταφορικά και κυριολεκτικά να το εγκαταλείψεις; Όχι δεν έχω απαντήσεις, γιατί η μεμψιμοιρία δεν μου ταιριάζει, γιατί είμαι δυνατός, κι αν φαίνεται πως λυγίζω, αντέχω, πολεμώ.
Κι όσο το φεγγάρι αλλάζει μορφές, οι σκέψεις μου γεννούν ελπίδες στους κήπους της ψυχής μου. Θάλασσά μου, πόσα θέλω να σου πω, να σου ψιθυρίσω αισθήματα και λέξεις που νιώθω, να τα μεταφέρεις σε εκείνη που με συμπληρώνει πολύ. Νύχτα, μου έφερες σκέψεις, εικόνες, μου ζωντάνεψες μέσα από το σκοτάδι σου, το φως για να σταματήσω το ταξίδι μου. Καθώς οι σκέψεις κυλούν, χρώματα αρχίζουν να ανατέλλουν. Σε αυτή τη νέα μέρα που ξεκινά δεν χρειάζονται σιωπές, μα καρδιά, ψυχή και στόμα να μιλά, να μπορεί να λέει ότι νιώθει, ότι ονειρεύεται, ότι σκέφτεται! Αυτά μοιάζουν να λάμπουν πιότερο κι από τον Ήλιο.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
