Photo: Author/Depositphotos
Σας το εξομολογούμαι: Σιχαίνομαι τη σαλάτα. Δεν βρήκα ποτέ στη ζωή μου καμία ευχαρίστηση στη μυρωδάτη ζουμερή ντομάτα ή στην τρυφερή καρδιά ενός μαρουλιού και φυσικά πάντα θα με κυνηγάει η φράση που ακούω από την παιδική μου ηλικία, «φάε τη σαλατούλα σου, κάνει καλό!». Η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια κατάφερα να τη σκαπουλάρω είτε τρώγοντας όλη τη φέτα από τη χωριάτικη και κάνοντας ατελείωτες παπάρες προσπαθώντας να ξεγελάσω τους πάντες ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό ότι ασχολούμαι με τη σαλάτα, είτε απλώς στο σπίτι μου αποφεύγοντας να τρώω σαλάτες.
Advertisment
Όλα λοιπόν ήταν μια χαρά, όμως τα χρόνια πέρασαν και κάποια στιγμή κι εγώ ως νοήμων άνθρωπος άρχισα να ασχολούμαι με την υγιεινή διατροφή. Φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η περίοδος συνέπεσε με την εποχή που συνειδητοποίησα ότι τα είχα κάνει μαντάρα στη ζωή μου. Σιχαινόμουν λοιπόν τη ζωή μου που πίστευα ότι αναγκαστικά έπρεπε να τη ζω με αυτόν τον τρόπο, σιχαινόμουν και τις σαλάτες που όλοι ισχυρίζονταν ότι αναγκαστικά έπρεπε να τρώω.
Το παράδοξο είναι ότι σήμερα τις πέντε από τις επτά ημέρες της εβδομάδας το κύριο γεύμα μου είναι σαλάτα και όχι μόνο δε νιώθω ότι βοσκάω ένα αηδιαστικό πράγμα, αλλά αντίθετα πλέω σε πελάγη ευτυχίας καθώς βυθίζομαι στην γευστική απόλαυσή της. Πώς συνέβη αυτό; Απλώς συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ξεπεράσω τις σαλάτες της παιδικής μου ηλικίας και να φτιάξω αυτές και μόνο που ήταν αποκλειστικά δικές μου, που είχαν τα υλικά που επέλεγα εγώ και άρεσαν σε μένα. Έτσι λοιπόν, συνδυάζω όλα τα λαχανικά που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος με όλα τα υλικά που λατρεύω.
Η απλή αυτή διαδικασία με παθιάζει, γιατί κάθε φορά απογειώνει τη δημιουργικότητά μου και καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα που σε τίποτα δεν θυμίζει την παιδική μου ηλικία και που είναι μοναδικό, όπως άλλωστε, παρόλο που δεν το είχα καταλάβει για πολλά χρόνια, μοναδική είμαι κι εγώ, μοναδική είναι και η ζωή μου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το σπανακόρυζο, για το οποίο επιφυλάσσομαι να παραθέσω στο μέλλον πενήντα διαφορετικούς τρόπους παρασκευής του και το οποίο δεν έχω μπορέσει μέχρι σήμερα να το φάω μαγειρεμένο από άλλον άνθρωπο.
Advertisment
Το αποτέλεσμα όμως δεν θα ήταν το ίδιο και δεν θα είχε ίσως και κανένα νόημα, αν δεν συνδυαζόταν με την αγάπη. Αγάπη για τον εαυτό μου που θέλω να είναι υγιής και γεμάτη ενέργεια, αγάπη για τη δημιουργία —τη διαδικασία που μας επιτρέπει να βλέπουμε την ζωή σαν να ξεκινάει από την αρχή κάθε μέρα —για τη Φύση που μας προσφέρει τα πάντα και πάνω από όλα αγάπη για τους ανθρώπους που την προσφέρω είτε στους σημαντικούς άλλους στη ζωή μου είτε στην κοινότητα των ανθρώπων που αγαπώ, για παράδειγμα κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων του Harmony & Creativity.
Φτιάχνοντας τη σπέσιαλ σαλάτα για το μεσημεριανό Κυριακάτικο γεύμα, γεμάτη ευγνωμοσύνη για την αφθονία του Σύμπαντος και για τους ανθρώπους που κόπιασαν για να φτάσουν όλα αυτά τα υλικά στην κουζίνα μου, σκέφτομαι ότι το ίδιο συμβαίνει και με τις ζωές μας. Συχνά τις ζούμε αναγκαστικά, κρατώντας νοερά με το χέρι μας τη μύτη μας, όπως όταν μυρίζουμε ένα φαγητό που δε μας αρέσει.
Συνειδητοποιώ παράλληλα, γιατί αυτήν την εποχή μελετώ το εκπληκτικό βιβλίο «Κάθε Τρίτη με το Μόρι» του Mitch Albom (εκδόσεις Διόπτρα) ότι αυτό λέει και ο ετοιμοθάνατος μεγάλος δάσκαλος στο μαθητή του: Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μια ζωή σαν υπνοβάτες, που δεν είναι δική τους, επιδιώκοντας λάθος στόχους που τους διδάσκει ο πολιτισμός και επειδή το αποδέχονται και δε δημιουργούν το δικό τους πολιτισμό και τη δική τους ζωή, είναι πιο δυστυχισμένοι και από τον ετοιμοθάνατο.
Η «λύση» του Μόρι μοιάζει πολύ με τη δική μου για τη σαλάτα και το σπανακόρυζο: Παύουμε να φτιάχνουμε τη σαλάτα μας και τη ζωή μας μηχανικά, καλλιεργούμε την κρίση και την κριτική σκέψη, χρησιμοποιούμε τα υλικά που μας αρέσουν, αφοσιωνόμαστε στη δημιουργία μιας κατάστασης που μας δίνει στόχους και νόημα, αποστασιοποιούμαστε από την αυτολύπηση και την αρνητικότητα, αποβάλουμε την πικρία και πλημμυριζόμαστε από ευγνωμοσύνη. Από την άλλη πλευρά, αυτά που είναι αναπόφευκτα, όπως τα γηρατειά και ο θάνατος, τα μετουσιώνουμε σε εφαλτήριο για δημιουργία, εξέλιξη και πνευματικότητα, ερχόμαστε σε επαφή με το συναίσθημά μας και αφήνουμε την ασίγαστη αγάπη να κυριαρχήσει στη ζωή μας.
Η ζωή λοιπόν μοιάζει με τη σαλάτα και το σπανακόρυζο. Μπορεί να είναι ουδέτερη, άνοστη ή ακόμη και αηδιαστική. Μπορεί όμως να είναι και υπέροχη. Από εμάς εξαρτάται το τελικό αποτέλεσμα!
Καλή όρεξη, καλή απόλαυση!
- 4 αλήθειες που αξίζει να πούμε στον επικριτικό εαυτό μας - 24 Οκτωβρίου 2019
- Compassion: Ένα βήμα πέρα από την ενσυναίσθηση - 29 Σεπτεμβρίου 2019
- Δεν έχω ανάγκη τη συμβουλή σου… έχω ανάγκη να με ακούσεις πραγματικά - 27 Ιουνίου 2018
