Φοβάμαι να ονειρευτώ μου λες! Τι φοβάσαι σε ρωτώ; Χμμμ αλήθεια δεν μπορώ να στο εξηγήσω μα κάτι μέσα μου με κρατά από την ελευθερία να ταξιδέψω όπου λαχταρώ.
Στο τώρα μου όλα μου μοιάζουν τόσο ρηχά, τόσο πλασμένα για την ευθεία μονότονη γραμμή. Η ζωή μου με ρουφά ολοένα και πιο πολύ στα πρέπει και στο τρέχω και στο δεν πρόλαβα και πλέον δεν σταματάω ούτε καν λίγο για να αναπνεύσω μια ολόκληρη αναπνοή, να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό μήπως υπάρχει κι εκεί κάτι, να μυρίσω ένα λουλούδι, να βγω από αυτό που μου λένε για φυσιολογικό.
Advertisment
Μα γιατί να υπάρχει ο ουρανός Θεέ μου γιατί να χρειάζεται αφού εσύ μου έδωσες πόδια για να περπατώ και χέρια για να σκαρφαλώνω, δεν έχω φτερά εγώ, στα πουλιά τα έδωσες όχι σε εμένα! Για εκείνα έπλασες τον ουρανό! Σε εμένα πρόσφερες τη γη να περπατώ, μόνο να περπατώ. Να νιώθω το χώμα σταθερό κάτω από τα πόδια μου.
Διαβάστε επίσης από τη Ρίνα Σερέτη
Advertisment
Μα γιατί να υπάρχουν το φεγγάρι, τα αστέρια οι πλανήτες, ο γαλαξίας, το σύμπαν; Εκεί ζουν οι θεοί, οι ψυχές, οι οντότητες που δεν χρειάζονται τη γη για να αισθανθούν ασφαλείς, δεν αρκούνται σε έναν ουρανό για να πετάξουν! Για εκείνους δημιουργήθηκε η απεραντοσύνη για εμένα μόνο ο χώρος και ο χρόνος. Να είμαι “εκεί” στην ώρα μου! Και τα ευωδιαστά λουλούδια, τα δέντρα, τα λιβάδια και σε εκείνα έδωσες τη γη μα τα γέννησες μέσα στης φύσης το στερέωμα, τους έδωσες γη να αισθάνονται ασφάλεια και ουρανό να κοιτούν και να ονειρεύονται!
Μα γιατί να υπάρχει η θάλασσα; Εκείνη είναι το σπίτι των ψαριών και των πλασμάτων του βυθού της! Ζουν και αισθάνονται την ελευθερία της ζωής τους δεν σκληραίνει τις κινήσεις όσες δυσκολίες κιαν υπάρχουν. Κυλούν και αιωρούνται μέσα στη θάλασσα υπερνικώντας κάθε δύναμη αντίστασης! Δεν υπάρχει τριβή, δεν γνωρίζουν αντίσταση… Εγώ αφήνομαι μόνο στην σκλαβιά κάποιων που τους προσφωνίζουν “ισχυρούς, προδότες, δυνάστες” κι αλλά πολλά μα εγώ συνεχίζω και τους υπακούω! Πρέπει να είμαι σωστός άνθρωπος μου είπανε, να υπακούω στους νόμους και τους κανόνες…
Γιατί Θεέ μου με γέννησες μέσα σε ολαυτά; Γιατί με καταδίκασες να βλέπω το πέταγμα κι εγώ να θέλω μα να μην μπορώ να πετάξω; Γιατί με άφησες να ανακαλύψω την ύπαρξη του σύμπαντος όταν μπορώ μόνο στο οξυγόνο να επιβιώσω; Γιατί μου έσπειρες γύρω μου τις μυρωδιές της φύσης όταν το σώμα μου λίγο αν κουραστεί βρωμάει και πρέπει να το σαπουνίσω για να μοσχοβολήσει; Γιατί με άφησες να αισθανθώ την ελευθερία και την ξεγνοιασιά της άνωσης αφού το σώμα μου δεν το αντέχει το νερό για πολύ και επιστρέφει πίσω σαν πιο βαρύ στην σταθερότητα της γης του;
Φοβάμαι να ονειρευτώ μου λες… Για να μπορώ να φτάσω στο όνειρο χρειάζομαι φτερά και ουρανό, χρειάζομαι άυλη έκφραση, μυρωμένο σώμα και κίνηση απελευθερωμένη από αντιστάσεις… Εγώ είμαι μόνο άνθρωπος και για τη γη μου είμαι πλασμένος! Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω γιατί υπάρχουν όλαυτά τα όμορφα γύρω μου κι εγώ με τη ματαιοδοξία μου που δεν μπορώ να τα φτάσω, να τα ασχημαίνω! Φοβάμαι να ονειρευτώ, φοβάμαι μην μπορέσω να τα φτάσω, φοβάμαι τι θα μου απαντήσω τότε. Φοβάμαι…
- Άνθισε την ομορφιά σου πέρα από τον χρόνο - 3 Ιανουαρίου 2020
- Για να γνωρίσεις τη ζωή, χρειάζεται να υποστείς πολλούς θανάτους εντός της… - 29 Μαΐου 2019
- Αποχώρησε από τον πόνο! Άσε τον ελεύθερο και προχώρα! - 6 Μαΐου 2019
