Της Λεώνας Λάϊου
Κατά την διάρκεια του αυτογνωσιακού μου ταξιδιού είχα ακούσει πολλές φορές την φράση «Όπως μέσα έτσι και έξω» που πρωτοαναφέρθηκε στον Σμαραγδένιο Πίνακα του Ερμή Τρισμέγιστου
Advertisment
Την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το πολύτιμο πετράδι Σοφίας, η σκέψη μου με οδήγησε στα μαθηματικά που έκανα πριν χρόνια στο σχολείο και πιο συγκεκριμένα στις εξισώσεις.
Η εξίσωση περιγράφει την ισότητα μεταξύ δύο πραγμάτων/Εκφράσεων/Καταστάσεων.
Έτσι κι εδώ σε αυτή την πολύτιμη και ταυτοχρόνως απλή φράση κρύβεται μία εξίσωση.
Advertisment
Όπως μέσα = Έτσι έξω
Τι σήμαινε αυτό για εμένα;
Άρχισα να σκέφτομαι το νόμο της έλξης καθώς και την εποχή που πίστευα ότι μπορούμε να έλξουμε στην πραγματικότητα μας αυτό που επιθυμούμε εφόσον αφιερώσουμε σε αυτό πολλή ενέργεια και χρόνο.
Δεν λειτούργησε ούτε τότε, ούτε τώρα.
Η θεωρία μέσω αυτής της ερμηνείας της απορρίφθηκε από το μυαλό μου γρήγορα. Θυμάμαι πως για μήνες ξεκινούσα την ημέρα μου εστιάζοντας την σκέψη μου στα καρκινικά κύτταρα που εξαπλώνονταν στο σώμα του καλύτερου μου φίλου ο οποίος έπασχε από λευχαιμία. Τα φανταζόμουν να μετατρέπονται με κάποιο μαγικό τρόπο σε υγιή, έφτιαχνα εικόνες στο μυαλό μου με έντυπα αποτελέσματα εξετάσεων που έδειχναν ότι η υγεία του βελτιωνόταν, έφερνα τον ίδιον ως εικόνα μπροστά μου με πιο ροδαλό χρώμα από αυτό το ωχρό κίτρινο της ασθένειας, με πιο πολλά κιλά να ντύνουν το άλλοτε γεροδεμένο κορμί του.
Είχα συμμάχους σε αυτή την προσπάθεια, όχι μόνο τον ίδιο αλλά και τη γυναίκα και τους γιους του οι οποίοι εστερνίζονταν την ίδια θεωρία.
Παίρναμε δύναμη, κουράγιο και ελπίδα όχι μόνο ο ένας από τον άλλον αλλά και από τη θεωρία της έλξης.
Ήμαστε βέβαιοι ότι αυτό που σκεφτόμαστε ακατάπαυστα και με όλη τη δύναμη του μυαλού και της ψυχής μας θα έφερνε και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Φυσικά δε λειτούργησε έτσι και δύο χρόνια αργότερα αποχαιρετήσαμε τον αγαπημένο μας σύζυγο, πατέρα και φίλο μία παγωμένη ημέρα του Νοέμβρη.
Ήταν και η μέρα που μάζεψα όλα τα βιβλία με τη σχετική θεματολογία και τα καταχώνιασα σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης μου χωρίς να τα ξανακοιτάξω ποτέ.
Από τότε έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια, εκ των οποίων λίγα παραπάνω από τα επτά ήταν η περίοδος που για να περιγράψω απλά θα χρησιμοποιήσω την εκλαϊκευμένη φράση «έπιασα πάτο».
Θα πω πως κατά τη διάρκεια αυτών των ετών βίωσα τον θάνατο πολύ αγαπημένων προσώπων, τον βασανιστικό σωματικό και ψυχικό πόνο, την υπερκατανάλωση χαπιών πάσης φύσεως, το φλερτάρισμα με την ανορεξία, την απογοήτευση της προδοσίας, ένα διαζύγιο, ένα σοβαρό χειρουργείο, την επιδείνωση της οικονομικής μου κατάστασης, μια πυρκαγιά αλλά και τρεις κλοπές στο σπίτι μου, Αλλεπάλληλα τρακαρίσματα αλλά και την οδύνη του τέλους μίας σχέσης με αυτόν που θεωρούσα τον ιδανικό για εμένα σύντροφο.
Γιατί τα βίωνα όλα αυτά; Γιατί τα έφερνα ακατάπαυστα και με συνέπεια στην πραγματικότητα μου όταν το μόνο που ονειρευόμουν ήταν να είμαι υγιής, ευτυχισμένη, δημιουργική, ζώντας ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν; Γιατί διψούσα για ηρεμία και βίωνα τη μία τρικυμία πίσω από την άλλη;
Γιατί; Γιατί; Γιατί;;;;
Αυτή η λέξη, πότε ως παράπονο και πότε σαν Ερινύα με κατέτρεχε, με εξουσίαζε και εξαντλούσε το μυαλό μου. Σίγουρα δεν γινόταν να φταίνε μόνο όλοι άλλοι για όσα βιώνα, για όσα «τραβούσα»…
Πολλές ήταν οι φορές που κατηγορούσα τους πολιτικούς και την χώρα που ζούσα για την οικονομική κρίση, τους γονείς μου για τα παιδικά μου τραύματα τα οποία με συντρόφευαν ακόμη, τα πεθερικά μου για την αναστάτωση που μόνιμα υπήρχε στη σχέση μου με τον τότε σύζυγό μου ή ακόμα και την κίνηση που έφταιγε πάντα για την καθυστέρηση μου σε κάποιο ραντεβού.
Ο ξεχασμένος νόμος της έλξης και κυρίως αυτό το τόσο απλό «όπως μέσα έτσι και έξω» άρχισαν και πάλι να επισκέπτονται το μυαλό μου όλο και πιο συχνά. Μήπως λειτουργούσε κάπως διαφορετικά; Μήπως με κάποιον τρόπο τα είχα παρερμηνεύσει;
Μήπως ο νόμος της έλξης δεν έλεγε πως έλκουμε ό,τι θέλουμε αλλά κάτι άλλο πιο βαθύ;
Άρχισα, κάτω από νέο φως και αντιστρέφοντας ασυνείδητα την εξίσωση του «όπως μέσα έτσι έξω» σε όπως έξω = έτσι μέσα.
Παρατηρούσα αυτά που συνέβαιναν στην ζωή μου, σε σχέση όχι με το τι επιθυμούσα αλλά με το τι λάμβανε χώρα πίσω από αυτές τις επιθυμίες και αυτό που είδα με τρόμαξε.
Είδα έναν άνθρωπο που είχε έντονη τάση επίκρισης, αυστηρότητας, αμφιταλαντευόμενών ηθικών αρχών, θυματοποίησης, ευθυνοφοβίας, ψυχρότητας, γεμάτο πόνο, φόβο και ανελέητη επιθυμία αυτομαστιγώματος. Πως ήταν δυνατόν να φέρω στη ζωή μου όλα αυτά που επιθυμούσα; Τι σχέση είχαν με το πως ήμουν μέσα μου ;
Πώς γινόταν η γκρίνια να φέρει χαμόγελα και η ψυχρότητα αγάπη; Απλά ήταν αδύνατον. Ήταν σα να μαγείρευα και σερβίριζα στους αγαπημένους μου ένα σάπιο ψάρι και περίμενα να πάρω σχόλια ικανοποίησης και αντιδράσεις ευχαρίστησης από την κατανάλωση του. Επίσης αδύνατον!! Όσο καλά υλικά και να είχα χρησιμοποιήσει κατά την προετοιμασία του, όση αγάπη και φροντίδα να είχα βάλει κατά το μαγείρεμα του, όσο όμορφα και καλαίσθητα να είχα στρώσει το τραπέζι μου η ουσία θα παρέμενε ίδια. Το ψάρι από μέσα θα ήταν σάπιο και η αντίδραση που θα προκαλούσε η βρώση του θα ήταν η αηδία στην καλύτερη περίπτωση.
Όπως μέσα έτσι και έξω!
Αφού πέρασαν εβδομάδες, ίσως και μήνες που μέσα μου γίνονταν οι απαραίτητες διεργασίες για να επεξεργαστούν την νέα γνώση / συνειδητοποίηση, έφτασα και στο επόμενο στάδιο κατά το οποίο έπρεπε να απαντηθεί το ερώτημα του ΠΩΣ αλλάζω το μέσα μου για να έλξω το «έξω/πραγματικότητα» που ονειρεύομαι ;;; Πώς μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτόν τον συμπαντικό νόμο που για να το εκφράσω με απλά λόγια «μου έτριβε στα μούτρα ξανά και ξανά» πως ο εξωτερικός μου κόσμος και ό,τι αυτός συμπεριλάμβανε ήταν απλά ένας καθρέφτης που αντανακλούσε ότι συνέβαινε μέσα μου .
Μελετώντας προσεκτικά τις επιλογές μου, συνειδητοποίησα ότι όλοι δρόμοι οδηγούσαν σε μία διασταύρωση τριών οδών! Οδός προσωπικής ευθύνης, οδός αποδοχής και οδός εμπιστοσύνης!!!
Είμαι μαθήτρια. Είμαι ταξιδιώτισσα. Είμαι μία ψυχή σε αναζήτηση. Είμαι ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο ταυτοχρόνως. Δεν έχω πληροφορίες για να γράψω μεγάλα αξιώματα, εντυπωσιακές θεωρίες και περιοριστικούς νόμους. Μπορώ να γράψω μόνο για αυτά που μαθαίνω βιωματικά καθώς πορεύομαι στο δρόμο της αφύπνισης, της παρουσίας, της συνειδητότητας.
Κάθε μέρα πειραματίζομαι. Είμαι σαν το μάγειρα που δοκιμάζει νέους συνδυασμούς υλικών και παρασκευής αυτών και εάν το αποτέλεσμα του αρέσει το καταγραφεί. Αν όχι , προχωράει στην επόμενη δοκιμή, όχι μόνο ακούραστα αλλά και με ενθουσιασμό. Όχι μόνο με πίστη αλλά και αφοσίωση. Κάθε μέρα αποδέχομαι με αγάπη τα συναισθήματα, τις σκέψεις μου, τα χαρακτηριστικά μου, τα μπορώ και τα δεν μπορώ μου , που όλα μαζί συνθέτουν αυτό το οποίο είμαι ως Λεώνα .
Κάθε μέρα μαθαίνω να με αγαπάω, να με φροντίζω, να με αποδέχομαι, να με προστατεύω , να με σέβομαι και τέλος να με εμπιστεύομαι και να με υποστηρίζω όλο και περισσότερο. Όχι με λόγια αλλά με πράξεις. Κάθε μέρα συνδέομαι όλο και περισσότερα πράγματα / ανθρώπους / καταστάσεις για τα οποία είμαι ευγνώμων. Κάθε μέρα είναι μέρα του ΝΑΙ γιατί η πιο βαθιά λειτουργική μου πεποίθηση πλέον είναι ότι εμπιστεύομαι απόλυτα τη ζωή και πως όλα ή όλους όσους μου φέρνει στην πραγματικότητα μου είναι μόνο για το ανώτερο καλό μου, για την εξέλιξη της συνειδητότητας μου!!
Μέσα μου έχω υπομονή, αποδοχή, γαλήνη, καλοσύνη και όσο καλλιεργώ και συνδέομαι με αυτές τις ποιότητες τόσο τις βλέπω να ανθίζουν και στον κόσμο έξω μου σαν πολύχρωμα λουλούδια που τον κάνουν πιο όμορφο, πλημμυρισμένο με μεθυστικά αρώματα, αξέχαστες γεύσεις και αληθινά βαθιές εμπειρίες αγάπης.
Ο Eckhart Tolle μας συμβουλεύει αντί να αναρωτιόμαστε τι θέλουμε από τη ζωή , μια πιο δυνατή ερώτηση είναι «τι θέλει η ζωή από εμάς».
Χρησιμοποιώ τις εμπειρίες που φέρνω στην πραγματικότητα μου ως αυτογνωσιακά εργαλεία και όχι ως πηγές χαράς ή λύπης , επιτυχίας ή αποτυχίας.
Περπατάω στο μονοπάτι της συνειδητότητας χωρίς να ξέρω το επόμενο μου βήμα αλλά αφήνομαι με πίστη και εμπιστοσύνη μετουσιώνοντας κάθε τι που με δυσκολεύει, πονάει, απογοητεύει ή τρομάζει σε ευκαιρίες εξέλιξης, φροντίδας, ενδυνάμωσης , αποσύνδεσης από τις προσδοκίες και παρουσίας… μόνο στο εδώ και στο τώρα μου. Στην μόνη στιγμή που η ζωή πραγματικά υπάρχει .
