Του Γιώργου Βασιλορεΐζη
Ένα σοβαρό θέμα που έχουμε ως άνθρωποι, είναι της αποδοχής. Ένας απλός τρόπος που βοήθησε εμένα να κατανοώ τα ακατανόητα είναι ότι όλοι είμαστε γραμμένοι στο σχολείο που ονομάζεται Ζωή. Όλοι παίρνουμε μαθήματα. Όχι φυσικά τα ίδια. Και όχι απαραίτητα της ίδιας δυσκολίας.
Advertisment
Ένας μαθητής που έχει προχωρήσει, δεν είναι καλύτερος από έναν που δεν γνωρίζει πολλά. Είναι απλά πιο έμπειρος. Είναι δηλαδή αστείο να σκεφτεί κάποιος ότι ένας μαθητής της δευτέρας λυκείου είναι καλύτερος στην άλγεβρα από έναν της πέμπτης δημοτικού. Απλά γνωρίζει περισσότερα. Επίσης, ένας μαθητής που μαθαίνει τα βασικά-πχ πρόσθεση-είναι εδώ ακριβώς για να μάθει τα βασικά, αυτά που θεωρούμε εμείς αυτονόητα.
Επομένως πώς θα λύσει μία δύσκολη εξίσωση, αφού καλά-καλά δεν έχει μάθει ούτε τη πρόσθεση; Δεν είναι παράλογο να έχουμε απαιτήσεις από ένα παιδί δημοτικού κάτι το οποίο είναι για το λύκειο; Ο καθένας λοιπόν ακολουθεί το δρόμο του, την πορεία του, τις εμπειρίες που έχει ανάγκη η ψυχή του να βιώσει. Και ναι, τα μαθήματα επαναλαμβάνονται μέχρι να τα μάθουμε. Και παρουσιάζονται με διάφορες μορφές. Όταν τα μάθουμε, προχωράμε στα επόμενα.
Η μάθηση βέβαια δεν τελειώνει. Δεν ξέρω αν υπάρχει απολυτήριο… Ίσως όχι σε αυτή τη φάση. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι κάθε μάθημα με τον ένα ή άλλο τρόπο, σχετίζεται με την Αγάπη. Θα μπορούσε κάποιος, όλο αυτό που έγραψα, να το πει σε μία φράση: η Αγάπη είναι ο λόγος που είμαστε εδώ.
Advertisment
- Το δέντρο των επιθυμιών - 2 Αυγούστου 2016
- Χόρεψε αργά - 27 Ιουλίου 2016
- Τα 4 θέατρα ελέγχου και η απορρόφηση ενέργειας από τους άλλους (Βίντεο) - 25 Ιουλίου 2016
