Μη φοβάσαι, όλοι φοβούνται

Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά Οι άνθρωποι έχουν τη τάση να ξαναγράφουν τις προσωπικές τους στιγμές και ιστορίες σβήνοντας ή προσθέτοντας κάτι καινούριο. Το παρελθόν

Οι άνθρωποι έχουν τη τάση να ξαναγράφουν τις προσωπικές τους στιγμές και ιστορίες σβήνοντας ή προσθέτοντας κάτι καινούριο. Το παρελθόν μας καθορίζει. Και υπάρχει. Οι αναμνήσεις είναι σαν τον χρόνο, δε γίνεται να μην υπάρχει χρόνος.

Advertisment

Και όλα έρχονται ξανά και ξανά. Είναι η περασμένη ώρα, είναι οι αλήθειες σου που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει, είναι οι σκέψεις που ακούγονται και σε εκθέτουν. Σε ποιον; Φοβάσαι. Μη φοβάσαι, όλοι φοβούνται.

Είναι κι αυτή η ανάγκη να τρέξεις και να κρυφτείς στο παιδικό σου δεντρόσπιτο στο δάσος. Στο καταφύγιό σου. Στα παιδικά τα χρόνια. Εκεί που κάναμε τα πιο σωστά μας λάθη. Το χέρι του πατέρα, οι φωνές της μάνας και τα μάτια σου να πετούν σπίθες: θα κατακτήσω τον κόσμο! Ματαίωση; Πίσω στην κρυψώνα μας: εκεί που ήσουν αληθινός. Δε λέγαμε συγνώμη, αλλά την εννοούσαμε. Γελούσες με την ψυχή σου. Θυμάσαι; Είχες γόνατα ματωμένα. Ήταν και το παιδί εκείνο που παίζατε τα καλοκαίρια και σου έκανε εντύπωση το τρεχαλητό του. Σε θυμάται άραγε; Τι σημασία έχει; Έχεις το καταφύγιο στο δάσος ακόμη. Κανείς δε θα μάθει την κρυψώνα σου, κανείς δεν θα αλώσει τα παιδικά σου όνειρα. Αγάπησες πολύ, όπως ήθελες από παιδί; Νιώθεις ακόμα;

Ένα αστέρι στον ουρανό απόψε: είναι η ψυχή της γιαγιάς σου; Χαμογελάς; Έτσι δεν σου είχε υποσχεθεί, ότι θα γίνει αστέρι; Ακόμα έχεις ανάγκη να το πιστεύεις…Ενός λεπτού σιγή απόψε κι ένα δάκρυ για όσα νόμισες ότι είχες λησμονήσει και ήρθαν απρόσκλητα, σχεδόν με αγένεια!…

Advertisment

Σε κάθε περίπτωση ο φόβος είναι φυλακή και οι ψευδαισθήσεις είναι κάτι που αύριο θα κοστίσει. Τελικά ο καθένας έχει τον τρόπο του με τη βροχή και με τη ζωή…Η ζωή που πληγώνει και η ίδια θεραπεύει!

Προχωράμε, κοιτάζουμε μπροστά. Μονόδρομος!

About
Latest Posts

Ζωή Χατζηθωμά

Η Ζωή Χατζηθωμά σπούδασε ελληνική κλασική φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην ψυχολογία. Θεωρεί όμως εξίσου σημαντικές σπουδές τις καλοκαιρινές νύχτες με τη γιαγιά στο χωριό,που κοίταζε τα αστέρια και προσπαθούσε να βλέπει αυτά που κρύβονται πίσω από αυτά. Από παιδί γράφει για να λυτρώνεται και να θυμάται να μην ξεχνά πως η ''ανοιχτή καρδιά'' δεν είναι κοινωνικό παράπτωμα! Είναι μητέρα μια κόρης και μέσα από τα παραμύθια της μαθαίνει ότι οι αγκαλιές διώχνουν τα σκοτάδια και οι δράκοι εξαφανίζονται.Την αλήθεια την ξέρει μόνο το φλύαρο αηδόνι την άνοιξη στο περβάζι και το κοχύλι στο αυτί μας στην ακροθαλασσιά. Προχωράμε κεντράροντας στο φως!

Latest posts by Ζωή Χατζηθωμά (see all)