Του Δημήτρη Μιχελουδάκη
Όσο τα κωφέοντα ώτα των συνανθρώπων σου σε κάνουν διστακτικό, αντί να εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου άρα και τον εαυτό σου θα καταλήξεις να τα θάβεις όλο και βαθύτερα. Και άντε να περπατήσεις μετά…
Advertisment
Πριν φτάσουν βέβαια στους αστραγάλους, θα φράξουν το λάρυγγα, τους πνεύμονες, το έντερο, τις αρτηρίες κλπ. Μπορεί να πάθεις και κάποια μορφή βαρηκοΐας. Η κοινωνία στην πλειοψηφία της, δεν ενδείκνυται. Φοβάται και τον ίσκιο της και κυνηγάει τις ουρές της. Αν περιβάλλεσαι από κουφούς, μίλα στα λουλούδια, στις γάτες, στις κιθάρες, στους καμβάδες, στα πλήκτρα, στους τοίχους, στα τραπέζια. Εκφράσου.
Είναι και πονηρές. Αν βρουν φωλιά ευρύχωρη θα στήσουν και στασίδι και μετά δε σηκώνονται να φύγουν. Αρμένικη βίζιτα. Θα περιμένουν και γλυκό. Μη ρίχνεις αλάτι, δε φεύγουν μ’ αυτό τον τρόπο. Ούτε δια μαγείας.
Πάρε τες από το χεράκι αγάλι αγάλι και δείξτους την έξοδο. Καλά, όχι απαραίτητα, όπως θα έλεγε και η Πηνελόπη, αν δεν καταλαβαίνουν πόσο απρόσδεκτες είναι, διώχτες κακήν κακώς. (Με τις κλωτσιές θα έλεγα αλλά δεν είναι πρέπον).
Advertisment
Εις το επανιδείν.
- Είν’ εύκολο το μίσος – μην πας εκεί… - 17 Μαρτίου 2020
- Κρισναμούρτι: Ο μέγας ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής (Μια ανάγνωση) - 8 Μαρτίου 2019
- Σκέψεις περί σχιζοφρένειας - 24 Οκτωβρίου 2016
