Άρθρο της προπονήτριας ζωής Heather Lynn Temple
Το καλοκαίρι που μας πέρασε έγινα 40 ετών. Όταν ήμουν νεότερη, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα ήμουν ακόμη εργένισσα στα 40. Χωρίς να θέλω να φανώ αγενής, κατά πάσα πιθανότητα θα είχα βάλει τα γέλια αν κάποιος μου έλεγε ότι θα έφτανα τα 40 χωρίς να έχω παντρευτεί.
Advertisment
Κι όμως: σήμερα είμαι 40 χρονών και μόνη. Πέρασα τις τελευταίες 2 δεκαετίες μέσα σε διάφορες σχέσεις, κάποιες μακροχρόνιες, άλλες πολύ σύντομες.
Επίσης, τις τελευταίες 2 δεκαετίες θεωρούσα ότι ήμουν μόνη επειδή είτε έφταιγε η πόλη που ζούσα, είτε η ηλικία μου ή το γεγονός ότι οι άντρες στην εποχή μας απλώς δεν ενδιαφέρονται για γάμο (μια λανθασμένη αντίληψη). Πέρασα επίσης πολύ χρόνο παραμένοντας σε μια «κατάσταση αναπροσαρμογής», σκεπτόμενη ότι αν άλλαζα κάποια πράγματα στον εαυτό μου τα πάντα θα πήγαιναν προς το καλύτερο και θα έβρισκα την παντοτινή αγάπη.
Πριν από 3 χρόνια όμως, ήρθε η στιγμή της αποκάλυψης. Για μένα, αν και ήταν κάτι απατηλά απλό, γκρέμισε ολόκληρη την ιδεολογία πάνω στην οποία στηριζόμουν για δεκαετίες. Αν και θα ήθελα πολύ να ρίξω το φταίξιμο σε εξωτερικούς παράγοντες, η αλήθεια ήταν ότι εγώ ήμουν ο μόνος κοινός παρονομαστής στο ζήτημα αυτό.
Advertisment
Σίγουρα το να κατηγορούμε κάτι έξω από εμάς μας κάνει να αισθανόμαστε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι αν ψάχνουμε μέσα μας. Ως κοινωνία, το να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους αποτελεί έναν από τους πιο βολικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης των πραγμάτων.
Όταν όμως άρχισα να εστιάζω στο τι συνέβαινε μέσα μου, όταν κοίταξα με ειλικρίνεια σε αυτό που η εργένικη ζωή μου έδειχνε για τον εαυτό μου και τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις μου, η εσωτερική ζωή μου άλλαξε εντελώς.
Η πιο σημαντική ανακάλυψη στην εξερεύνηση του εαυτού μου ήταν ότι το να είμαι μόνη με έκανε να νιώθω ασφαλής.
Το να είμαστε μόνοι, αν και είναι άσχημο, αποτελεί τελικά μια ζώνη ασφαλείας, έναν μηχανισμό άμυνας εναντίον πολλών φόβων και αμφιβολιών που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε όταν πρόκειται για το ζήτημα της αγάπης.
Όταν μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας, αποφεύγουμε την απογοήτευση. Το να μπλέξουμε τη ζωή μας με κάποιο άλλο πρόσωπο που έχει τα ίδια προβλήματα με μας σημαίνει ότι το πρόσωπο αυτό θα μπορούσε να μας απογοητεύσει ή, ακόμα χειρότερα, να σταματήσει κάποια μέρα να μας αγαπά.
Αντιθέτως, η μοναχική ζωή είναι προβλέψιμη. Οι άνθρωποι που είναι μόνοι παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις και για τα απλά και για τα σοβαρά ζητήματα χωρίς να χρειαστεί να συμβουλευτούν κάποιον άλλο. Διακοσμούν το σπίτι τους με τον τρόπο που θέλουν εκείνοι, μπορούν να απλώνονται σε ολόκληρο το κρεβάτι, μαγειρεύουν ό,τι θέλουν. Ακόμα κι αν αυτό φαίνεται βαρετό, στο υποσυνείδητο φαντάζει ασφαλές. Ας το παραδεχτούμε: υπάρχει μικρό περιθώριο για απογοήτευση όταν κάτι είναι τόσο προβλέψιμο.
Όταν μένουμε μόνοι, προστατεύουμε τον εαυτό μας από το να κατανοηθεί πραγματικά και εις βάθος. Ακόμα κι αν λογικά όλοι ισχυρίζονται ότι επιζητούν βαθιά συναισθηματική οικειότητα, πολλοί από εμάς ασυνείδητα το φοβόμαστε. Προκειμένου να δουν οι άλλοι ποιοί πραγματικά είμαστε, πρέπει να αποκαλύψουμε όλα τα αρνητικά μας εκθέτοντας τον εαυτό μας στην άλλη πλευρά του φόβου: την εγκατάλειψη.
Πολλοί από εκείνους που φοβούνται την οικειότητα φοβούνται και την εγκατάλειψη. Αν αφήσουμε κάποιον άλλο να δει γυμνή την ψυχή μας και ύστερα μας εγκαταλείψει, τότε θα νιώθουμε διπλά προδομένοι. Ορισμένοι δεν ξεπερνούν ποτέ αυτή την προδοσία. Η ζημιά στο εγώ μας μετατρέπεται σε πικρία ή θράσος μόνο και μόνο για να κρύψουμε τον πόνο.
Η ειρωνεία είναι ότι όταν είμαστε μόνοι, και πάλι μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας, αφού συχνά αποφεύγουμε να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτόν. Ξέρω ότι αυτό φαίνεται αντιφατικό: αν ένα άτομο είναι μόνο του, δεν σημαίνει ότι διαθέτει όσο χρόνο θέλει για να εξερευνήσει τον εαυτό του; Φυσικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι μαθαίνουμε περισσότερα για μας μέσα από την αλληλεπίδραση με άλλα άτομα και ομάδες κι όχι μέσα από την απομόνωση.
Κάθε άτομο με το οποίο σχετιζόμαστε κρατά έναν καθρέφτη κι εκεί μπορούμε να δούμε τον εσωτερικό μας κόσμο πιο καθαρά. Σε μια οικεία, ρομαντική σχέση, είναι βέβαιο ότι θα νιώσουμε να προκαλούμαστε από κάτι που θα κάνει ο / η σύντροφός μας. Στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις μας θα αποκαλύψουν πολύ περισσότερα για εμάς απ’ ό,τι για το άλλο άτομο. Αν μείνουμε μόνοι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας, γιατί μπορούμε να αποφύγουμε πιο εύκολα όσες καταστάσεις μας ενοχλούν.
Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι λογικό. Όλοι πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε αγάπη. Είναι στην ανθρώπινη φύση να τη ζητά, αλλά η αγάπη μπορεί να φαντάζει τρομακτική στο υποσυνείδητό μας. Αν λοιπόν είστε μόνοι και διαβάζετε αυτό το άρθρο, σας συνιστώ να διαθέσετε λίγα λεπτά και να μείνετε ήρεμοι. Κλείστε τα μάτια σας και αναρωτηθείτε από τι θεωρείτε ότι μπορεί να σας προστατεύει η εργένικη ζωή που έχετε επιλέξει.
