Μια μέρα στα τέλη του φθινοπώρου, ο σκαντζόχοιρος καθόταν στο παραθύρι του, κοιτάζοντας έξω.
Ήταν μόνος. Κανείς δεν ερχόταν να τον δει και, αν κάποιος περνούσε απέξω τυχαία και σκεφτόταν, Α, εδώ δεν μένει ο σκαντζόχοιρος; και χτυπούσε το κουδούνι, ο σκαντζόχοιρος είτε θα κοιμόταν είτε θα δίσταζε να ανοίξει για τόση ώρα, που στο τέλος ο επισκέπτης θα είχε φύγει προτού καν προλάβει να φτάσει στην πόρτα.
Advertisment
Κόλλησε τη μουσούδα του στο τζάμι, έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε τα ζώα που γνώριζε, εκείνα που επισκέπτονταν συνεχώς το ένα το άλλο, μερικές φορές δίχως να υπάρχει λόγος, δεν περίμεναν γενέθλια ή κάποια άλλη γιορτή. Κι αν τους προσκαλούσε εκείνος; σκέφτηκε.
Δεν είχε ποτέ του προσκαλέσει κάποιον.
Άνοιξε τα μάτια του, έξυσε τα αγκάθια στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, σκέφτηκε για λίγο ακόμα κι έπειτα έγραψε ένα γράμμα:
Advertisment
Αγαπητά ζώα,
Σας προσκαλώ όλα σας να έρθετε και να με επισκεφτείτε.
Μασούλησε το στιλό του, έξυσε για άλλη μια φορά το κεφάλι του και έπειτα έγραψε στο κάτω μέρος της σελίδας:
Αλλά και κανείς να μην έρθει, δεν πειράζει.
Συνοφρυώθηκε.
Αν διαβάσουν το γράμμα αυτό, σκέφτηκε, δεν θα πιστέψουν πως ο σκαντζόχοιρος μάλλον δεν θέλει επισκέπτες;…
Ή μπορεί να σκεφτούν, Γρήγορα, πάμε να τον επισκεφτούμε τώρα που ακόμα μας θέλει… Γιατί ο σκαντζόχοιρος αλλάζει πάντα γνώμη, έτσι δεν είναι;…
Δεν μπορώ να αποφασίσω, σκέφτηκε.
Έχωσε το γράμμα σε ένα συρτάρι του μπουφέ του και κούνησε το κεφάλι. Δεν θα το στείλω, σκέφτηκε.
Όχι ακόμα.
Ο σκαντζόχοιρος κάθισε ξανά στο παράθυρο και σκέφτηκε αυτές τις δύο λέξεις. Όχι και Ακόμα.
Ήταν λες και χόρευαν στο μυαλό του. Το Όχι έκανε κύκλους με βήματα μετρημένα. Το Ακόμα κοιτούσε γύρω του με αβεβαιότητα.
Ο σκαντζόχοιρος έκλεισε τα μάτια. Τώρα μπορώ να τα δω καλύτερα, σκέφτηκε. Το Όχι αγκάλιασε το Ακόμα και το Ακόμα χάιδεψε το Όχι. Χόρευαν και είχαν μάτια το ένα μονάχα για το άλλο.
Αλλά ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μια τρίτη λέξη εμφανίστηκε. Το Μόνο, σκέφτηκε ο σκαντζόχοιρος. Το κατάλαβε από το παλτό του, το οποίο του ήταν μικρό.
Πήγε στο Όχι και στο Ακόμα, μπήκε ανάμεσά τους και άρχισε να χορεύει μαζί τους. Ο σκαντζόχοιρος αναστέναξε. Έπειτα από λίγο, το Μόνο έφυγε και το Οποτεδήποτε έσκασε μύτη. Φορούσε ένα καπέλο και ένα βαρύ καρό παλτό.
Και αυτό μπήκε ανάμεσα στο Όχι και στο Ακόμα.
Ο σκαντζόχοιρος ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Ήταν λες και οι λέξεις τον πλησίαζαν χορεύοντας, περνούσαν μέσα από τις σκέψεις του και περίμεναν κάτι από εκείνον. Λες και έπρεπε να κάνει κάτι. Αλλά δεν ήξερε τι.
Οι τρεις λέξεις πήδηξαν πάνω στο τραπέζι και συνέχισαν να χορεύουν, ολοένα και γρηγορότερα, ολοένα και πιο μανιωδώς. Ο σκαντζόχοιρος δεν άντεχε να τις βλέπει και ήταν έτοιμος να κλείσει τα μάτια του νου του, να ανοίξει τα πραγματικά του. Αλλά ξαφνικά το Οποτεδήποτε εξαφανίστηκε.
Το Όχι και το Ακόμα κατέβηκαν από το τραπέζι και στάθηκαν κοιτάζοντας το ένα το άλλο κάπως αναποφάσιστα. Να χορέψουμε κι άλλο; Το Όχι σήκωσε τα φρύδια του. Ήθελε, ωστόσο το Ακόμα κούνησε το κεφάλι του.
Ο σκαντζόχοιρος άκουσε έναν σαματά απέξω. Η πόρτα άνοιξε ξανά και το Μόνο επέστρεψε παρέα με το Μια Φορά. Είχαν τα κέφια τους. Χοροπηδούσαν και χαχάνιζαν. Στα μαλλιά τους είχαν από ένα αστείο κόκκινο πούπουλο.
Το Μόνο και το Μια Φορά άρπαξαν το Όχι και το Ακόμα και, την ίδια στιγμή, όλα τους ηρέμησαν και άρχισαν να χορεύουν μαζί.
Το δωμάτιο του σκαντζόχοιρου είχε σκοτεινιάσει.
Ακόμα μια φορά, σκέφτηκε, και το Ακόμα απομακρύνθηκε χορεύοντας για λίγο, φεύγοντας όχι μόνο μια φορά. Και το Όχι ακολούθησε το Ακόμα. Μόνο μια φορά. Μόνο μια φορά. Και ξαφνικά ο τρόπος που χόρευαν μαζί ήταν υπέροχος και ο σκαντζόχοιρος σκέφτηκε, Συνεχίστε να χορεύετε έτσι για πάντα. Επειδή πέρα από αυτές τις λέξεις επικρατούσε το σκοτάδι.
Παιχνίδια, σκέφτηκε ο σκαντζόχοιρος και άνοιξε πάλι τα μάτια του. Σύνελθε. Οι επισκέψεις δεν είναι παιχνίδι.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι και σκέφτηκε το γράμμα στο συρτάρι του μπουφέ.
Ίσως να του απαντήσουν ότι δεν μπορούν να έρθουν.
Όλοι τους. Θα έχουν τους λόγους τους.
Ο σκαντζόχοιρος μπορούσε από τώρα να δει δεκάδες γράμματα να περνούν κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας. Τα μάζεψε και άρχισε να τα διαβάζει, το ένα μετά το άλλο:
«Αν έρθω επίσκεψη, θέλω μία τριώροφη μελότουρτα με γλάσο και ένα σιντριβάνι που θα πετάει σαντιγί στην κορυφή της, κάτω από έναν φοντανένιο ουρανό, αλλά δεν νομίζω πως θα καταφέρω να έρθω».
«Ήρθα να σε δω τις προάλλες, αλλά δεν μου άνοιξες. Κοίταξα μέσα από το παράθυρο και σε είδα να τρυπώνεις κάτω από το κρεβάτι».
«Ευχαριστώ για την πρόσκληση! Να έρθω να σε δω! Εσένα! Τι χαρά! Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα όταν διάβασα το γράμμα σου! Τον Σκαντζόχοιρο, να επισκεφτώ τον Σκαντζόχοιρο… Αλλά δεν μπορώ».
«Νομίζω πως δεν θα μπορέσω να έρθω. Αλλά δεν ξέρω ακόμα το γιατί».
«Θα είμαι εκεί νοερά».
«Στέλνω ευχές αντί επίσκεψης».
Ο σκαντζόχοιρος αναστέναξε. Φυσικά και δεν θα έρθει κανείς.
Σχημάτισε μια ντάνα με τα γράμματα δίπλα στο κρεβάτι και ξάπλωσε ανάσκελα, νιώθοντας θλίψη και ανακούφιση ταυτόχρονα.
Γεννήθηκα μοναχικός, σκέφτηκε, έτσι όπως γεννήθηκα με τα αγκάθια μου. Αν είχα φτερά αντί για αγκάθια δεν θα ήμουν τόσο μοναχικός.
Θα πετούσα όπου ήθελα και δεν θα ένιωθα μελαγχολία ποτέ και για τίποτα.
Ήθελε να κοιμηθεί, αλλά δεν μπορούσε. Μπορεί τελικά να έρθουν όλοι, σκέφτηκε.
Ανατρίχιασε, σηκώθηκε και έφτιαξε τσάι. Δύο φλιτζάνια.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Ο Σκαντζόχοιρος που ήθελε του Toon Tellegen. Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Διόπτρα και στο www.dioptra.gr. Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.
