Ακούμε συνέχεια να υμνείται η τελειότητα, το αψεγάδιαστο της εμφάνισης ή της οποιαδήποτε κατάστασης, πως κάτι πρέπει να είναι τέλεια ζυγισμένο από όλες τις πλευρές προκειμένου να γίνει και να προσελκύσει το ενδιαφέρον των άλλων. Διαβάζουμε πως για να προχωρήσει κανείς σε οτιδήποτε νέο στη ζωή, πρέπει πρώτα να τα έχει βρει με τον εαυτό του, να έχει επουλώσει πλήρως τις πληγές του, να ξέρει τί θέλει και πώς να το πετύχει. Σε αυτό το πλάνο δεν υπάρχει χώρος για λάθη γιατί αν θέλουμε να πετύχουμε το τέλειο, πρέπει και εμείς να είμαστε κάτι αντίστοιχο, κάτι ολοκληρωμένο σε όλα τα επίπεδα, χωρίς ρωγμές. Η τελειότητα μαγνητίζει τελειότητα, έτσι δεν είναι;
Και όμως…όσο περιμένουμε να είμαστε άψογοι σε όλα, όσο φοβόμαστε να κάνουμε την οποιαδήποτε κίνηση γιατί «δεν είμαι 100% έτοιμος/έτοιμη για αυτό», τόσο η ζωή ξεφεύγει από τα χέρια μας αφήνοντας μας μόνο την πικρή γεύση ότι θα μπορούσαμε να την έχουμε ζήσει καλύτερα, πιο γεμάτα, πιο ουσιαστικά. Το Εγώ που έχουμε δημιουργήσει μας λέει πως οι ατέλειες μας είναι οι αδυναμίες μας, μας φοβερίζει ότι μπορεί να αποτύχουμε, να πληγωθούμε, να μας απορρίψουν- και έτσι κυνηγάμε το ανέφικτο, το ιδεατό, και χάνουμε το απτό, το τώρα, το «μπορώ».
Advertisment
Θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε εφόσον αποδεχτούμε τα μειονεκτήματα μας, τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες που διατηρούμε. Κανείς δεν είναι μόνος σε αυτό, ούτε και ο μοναδικός με μειονεκτήματα. Αν και έχουμε έρθει στον κόσμο για να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και να μοιραστούμε τις δυνατότητες μας με τους άλλους, αυτό δεν σημαίνει πως μπορούμε να είμαστε τέλειοι σε όλα, ούτε και πως πάντα έχουμε δίκιο. Αυτά τα δύο νοητικά πρότυπα είναι που χρειάζεται να αποκαθηλώσουμε από τον θρόνο τους, γιατί αυτά είναι που τις περισσότερες φορές μας εμποδίζουν να ζήσουμε τη ζωή στο μέγιστο και να βιώσουμε τόσο τις όμορφες στιγμές της, όσο και τις άσχημες. Γιατί ναι, και οι επώδυνες εμπειρίες έχουν την ομορφιά τους-μας διδάσκουν, μας ενδυναμώνουν, μας δείχνουν σε τί κάνουμε λάθος, τί χρειάζεται να διορθώσουμε, ποιοί άνθρωποι είναι πραγματικά κοντά μας και μας αγαπούν. Αυτή η εναλλαγή όμορφων και άσχημων καταστάσεων έρχεται να μας δώσει το εξής μάθημα: αφού δεν υπάρχει τέλεια καθημερινότητα, πώς περιμένουμε εμείς να είμαστε τέλειοι;
Όταν αφήσουμε στην άκρη την πιεστική ανάγκη να είμαστε τέλειοι και να κρίνουμε συνεχώς τον εαυτό μας, θα ανακαλύψουμε πως τότε μπορούμε να εξελιχθούμε και να αποδεχθούμε πλήρως τον εαυτό μας. Τότε θα δούμε με μεγαλύτερη καθαρότητα πως οι ατέλειες μας είναι κομμάτι της προσωπικής μας ομορφιάς, μέρος του προσωπικού μας μύθου- ποιος ήρωας στη μυθολογία ή στα παραμύθια άραγε ήταν απόλυτα άψογος; Οι αρχαίοι πολιτισμοί έδωσαν (και) μειονεκτήματα στους παντοδύναμους θεούς γιατί ήξεραν πως δεν μπορεί να υπάρξει το τέλειο, πως η κάθε θεότητα αντιστοιχεί στις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η κάθε δύναμη έχει και την αδυναμία της και από αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς.
Στο τέλος, το να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε τέλειοι μας κάνει πιο δυνατούς. Και αυτό γιατί γνωρίζουμε πως όταν έχουμε μία ατέλεια, έχουμε και μία αντίστοιχη δυνατότητα που μπορεί να την υπερκεράσει. Κατανοούμε επίσης πως τα μη τέλεια στοιχεία μας μπορεί να είναι έτσι γιατί δεν έχουμε δουλέψει αρκετά με αυτά, δεν τα έχουμε κατανοήσει όσο θα μπορούσαμε, τα φοβηθήκαμε και απομακρυνθήκαμε από αυτά, κλείσαμε τα μάτια και προσποιηθήκαμε πως δεν υπάρχουν. Η αποδοχή τους, όμως, οδηγεί στην ολοκλήρωση και την πληρότητα. Ίσως αυτό να μην είναι το τέλειο, είναι όμως αρκετό για να μας κάνει να νιώθουμε ευτυχισμένοι με αυτό που είμαστε και με τα όσα ακόμα μπορούμε να μάθουμε και να γίνουμε στο μέλλον.
Advertisment
Δήμητρα Παράσχου – ψυχοθεραπεύτρια – Photo: Author/Depositphotos
