Είναι φορές που θέλεις να μιλήσεις ή καλύτερα να ουρλιάξεις, να ξεσπάσεις βγάζοντας μια κραυγή που θα περιγράφει τον πόνο που κρύβεις μέσα σου κι όμως νιώθεις πως κάποιος σου έχει κλείσει ερμητικά το στόμα. Οι σκέψεις σου, όσα νιώθεις δεν γίνονται φωνή, δεν ακούγονται, παρά μονάχα στο μυαλό σου φωνάζουν και σε τρελαίνουν ακόμη περισσότερο.
Οι κραυγές φωνάζουν τον πόνο σου, την απελπισία που έχεις και την ακούς μόνο εσύ, κανείς δεν σε νιώθει, κανείς δεν μπορεί να σε παρηγορήσει, νιώθεις εγκλωβισμένος σε αυτό που έζησες και όλο αυτό φοβάσαι ότι δεν έχει τελειωμό. Θέλεις να μιλήσεις για όλα αυτά, μα δεν μπορείς, ίσως να φοβάσαι να ανοιχτείς γιατί ξέρεις πως δύσκολα θα σε καταλάβουν. Το σοκ από όλα αυτά που έζησες δεν καταλαγιάζει μέσα σου γιατί δεν ακούγεται, αυτό το ίδιο σου κλείνει την φωνή, ούτε μια λέξη δεν μπορείς να ορθώσεις.
Advertisment
Όλα αυτά που έζησες σου δημιουργούν το αίσθημα της δυσφορίας που σε πνίγει, νιώθεις ασφυκτικά μέσα στον ίδιο σου το σώμα, μέσα στην ίδια την ψυχή σου. Μία τρέλα σε κυριεύει, δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις, η εικόνα του πόνου πέρνα και ξανά περνά από το μυαλό σου. Θυμάσαι και πονάς κάθε μέρα και πιο πολύ, όσο δεν μπορείς να μιλήσεις, αυτό που νιώθεις μεγαλώνει και σε πνίγει, σε κλειδώνει σε μια φυλακή τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.
Νιώθεις ότι δεν μπορείς να δεχτείς όλο αυτό που έγινε, το μυαλό αρνείται να συνειδητοποιήσει εκείνη την στιγμή, τις στιγμές που ακολούθησαν. Αυτή η εικόνα σου «χτυπά πολλές φορές την πόρτα» και εσύ επιμένεις να μην την «ακούς», να μην της «ανοίγεις». Αρνείσαι όλη αυτήν την κατάσταση…
Εκεί είναι που οι φωνές γίνονται δάκρυα, ξεσπούν και ακούγονται μέσα από τα μάτια, κυλούν στα μάγουλα σου. Με αυτόν τον τρόπο η ψυχή σου ξελαφρώνει, όλα όσα νιώθεις ξεσπούν, γίνονται λυγμός πονεμένος που μπορεί στην αρχή να αισθάνεσαι πως δεν θα σταματήσεις ποτέ αλλά στο τέλος καταλαβαίνεις πως η ψυχή ξεφορτίζεται μέσω αυτού και έτσι νιώθεις λίγο καλύτερα.
Advertisment
Δεν μπορεί όμως κανείς να ακούσει την σιωπή σου, να νιώσει τον πόνο που βιώνεις, εκεί λοιπόν αρχίζεις να αναζητάς ένα καταφύγιο που να μπορείς να ηρεμήσεις. Είναι κάποιοι άνθρωποι που το να κλάψουν απλά δεν είναι αρκετό για να ηρεμήσουν μετά από αυτό έστω για λίγο, όσα δάκρυα και να ρίξουν κάτι πάντα μέσα τους, τους πονάει και θέλει να ξεσπάσει. Αυτόματα τους δημιουργείται η ανάγκη να γράψουν όσα νιώθουν στο χαρτί, ξέρουν πως οι κραυγές τους θα ακουστούν έστω μέσα από αυτό, παρόλο που μπορεί να γράψουν κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνο πού νιώθουν.
Παίρνουν μία κόλλα χαρτί, ένα στυλό και αρχίζουν να αποτυπώνουν ότι ένιωσαν, ότι έζησαν, ότι έχει μέσα το μυαλό τους, ότι φαντάζονται, δεν έχει σημασία τι γράφουν αλλά ότι ξεσπούν μέσω αυτού. Αυτό που κρατούν στο χέρι τους γίνεται ο εξομολογητής τους, νιώθουν ότι φεύγει ένα βάρος έστω και μικρό. Γράφουν, ξεσπούν, έτσι οι λέξεις γίνονται προτάσεις και οι προτάσεις σειρές ολόκληρες που γεμίζουν ασταμάτητα, η μία μετά την άλλη. Παρόλο που οι λέξεις χοροπηδούν στο μυαλό τους, στο χαρτί βρίσκουν την σειρά τους, γράφοντας την ιστορία τους.
«Ντύνουν» την ιστορία τους με την φαντασία, αξιοποιούν τις λέξεις με το καλύτερο δυνατό τρόπο, δημιουργώντας έτσι το καταφύγιο τους. Εκεί χάνονται στις ιστορίες των ηρώων, ξεχνούν για λίγο τον πόνο τους, όσο γράφουν ταξιδεύουν σε τόπους μαγικούς. Τα ταξίδια που κάνουν με το μυαλό τους, νοερά, παίρνουν σάρκα και οστά, έχουν λόγο, ζωή, υπόσταση, προσωπικότητα, κερδίζουν αυτή τη μορφή μέσω των λέξεων που αποτυπώθηκαν στο χαρτί σε μια στιγμή που η ψυχή είχε ανάγκη να ξεσπάσει με όμορφο τρόπο. Δημιουργούν ήρωες, τόπους, ιστορίες, παίρνουν ένα φανταστικό άνθρωπο και του δίνουν συναισθήματα, λόγω ύπαρξης.
Έτσι νιώθουν πιο ανάλαφροι μετά από αυτό, το χέρι κατάφερε να πει όσα δεν μπορούσε να ομολογήσει το στόμα, η ψυχή ελευθερώθηκε, οι πύλες ανοίγουν και οι σκέψεις τρέχουν ελεύθερες πλέον έχοντας αποτυπωθεί. Όσα ένιωσαν, όσα έζησαν βρήκαν καταφύγιο στο χαρτί, γράφουν μέχρι η ψυχή τους να στερέψει από λόγια, μέχρι να νιώσουν πως οι κραυγές σώπασαν ακόμη και από μέσα τους.
Όλο αυτό είναι τόσο όμορφο, τους ξεφορτίζει, όλα όσα τους βασάνιζαν «φεύγουν» έστω για λίγο από «πάνω» τους. Είναι λυτρωτικό και θησαυρός για αυτούς που μπορούν να το αξιοποιήσουν, να πάρουν τον πόνο τους να τον κάνουν τέχνη, ταλέντο.
Ο πόνος τους εκφράζεται, ξεσπά μέσα από την τέχνη και κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του να «ακουστεί» μέσα από το χορό, την ζωγραφική, την υποκριτική, την ποίηση, το τραγούδι, την συγγραφή. Είναι το καταφύγιο του, εκεί βρίσκει την ηρεμία του που χρειάζεται και νιώθει ανάλαφρος, έτοιμός μετά από αυτό να αντιμετωπίσει τα πάντα, η τέχνη του δίνει την δύναμη…
Μαρία-Ελένη Καραγκούνη
- Μάθαμε να κοιτάμε το σπίτι μας και να σιωπούμε και κάποιες φορές… κοιτάζοντας το σπίτι μας σιωπούμε - 20 Μαΐου 2024
- Η ρωγμή που προκαλούν οι πληγές είναι το παράθυρο για να μπει το φως… - 2 Ιανουαρίου 2024
- Αν είχες την τύχη να υπάρχεις στη ζωή τους, να τους θυμάσαι όπως τους αξίζει | Αφιερωμένο στους αφανείς ήρωες - 22 Φεβρουαρίου 2023
