Της Olessia Kantor
«Μην φοβάστε τον θάνατο. Να φοβάστε μια ζωή που δεν ζήσατε. Δεν χρειάζεται να ζήσετε για πάντα, χρειάζεται απλώς να ξέρετε να ζείτε». – Natalie Babbitt
Advertisment
Η ζωή μου παλιότερα ως έμπορος διαμαντιών δεν ήταν και τόσο λαμπερή, όπως ίσως θα νόμιζε κάποιος. Ξόδευα πολλούς μήνες ταξιδεύοντας σε άγονες εκτάσεις μέσα σε ετοιμόρροπα αεροσκάφη. Αν φανταστείτε τη ζωή του Ιντιάνα Τζόουνς, δεν διέφερε και πολύ με εξαίρεση το γεγονός ότι κανείς δεν με κυνηγούσε.
Στα ταξίδια μου συνήθως επισκεπτόμουν πολλά κοιτάσματα διαμαντιών σε ολόκληρη την Αφρική. Η πλειοψηφία των μικρών αεροπλάνων με τα οποία πετούσα θα έπρεπε να έχουν αποσυρθεί εδώ και δεκαετίες, αλλά ως εκ θαύματος η εφευρετικότητα των Αφρικανών τα διατηρούσε σε καλή κατάσταση.
Ένα πρωί ξύπνησα με ένα αίσθημα ανησυχίας, αφού μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου με προειδοποιούσε να μην πάρω τη συγκεκριμένη πτήση. Παρά το έντονο άγχος που ένιωθα, άρχισα να προετοιμάζομαι νοητικά για τη μεγάλη ημέρα που θα ακολουθούσε. Τη στιγμή που επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο, το άγχος μου αυξήθηκε καθώς η σκέψη των γονιών μου και της εξάχρονης κόρης μου πλημμύρισε το μυαλό μου. Επέλεξα να αγνοήσω εκείνο το δυσάρεστο συναίσθημα και αποφάσισα να κάνω την πτήση των 45 λεπτών.
Advertisment
Το αεροπλάνο απογειώθηκε ανεβαίνοντας πάνω από το απέραντο τοπίο της αφρικανικής ζούγκλας. Το γνώριμο βουητό των κινητήρων, η αποπνικτική ζέστη και η κίνηση του αεροσκάφους γρήγορα με χαλάρωσαν και αποκοιμήθηκα. Λίγα λεπτά αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ο βόμβος του αεροσκάφους είχε σταματήσει και δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο απόλυτη σιωπή. Το τρίξιμο του αεροπλάνου από το αεράκι ήταν ο μόνος ήχος που ακουγόταν.
Κοίταξα αμέσως τον πιλότο με ένα βλέμμα που έλεγε: «Συμβαίνει αυτό που νομίζω;». Τα μάτια του ήταν γεμάτα τρόμο. «Ετοιμαστείτε για πρόσκρουση!», φώναξε. Κι αρχίσαμε να πέφτουμε…
Κανείς δεν θέλει να πεθάνει και φυσικά δεν αποτελώ εξαίρεση. Ωστόσο, ένιωσα να με κυριεύει μια περίεργη ηρεμία. Το ταξίδι προς τον θάνατο μου έφερε μερικές αστραπιαίες σκέψεις. Έπιασα τον εαυτό μου να μετανιώνει για τις ευκαιρίες που δεν άρπαξα και τους ανθρώπους που αγάπησα βαθιά, αλλά δεν τους έδειξα την αγάπη μου. Μετάνιωσα για τον χρόνο που σπατάλησα για ανθρώπους που δεν είχα ανάγκη και για καταστάσεις από τις οποίες θα έπρεπε να έχω φύγει. Μετάνιωσα για τα προβλήματα που οφείλονταν στον εγωισμό μου.
Πάνω απ’ όλα όμως, μετάνιωσα που θα άφηνα την εξάχρονη κόρη μου. Ένιωσα μεγάλο θυμό στην ιδέα ότι δεν θα ξανάβλεπα τα φωτεινά μάτια της και το λαμπερό της χαμόγελο, ούτε θα βρισκόμουν μαζί της στις πιο ευτυχισμένες και τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της. Αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου οι σκέψεις αντικαταστάθηκαν γρήγορα από το σοκ της συνειδητοποίησης που με έκανε να επιστρέψω στη στιγμή της πρόσκρουσης. Ένα φοβερό τρίξιμο, ένα τράνταγμα και μετά τίποτα…σκοτάδι…
Ένιωσα ένα εκτυφλωτικό φως να περνά μέσα από τα βλέφαρά μου και διάφοροι ήχοι άρχισαν να σπάζουν τη σιωπή. Ήμουν ζωντανή; Ήταν θαύμα, η βλάστηση της ζούγκλας μας είχε σώσει όλους κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης ενεργώντας σαν ένα τραμπολίνο που απορρόφησε τους κραδασμούς.
Τις επόμενες 8 ώρες, καθώς περπατούσαμε μέσα στη ζούγκλα, είχα χρόνο να συλλογιστώ σε ποιο σημείο βρισκόμουν στη ζωή μου.
Έμαθα ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Δεν έχει σημασία πόσο χρόνο ξοδεύουμε στο να κάνουμε σχέδια και προγραμματισμούς. Όταν έρθει η αλλαγή, θα πρέπει να αντιδράσουμε σύμφωνα με τα ένστικτά μας.
Έμαθα τη σημασία του να είμαι ευέλικτη. Εξακολουθώ να κάνω σχέδια, αλλά δεν πανικοβάλλομαι πλέον όταν αυτά τα σχέδια δεν πραγματοποιούνται.
Έμαθα ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος. Υπό κανονικές συνθήκες αφιερώνουμε χρόνο όταν πρόκειται να κάνουμε μια εργασία σπεύδοντας την τελευταία στιγμή για να πετύχουμε και φοβόμαστε ότι ίσως αποτύχουμε μπροστά σε μια επικείμενη προθεσμία. Η κατανόηση του επείγοντος άλλαξε τη ζωή μου. Δεν αναβάλλω πλέον κάτι που είναι σημαντικό για μένα.
Έμαθα να εκφράζω καλύτερα την αγάπη μου. Εκφράζω την αγάπη μου πιο συχνά και αρπάζω κάθε ευκαιρία για να δείξω την εκτίμησή μου σε όσους βρίσκονται στη ζωή μου, ιδιαιτέρως στη μητέρα μου και στις κόρες μου.
Έμαθα να αγαπώ όλες τις σχέσεις μου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα εκτιμώ τους φίλους μου και ότι ήθελα να είμαι εκεί όποτε με χρειαστούν. Δεν θα έβρισκα άλλες δικαιολογίες και δεν θα περίμενα από εκείνους να επικοινωνήσουν μαζί μου. Μαγειρεύω τακτικά στα αγαπημένα μου πρόσωπα, τα οποία απολαμβάνουν όμορφες συζητήσεις και πλούσια γεύματα.
Έμαθα ότι τα χρήματα δεν είναι ο στόχος. Πλέον δεν κερδίζω τόσο πολλά χρήματα όσο παλιότερα. Αντί γι’ αυτό, αξιοποιώ κάθε ευκαιρία για να δημιουργήσω ουσιαστικές εμπειρίες στη ζωή μου.
Έμαθα τα λάθη που οφείλονταν στο εγώ μου. Πήρα την απόφαση να διώξω την αρνητική ενέργεια από τη ζωή μου. Δεν καυγαδίζω για θέματα ασήμαντα, ειδικά με τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ.
Ο συγγραφέας Haruki Murakami λέει τα εξής:
«Οι άνθρωποι πεθαίνουν όλη την ώρα. Η ζωή είναι πολύ πιο εύθραυστη απ’ όσο νομίζουμε. Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να φερόμαστε στους άλλους με έναν τρόπο που δεν θα μας κάνει να μετανιώσουμε. Δίκαια, και, αν είναι δυνατόν, ειλικρινά. Είναι πολύ εύκολο να μην προσπαθήσουμε και στη συνέχεια να στενοχωριόμαστε και να νιώθουμε απελπισία».
Ρωτήστε τον εαυτό σας αν ζείτε ουσιαστικά. Τι είναι εκείνο που αν δεν το κάνατε θα μετανιώνατε; Ποια πράγματα θα κάνατε συχνότερα; Με ποιους θα θέλατε να περνάτε περισσότερο χρόνο; Ποτέ δεν θα κερδίσετε περισσότερο χρόνο στη ζωή σας, γι’ αυτό λοιπόν αρχίστε να κάνετε αλλαγές τώρα κιόλας.
