Η ανατροφή ενός ανθρώπου είναι δύσκολη. Είναι ένα διαφορετικό είδος εργασίας επειδή είναι πολύπλοκη. Με μεγάλωσε η γιαγιά μου, της οποίας ο επαγγελματικός τίτλος στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν «νοικοκυρά». Δεν είχε παροχές, ούτε αναρρωτικές άδειες, ούτε καν μισθό.
Σήμερα, θα την αποκαλούσαν μητέρα (ή γιαγιά) που μένει στο σπίτι. Ο ρόλος δεν έχει αλλάξει πολύ όσον αφορά τις καθημερινές ευθύνες του νοικοκυριού. Αλλά στις μέρες μας, όπου οι γυναίκες αναμένεται να τα κάνουν όλα, έχει αλλάξει το τι σκέφτονται οι άνθρωποι για τις μαμάδες που μένουν στο σπίτι.
Advertisment
Κανείς δεν αμφισβήτησε τι έκανε η γιαγιά μου όλη μέρα. Τη δεκαετία του 1970, όταν η γιαγιά μου μεγάλωσε τα δικά της παιδιά, το 48% των αμερικανικών νοικοκυριών διοικούνταν από μητέρες που έμεναν στο σπίτι. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, όταν με μεγάλωσε, αν και η μείωση είχε αρχίσει, η δουλειά αυτή εξακολουθούσε να είναι εξαιρετικά συχνή.
Το στίγμα ενάντια στις μητέρες που μένουν στο σπίτι
Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι αυτό είναι εύκολο επειδή δεν χρειάζεται να αγχωθούν για το ωράριο. Νομίζουν ότι αυτές οι γυναίκες βλέπουν τηλεόραση, είναι τεμπέλες και αξιολύπητες, έχουν λίγες ευθύνες ή βαριούνται να είναι όλη μέρα στο σπίτι με τα παιδιά τους.
Η Caila Drabenstot, μια 35χρονη μητέρα πέντε παιδιών το διαψεύδει αυτό. Η Drabenstot, η οποία εργαζόταν ως σερβιτόρα προτού επιλέξει να γίνει μητέρα, μοιράζεται: «Δεν πρόκειται για εύκολη δουλειά, όπως πολλοί πιστεύουν. Τρέχω να κάνω ό,τι χρειάζεται από τη στιγμή που ξυπνάω μέχρι τη στιγμή που το κεφάλι μου πέφτει στο μαξιλάρι. Δεν υπάρχει ποτέ χρόνος για να ‘είμαι’». «Και ακόμη και στη σπάνια περίπτωση που βρίσκω μια στιγμή για τον εαυτό μου», προσθέτει, «συχνά παρεμποδίζεται από το ψυχικό φορτίο της μητρότητας. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πόση ενέργεια απαιτεί αυτό».
Advertisment
Περισσότερο από το 18% των γονέων στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν γονείς που έμεναν στο σπίτι το 2016, σύμφωνα με την Pew Research, και το 83% από αυτούς ήταν γυναίκες. Ο αριθμός αυτός είναι σε μεγάλο βαθμό ακόμη μεγαλύτερος τώρα, καθώς σχεδόν 1,8 εκατομμύρια γυναίκες εγκατέλειψαν το εργατικό δυναμικό κατά τη διάρκεια της πανδημίας, συχνά επειδή οι θέσεις εργασίας τους εξαφανίστηκαν ή επειδή αναγκάστηκαν να σταματήσουν να εργάζονται ως αποτέλεσμα της μισθολογικής ανισότητας και της έλλειψης παιδικής φροντίδας.
Είτε από επιλογή είτε από τις περιστάσεις, οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες περνούν τις μέρες τους κάνοντας κάποιον συνδυασμό από τη φροντίδα των παιδιών, τη διαχείριση των δραστηριοτήτων τους, την προετοιμασία γευμάτων, τον προγραμματισμό ραντεβού, το καθάρισμα του σπιτιού, το πλύσιμο των ρούχων, τη διαχείριση των οικονομικών της οικογένειας και πάει λέγοντας. Με άλλα λόγια, κάνουν πολλά. Και όμως, το στίγμα παραμένει.
Η Lauren Jacobs, κοινωνική λειτουργός, η οποία είναι επίσης μητέρα δύο παιδιών, λέει στο healthline: «Πιστεύω ότι αυτό το στίγμα εξακολουθεί να υπάρχει επειδή, ως κοινωνία, συνεχίζουμε να ελαχιστοποιούμε την κοινωνική και οικονομική αξία της «εκτελεστικής λειτουργίας», δηλαδή «των δεξιοτήτων που απαιτούνται για την οργάνωση και την εκτέλεση εργασιών».
Η Jacobs πιστεύει ότι, καθώς η κοινωνία μας υφίσταται μια επανεκτίμηση της εργασίας και των «απαραίτητων» εργαζομένων κατά τη διάρκεια της πανδημίας, θα βοηθούσε στην αποστιγματοποίηση των γονέων που μένουν στο σπίτι, αν βάζαμε στην κουβέντα την εργασία τους και τα οφέλη της για την οικογένεια και την κοινωνία γενικότερα.
«Ένας γονέας που μένει στο σπίτι κάνει παρόμοια διαχείριση έργου – ποιος πρέπει να πάρει τι στο σχολείο, χρειαζόμαστε χαρτί υγείας, ποιο είναι το σχέδιο για το δείπνο – με αυτό που κάνουν οι άνθρωποι στην εργασία τους», λέει. «Όλα αυτά είναι εργασία η οποία απαιτεί πολλά βήματα για να εκτελεστεί, αλλά συχνά είναι “αόρατη εργασία” επειδή δεν σκεφτόμαστε όλα όσα περιλαμβάνονται σε αυτήν, και η “γυναικεία εργασία” έχει ιστορικά περάσει απαρατήρητη και αναξιοποίητη».
Πώς λοιπόν πνίγει κανείς όλους τους εξωτερικούς θορύβους όταν πρόκειται να μεγαλώσει τα παιδιά του; Εναπόκειται στις μητέρες να «μείνουν πιστές στις δικές τους αξίες και στο τι είναι σημαντικό για εσάς και την οικογένειά σας. Όταν μένετε πιστή στις δικές σας αξίες και σε αυτά που χρειάζεται η οικογένειά σας, ανεξάρτητα από το τι σας λέει η κοινωνία, κάνετε αυτό που είναι σωστό για εσάς».
Γιατί οι μητέρες επιλέγουν να μένουν στο σπίτι
Η απάντηση είναι απλή: Οι μαμάδες μένουν στο σπίτι για να φροντίζουν τα παιδιά τους, αν και οι λόγοι διαφέρουν από μαμά σε μαμά. Η Sarah King, μια 33χρονη μαμά δύο παιδιών που ζει στο Stamford του Κονέκτικατ, λέει: «Επέλεξα να μείνω στο σπίτι. Ήμασταν πάντα μια οικογένεια με ένα μόνο εισόδημα. Είναι κάτι από το οποίο αντλώ μεγάλη δύναμη και έμπνευση. Ήθελα να μεγαλώσω πραγματικά καλούς ανθρώπους και να δημιουργήσω μια σχέση μαζί τους, κάτι που απαιτεί χρόνο και υπομονή».
Η Kailee Gaul, μια 35χρονη που ζει στο DeBary της Φλόριντα και έχει δύο παιδιά, εκτίμησε ότι είναι σωματικά παρούσα και συναισθηματικά διαθέσιμη για την οικογένειά της. Κάποτε ήταν νηπιαγωγός, λάτρευε την εργασία της, οπότε όταν γεννήθηκε ο πρώτος της γιος, έπρεπε να αποφασίσει αν θα επέστρεφε στη δουλειά και δεν ήταν εύκολη επιλογή. Έχοντας επίγνωση του στίγματος που επικρατεί κατά της ιδιότητας αυτής των μαμάδων, το επέλεξε ούτως ή άλλως.
Σε μια έρευνα του Pew Research Center, 6 στους 10 ενήλικες δήλωσαν ότι πιστεύουν ότι τα παιδιά είναι καλύτερα όταν ένας γονέας μένει στο σπίτι, και υπάρχουν ακόμη και έρευνες που λένε ότι αυτή η συνθήκη μπορεί να έχει θετικές επιδράσεις στον εγκέφαλο του μωρού. Βέβαια, μερικές φορές, πρόκειται για μια επιλογή ανάγκης.
Η Phoebe McDowell, μια 49χρονη μητέρα διδύμων που ζει στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, δεν θέλησενα μείνει στο σπίτι. Το έκανε επειδή ένιωθε ότι δεν είχε πολλές επιλογές. «Ήταν πολύ ακριβό να εργάζεσαι ως νοσοκόμα και να έχεις ένα νεογέννητο ή ένα νήπιο ή ακόμη και δίδυμα της προσχολικής ηλικίας στο σπίτι να χρειάζονται έναν άνθρωπο να τα προσέχει».
Το να είναι μια μαμά στο σπίτι μπορεί επίσης να είναι απομονωτικό, φυσικά, ανεξάρτητα από το τι την οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Μια ανάλυση του Gallup διαπίστωσε ότι αυτές οι γυναίκες βιώνουν κατάθλιψη σε υψηλότερο ποσοστό από τις εργαζόμενες μητέρες, και η πανδημία έχει επιδεινώσει ακόμη περισσότερο αυτά τα αισθήματα εξουθένωσης και άγχους.
Βέβαια, αν κοιτάξουμε, από την άλλη πλευρά, θα δούμε ότι και οι μητέρες που αφήνουν τα παιδιά στο σπίτι και βγαίνουν ξανά ή για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας επικρίνονται και στιγματίζονται με αντίθετα επιχειρήματα. Οι γυναίκες κρίνονται ανεξάρτητα από τις επιλογές που κάνουν. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μισογυνισμός, και πρέπει να τον αναγνωρίσουμε και να τον απορρίψουμε πλήρως.
Πηγή:
www.healthline.com/health/parenting/stigma-stay-at-home-moms
