Υπάρχει ένα χρονικό σημείο στο οποίο αποφασίζουμε για τη ζωή μας, και το οποίο δεν του δίνουμε σημασία. Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι είμασταν πολύ μικροί και άβουλοι, στο να καθορίζουμε εμείς τη ζωή μας. Μπορεί τώρα πια να είμαστε έτοιμοι να πειραματιστούμε πώς είναι το να βιώνουμε μία κατάσταση δημιουργίας, όπου εμείς αποφασίζουμε την επόμενη στιγμή, χωρίς να είμαστε ούτε θύμα, ούτε θύτης, απλά δημιουργός.
Αναρωτηθήκαμε γιατί η ζωή μας δεν μας γεμίζει; Αναρωτηθήκαμε γιατί κάθε στιγμή δεν φέρνει κάτι το εξαιρετικό μέσα μας, μία μεστή πλούσια γεύση ζωής, αλλά αντίθετα μία μίζερη σαχλή ζωή που κρύβουμε επιμελώς από όλους, και το χειρότερο από τον ίδιο μας τον εαυτό; Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι στην καθημερινή μας ζωή και ρουτίνα δεν έχουμε την ευκαιρία να χαρούμε, πράγμα που βιώνουμε σε ιδιαίτερες στιγμές ή γεγονότα όπως ο γάμος μας, ένα ταξίδι, ένα γλέντι. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που μας επηρεάζουν, όπως ένας αρνητικός άνθρωπος ή μία μίζερη και ανούσια δουλειά ή όταν είμαστε θύματα μιας αρνητικής καταστάσεως: Οικονομική στενότητα χωρίς ορίζοντα λύσης, για παράδειγμα.
Advertisment
Δεν είναι φορές και περιστάσεις που σε ένα γλέντι ή μία τελετή νιώθουμε αμήχανοι, απορροφημένοι από λεπτομέρειες, που ευχόμαστε να τελειώσει και να ησυχάσουμε; Δεν υπάρχει η πιθανότητα να πάμε ταξίδι και μετά από λίγες μέρες να αισθανόμαστε άβολα; Εάν δεχτούμε ότι η μοίρα μας, μας φέρνει ανθρώπους και καταστάσεις που χρειαζόμαστε για την εξέλιξή μας, πόσο το χρησιμοποιούμε αυτό; Κάθε δύσκολη κατάσταση είναι μία πόρτα, αν το αντιμετωπίσουμε σωστά, θα ανεβούμε σε ένα ανώτερο σκαλί συνειδητότητας, που για τον πολύ κόσμο φαίνεται ότι είμαστε πιο έμπειροι και ήσυχοι, για εμάς σημαίνει ότι είμαστε ευτυχισμένοι με τα πιο απλά πράγματα.
Γύρω μας βλέπουμε να γκρεμίζεται πια ένας κόσμος αδικίας, ένας κόσμος γεμάτος ψέματα που μας περιόριζε. Τώρα πια δεν μας επαρκούν άνθρωποι του χθες και συστήματα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά που δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν. Ακόμα και αν υποταχτήκαμε για να αποκτήσουμε λεφτά και φήμη, ή αν μας εκβιάσανε ή αν δεν υπήρχε άλλη λύση για να επιβιώσουμε, δεν σημαίνει ότι είναι στη φύση μας να ζούμε στο σκοτάδι, γιατί βαθειά μέσα μας, μας κακοφαίνεται. Ενοχλούμαστε πια, θα θέλαμε να αλλάξουμε το σκοτάδι με φως. Κάπου μέσα μας γνωρίζουμε ότι δεν χρειάζεται να εκπαιδευόμαστε, δεν χρειάζεται να δουλεύουμε, δεν χρειάζεται να ζούμε στη λύπη, δεν χρειάζεται να πεθαίνουμε. Εμείς έχουμε τη δύναμη της δημιουργίας.
Το σημείο κλειδί που γίνεται η ανημπόρια μας, δύναμη βρίσκεται στη στιγμούλα. Κάθε στιγμή που αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι, ήδη «περιμένουμε» τι θα συμβεί. Και μάλιστα έχουμα ασυνείδητα «εκπαιδευτεί» να περιμένουμε το χειρότερο. Για παράδειγμα είναι ένας ανυπόφορος άνθρωπος με τον οποίον σχετιζόμαστε και συνήθως ψάχνουμε την πόρτα για να φύγουμε. Ας κάνουμε ένα πείραμα: Ας αλλάξουμε τη στιγμή αυτής της θεώρησης και να πούμε ότι θα περάσουμε καλά, ενδιαφέροντα, ότι θα μάθουμε κάτι για τον εαυτό μας, μια διδασκαλία που ενδεχομένως να προέρχεται από μία άλλη ζωή, ένα μάθημα που αφήσαμε ατελείωτο κάποτε και στο να υποστούμε τις συνέπειες μιας πράξης μας, άγνωστης πλέον σε εμάς, θα αφήσουμε το φως να διώξει για πάντα ένα σκοτάδι που υπάρχει στη ψυχή μας.
Advertisment
Υπάρχει λοιπόν μια μικρή στιγμούλα, που κυριαρχώντας σε αυτήν, απαιτώντας να μας γεμίζει χαρά, φως και αγάπη αλλάζουμε την υπόλοιπη ζωή μας. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν ευλογία, χαρά, ανακούφιση ψυχής, είναι το ότι η ψυχή μας μαθαίνει κάτι, ίσως κάτι που δεν μπορούμε να το μεταφράσουμε άμεσα στον εγκέφαλό μας, αλλά είναι μία γλώσσα του φωτός που μιλάει όλη η πλάση. Και το άνοιγμα ενός νέου κόσμου που δεν ξέραμε ότι υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει φτώχεια, πείνα, θάνατος, μίσος. Από μας θέλει μόνο να κυριαρχούμε στη στιγμούλα και στο μυαλό μας, πράγμα που είναι το ίδιο.
Μπορεί να σκεφτήκαμε κάτι, που μας φάνηκε καλή ιδέα. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει πραγματικότητα, αν αντιληφθούμε ότι τη στιγμή που πάμε να το εφαρμόσουμε κάτι δεν πάει καλά, είναι που καταλαβαίνουμε εσωτερικά το πώς φυσάει ο άνεμος, και διορθώνουμε με φυσικό τρόπο. Αν έχουμε ένα πρόβλημα, και ναι προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να το λύσουμε. Γιατί πρέπει να μας απασχολεί συνεχώς ώστε να μας καταπονεί; Μήπως η πιο αποτελεσματική λύση δεν θα προέλθει μια στιγμή που θα είμαστε εντελώς χαλαροί και ανοιχτοί σε μία νέα πραγματικότητα;
Μπορούμε να πειραματιστούμε να ζούμε συνεχώς σε μία στιγμή διαρκείας. Δεν χρειάζεται καν να είμαστε σε μία ιδιαίτερη στιγμή, κάθε στιγμή, ακόμα και αυτή η πιο ρουτινιάρικη και ήσυχη μπορεί να μας δώσει τον αυθεντικό τρόπο να μάθουμε από αυτήν, αντιλαμβανόμενοι ότι κάπουμε σφάλλουμε, ότι με έναν μυστηριώδη τρόπο σχετιζόμαστε με αυτή την κατάσταση ή τον άνθρωπο. Τότε κάνουμε ένα βήμα για να την ξεπεράσουμε και δημιουργούμε, εμείς πλέον, μία νέα πραγματικότητα, απολαμβάνοντας παράλληλα μία μεγάλη χαρά από το τίποτα, από πράγματα απλά, καθημερινά. Αυτό το τελευταίο μας δείχνει ότι βαδίζουμε στο Δρόμο.
