«Θα πρέπει να το κάνεις χθες». Πόσες φορές έχουμε ακούσει μια τέτοια φράση, σε διάφορες παραλλαγές, που τονίζουν την αναγκαιότητα για άμεση δράση; Το «χθες», λόγω του ότι είναι κάτι περασμένο, κάνει επιτακτική την ανάγκη για σβελτάδα και γρήγορες κινήσεις.
Ο Σάββας Τρίχας, διεθνής ομιλητής από την Κύπρο με διδακτορικό στην αποκωδικοποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, έχει βρει τον τρόπο να μας κινητοποιήσει για να αποκτήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε, εδώ και τώρα. Ή μάλλον καλύτερα, χθες. Με το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ξεκίνα Χθες» -που κυκλοφορεί από την Key Books-, ο Σάββας Τρίχας μέσω απλών ιστοριών και μύθων, μας ωθεί να κάνουμε πραγματικότητα τα «θέλω» μας.
Advertisment
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ξεκίνα Χτες» που μόλις κυκλοφόρησε.
Αβοκάντο αθάνατο
Είχαμε σοβαρή συζήτηση στο αυτοκίνητο με τον γιο μου.
Advertisment
Ποιος θα νικούσε σε μια μάχη, ο Χαλκ ή ο Μέρλιν ο μάγος; Δύναμη ή μαγεία; Νομίζω θα συμφωνούσαμε στη μαγεία, αλλά τον συλλογισμό μας διέκοψε ο οδηγός μπροστά, καθώς ήμασταν σταματημένοι στα φανάρια.
«Μπαμπά, κοίτα» μου λέει το παιδί.
Πρόλαβα και είδα ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο να εκσφενδονίζεται από το παράθυρο, με τη χαρακτηριστική κίνηση με τα δάχτυλα. Ούτε ήξερε ο οδηγός πού θα κατέληγε, ούτε και που τον ένοιαζε. Κατακαλόκαιρο και να πετάει τσιγάρα, σε μια χώρα που κατακάηκε από τις πυρκαγιές.
Δεν μου έρχεται συχνά να βρίσω. Εκείνη τη μέρα μού ήρθε.
Συγκρατήθηκα.
Το παιδί με κοιτάζει κατάματα. Ψάχνει στο πρόσωπό μου εξηγήσεις. «Λάθος, λεβέντη μου» του λέω. «Αυτό που έκανε ο οδηγός είναι λάθος και επικίνδυνο». Ανάβει το πράσινο και συνεχίζουμε να κινούμαστε πίσω από τον τύπο με το αποτσίγαρο. Το χέρι του κρεμόταν από το παράθυρο και κρατούσε ένα τενεκεδάκι με καφέ.
«Να δεις που θα το πετάξει κι αυτό έξω» λέω από μέσα μου. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και αφήνει και το τενεκεδάκι να πέσει στον δρόμο.
«Μπαμπά, γιατί αυτός ο κύριος πετάει τα σκουπίδια του έξω;»
«Τι να σου πω, φιλαράκι μου; Ίσως να μην του έχει μάθει κανείς να σέβεται το περιβάλλον».
«Μπορεί να μην τον νοιάζει τι γίνεται έξω από το αυτοκίνητό του».Κοίτα να δεις πώς σκέφτονται τα παιδιά. Μέσα στην απλότητα της σκέψης τους υπάρχουν τα πιο βαθιά νοήματα. Αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Ο άντρας με τα σκουπίδια δεν έβλεπε πέρα από το αυτοκίνητό του.
Ο κόσμος κάποιων ανθρώπων είναι πολύ μικρός.
Βρήκα κι εγώ την ευκαιρία και είπα στον γιο μου την ιστορία με το αθάνατο αβοκάντο.
Η γιαγιά και ο παππούς πλησίαζαν τα ενενήντα τους.
Κάθε Κυριακή το σπίτι τους γέμιζε κόσμο. Παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα.
Ένα από τα δισέγγονα είδε τον παππού να καθαρίζει το αβοκάντο και παραξενεύτηκε. Δεν είχε δει πιο μεγάλο κουκούτσι στη ζωή του. Η γιαγιά το ετοίμασε. Έβαλε λάδι, αλάτι και λεμόνι και έδωσε στο παιδί να δοκιμάσει. Ενθουσιάστηκε από τη νοστιμιά του.
Λίγες εβδομάδες μετά ο παππούς φώναξε το δισέγγονό του και του έδειξε ένα ποτήρι με νερό. Πάνω στο στόμιο του ποτηριού ισορροπούσε ένα κουκούτσι αβοκάντο με τη βοήθεια τριών οδοντογλυφίδων, καρφωμένων περιμετρικά στη μέση του αβοκάντο. Οι οδοντογλυφίδες στήριζαν το αβοκάντο στα χείλη του ποτηριού.
Έτσι όπως ήταν μισοβυθισμένο στο νερό, το κουκούτσι ξεκίνησε να βγάζει τις πρώτες ρίζες και φύλλα.
«Κουκούτσι αβοκάντο!» φώναξε ο μικρός.
«Όχι οποιοδήποτε κουκούτσι» λέει με ζεστή φωνή ο παππούς. «Το κουκούτσι του αβοκάντο που σου άρεσε τόσο πολύ».
«Μα γιατί το κάρφωσες με οδοντογλυφίδες, παππού;»
«Είναι ένας τρόπος για να μετατρέψουμε το κουκούτσι σε φυτό. Πρέπει όμως πρώτα να βγάλει ρίζες, φύλλα και να δυναμώσει. Γι’ αυτό βάλαμε το μισό κουκούτσι στο νερό και το άλλο μισό στον αέρα. Το νερό για τις ρίζες. Ο αέρας για τα φύλλα.
Μετά θα το φυτέψουμε στο χώμα. Στο τέλος θα γίνει δέντρο».
Ο μικρός σκέφτηκε λίγο: «Και πόσο θα χρειαστεί μέχρι να μεγαλώσει και να φάμε αβοκάντο από αυτό;»
«Μπορεί να πάρει από πέντε μέχρι και δεκατρία χρόνια μέχρι να δώσει καρπό» απάντησε ο παππούς.
Το πρόσωπο του παιδιού συννέφιασε. «Μα, παππού, αν πάρει πολύ καιρό, θα ζεις για να το φάμε μαζί;» είπε και βούρκωσαν τα ματάκια του.
Ο παππούς πήρε αγκαλιά το παιδί και του έδειξε έξω από το παράθυρο ένα μεγάλο δέντρο. «Βλέπεις αυτό το δέντρο, αγάπη μου; Κι αυτό αβοκάντο είναι. Το φύτεψε ο μπαμπάς μου για μένα. Όχι για κείνον. Για μένα. Κάθε φορά που τρώω τον καρπό αυτού του δέντρου, είναι σαν να μου τον προσφέρει ο μπαμπάς μου. Άμα ζεις για τον εαυτό σου μόνο, στο τέλος χάνεσαι. Άμα μάθεις να δίνεις, μένεις αθάνατος».
Ο ασυνείδητος οδηγός δεν μπορούσε να δει πέρα από τον μικρόκοσμό του. Αδιαφορούσε για το περιβάλλον και τη ζημιά που προκαλούσε. Του έλειπε η παιδεία, η ικανότητα να δείξει σεβασμό στη γενιά του αλλά και στις επόμενες γενιές.
Ο αγράμματος παππούς είχε όραμα, έβλεπε το μέλλον με προοπτική. Ήθελε έναν κόσμο που να μπορεί να τον προσφέρει στα εγγόνια και στα δισέγγονά του. Είχε την πλάση σύμμαχο και όχι αντίπαλό του.
Μάθε να δίνεις. Όχι μόνο στα παιδιά σου, αλλά και στην πλάση σου. Να ξέρεις ότι κι εσύ ένας ταξιδιώτης είσαι. Ο κόσμος είναι το όχημά σου, το ευρύτερο περιβάλλον το σπίτι σου, γι’ αυτό μάθε να το σέβεσαι.
Μόνο έτσι θα μείνεις αθάνατος.
Αποκτήστε το «Ξεκίνα Χτες» του Σάββα Τρίχα εδώ
