Απόσπασμα από το βιβλίο της Annita Moorjani «Πεθαίνοντας Έγινα ο Εαυτός μου», εκδόσεις Link Media
ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΧΝΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που μου υποβάλλουν είναι γιατί πιστεύω ότι έπαθα καρκίνο. Μπορώ να συνοψίσω την απάντηση μου σε μία λέξη: φόβος. Τι φοβόμουν; Σχεδόν τα πάντα, ακόμα και το να αποτύχω, να μην είμαι αρεστή, να απογοητεύσω τους ανθρώπους και να μην είμαι αρκετά καλή. Φοβόμουν επίσης τις ασθένειες, ειδικότερα τον καρκίνο, καθώς και την αγωγή για τον καρκίνο. Φοβόμουν να ζήσω και έτρεμα το θάνατο.
Advertisment
Ο φόβος είναι ύπουλος και μπορεί να φωλιάσει μέσα μας, χωρίς καν να το αντιληφθούμε. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι από εμάς μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία να φοβόμαστε, αν και δεν πιστεύω ότι γεννιόμαστε έτσι. Κάτι που πιστεύω είναι ότι, είμαστε ήδη, αυτό που προσπαθούμε να κατακτήσουμε μια ζωή, αλλά απλά δεν το συνειδητοποιούμε! Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή γνωρίζοντας το μεγαλείο μας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο κόσμος μοιάζει να διαβρώνει αυτή τη γνώση, όταν αρχίζουμε να μεγαλώνουμε.
Στην αρχή, αυτή η διάβρωση γίνεται ανεπαίσθητα αντιληπτή. Ξεκινάει με ασήμαντα άγχη, όπως το ότι δεν είμαστε αρεστοί ή αρκετά καλοί, ίσως επειδή διαφέρουμε στην όψη από τους γύρω μας – ίσως ανήκουμε σε άλλη φυλή, είμαστε πολύ ψηλοί, πολύ κοντοί, πολύ χοντροί ή πολύ αδύνατοι, θέλουμε τόσο πολύ να ταιριάζουμε με τους άλλους. Δεν θυμάμαι ποτέ να με ενθαρρύνουν να είμαι αυτή που ήμουν πραγματικά ή να είμαι πιστή στον εαυτό μου, ούτε με διαβεβαίωσαν ποτέ ότι δεν πειράζει να είμαι διαφορετική. Το μόνο που θυμάμαι είναι εκείνη τη μικρή ενοχλητική φωνή αποδοκιμασίας, που υπήρχε συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Ήθελα να ευχαριστώ τους ανθρώπους, αλλά φοβόμουν την αποδοκιμασία, ανεξάρτητα από το ποιος με αποδοκίμαζε. Κατέβαλλα τεράστιες προσπάθειες ώστε να μη με κρίνουν αρνητικά και, καθώς ο χρόνος κυλούσε, έχασα τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία. Ήμουν απόλυτα αποκομμένη από αυτό που ήμουν ή αυτό που ήθελα, επειδή όλα όσα έκανα αποσκοπούσαν στην επιδοκιμασία – όλων εκτός από τη δική μου. Εδώ που τα λέμε, στη διάρκεια των ετών μέχρι που διαγνώστηκα με καρκίνο, αν κάποιος με είχε ρωτήσει τι ήθελα από τη ζωή, η απάντηση μου θα ήταν ότι πραγματικά δεν ήξερα τι ήθελα. Ήμουν τόσο δέσμια των πολιτιστικών προσδοκιών, προσπαθώντας να είμαι αυτή που έπρεπε να είμαι, ώστε πραγματικά δεν ήξερα τι ήταν σημαντικό για μένα.
Advertisment
Όταν η καλύτερη φίλη μου, η Σόνι, και ο γαμπρός μου Ντάνυ διαγνώστηκαν και οι δύο με καρκίνο, άρχισα να νιώθω έναν βαθύ φόβο για την ασθένεια αυτή. Έτεινα να πιστέψω ότι εφόσον αυτή η ασθένεια μπορούσε να πλήξει αυτούς, μπορούσε να πλήξει οποιονδήποτε. Έτσι, άρχισα να κάνω όλα όσα μπορούσα για να μην αρρωστήσω. Ωστόσο, όσο πιο πολύ διάβαζα για την πρόληψη, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμουν ότι είχα λόγους να φοβάμαι. Σχημάτισα την εντύπωση ότι τα πάντα προκαλούν καρκίνο. Έμαθα πώς παθογόνες ουσίες στο περιβάλλον και τα τρόφιμα είναι καρκινογόνα. Οι φούρνοι μικροκυμάτων, η χρήση πλαστικών δοχείων για το φαγητό, η κατανάλωση οποιασδήποτε τροφής με συντηρητικά, η χρήση κινητών τηλεφώνων – όλα έδειχναν να προκαλούν καρκίνο. Και ο κατάλογος ήταν ατελείωτος.
Δεν φοβόμουν μόνο την ίδια την ασθένεια, φοβόμουν και την αγωγή – τη χημειοθεραπεία. Όπως περιέγραψα, η Σόνι πέθανε την περίοδο που υποβαλλόταν σε χημειοθεραπεία και το γεγονός αυτό επέτεινε τους φόβους μου. Σιγά-σιγά, διαπίστωσα ότι τόσο ο θάνατος, όσο και η ζωή μου προκαλούσαν τρόμο. Ήταν σχεδόν σαν να ήμουν εγκλωβισμένη στους φόβους μου. Απολάμβανα ολοένα και λιγότερο τη ζωή επειδή, για μένα, ο κόσμος ήταν απειλητικός. Και τότε διαγνώστηκα με καρκίνο.
