Της διατροφολόγου Ορσαλίας Ψαρίδη
Τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, οι παραδόσεις, οι μύθοι, τα θρησκευτικά τελετουργικά και μυστήρια, εισήγαγαν τους ανθρώπους (υποσυνείδητα ορισμένες φορές) στα μυστήρια της φύσης, της ζωής και του θανάτου. Υπενθύμιζαν στον άνθρωπο τις δύο φύσεις από τις οποίες συνίσταται, την εφήμερη θνητή και την αιώνια θεϊκή.
Advertisment
H ιδέα της ανάστασης των νεκρών και η νίκη επάνω στον θάνατο, εμφανίζεται πολύ πριν από τον Χριστιανισμό, καθώς ο θάνατος είναι ένα θέμα που απασχολεί την ανθρωπότητα διαχρονικά και παγκόσμια. Σε άμεση σχέση με τη Φύση, ο άνθρωπος διδάσκεται από τους μικρούς ετήσιους κύκλους της και σαν μέρος της, συσχετίζει τους κύκλους αυτούς με τον ανθρώπινο κύκλο ζωής, μέσα από το μυθολογικό υπόβαθρο της εκάστοτε κουλτούρας και θρησκείας. Η κυκλική διαδικασία των εποχών και η νεκρανάσταση της φύσης, συμβολίζεται σε μύθους και προσωποποιείται σε θεότητες.
Ο Άδωνις, ο Διόνυσος, ο Κρίσνα, ο Μίθρα, ο Ταμμούζ, ο Άττις, ο Όσιρις, ο Οdin , ο Balder, ο Quetzalcoatl, ο Θούλις , είναι θεοί πάσχοντες που έχουν αποχωρήσει από τον κόσμο των ζωντανών και έχουν επιστρέψει – αναστηθεί (κάποιοι μετά από σταυρικό θάνατο) από τους Αιγύπτιους, τους Χαλδαίους, τους Ινδούς, τους Ασσυροβαβυλώνιους και τους Αρχαίους Έλληνες, χιλιάδες χρόνια πριν την σταύρωση του Ιησού.
Τα πάθη τους σχετίζονται με την υλική τους υπόσταση δηλ. με την λειτουργία της Φύσης και της Ζωής ευρύτερα, στον σταυρό των τεσσάρων στοιχείων που συνθέτουν την ύλη (γη, νερό, φωτιά, αέρας) και των τεσσάρων κατευθύνσεων που ορίζουν τον χώρο (Ανατολή, Νότος, Δύση, Βορράς), των τεσσάρων ανέμων και των τεσσάρων εποχών.
Advertisment
Παρ΄ότι οι λόγοι, ο τρόπος του θανάτου ή/και της επιστροφής στην ζωή διαφέρουν, τα θρησκευτικά θέσμια, οι τελετουργικές γιορτές τους και τα λατρευτικά δρώμενα, έχουν πολλά κοινά στοιχεία με τα τελετουργικά του Χριστιανικού Πάσχα (π.χ.επάλειψη του νεκρού με μύρο, ντύσιμο με λευκά ρούχα, επιτάφιος-περιφορά του ανθοστόλιστου νεκρού-ομοιώματος κ.α.). Χρονολογικά επίσης, τις περισσότερες φορές οι εορτασμοί της ανάστασης των θεών συμπίπτουν καθώς τελούνται (κυρίως) την Άνοιξη.
Η παγκόσμια αυτή επανάληψη, με σημαντική επιμονή στην τελετουργία, ενδεχομένως δεικνύει τα ρινίσματα μια Αρχαίας συλλογικής Γνώσης και σύνδεσης με τις αρχές της Ζωής, με τα μυστικά τα ζωής που κρατούν οι θεοί, καθώς οι θεοί που ανασταίνονται έχουν άμεση η έμμεση σχέση με την γονιμότητα και την καρποφορία δηλ. με την εκδήλωση της Ζωής και τις άπειρες δυνατότητές της. Για τους μεσοαμερικάνικους πολιτισμούς οι θεοί είχαν θυσιαστεί για να δημιουργηθεί το γένος των ανθρώπων.
Οι αναστημένοι θεοί καθησυχάζουν την μεταφυσική ανησυχία περί θανάτου-τέλους και διδάσκουν συμβολικά στον άνθρωπο την αλχημεία της φύσης όπου τίποτα δεν τελειώνει.΄Οτι ό θάνατος είναι μία μετάβαση σε άλλη κατάσταση ύπαρξης. Ότι η θνητότητα του υλικού σώματος είναι μέρος της φυσικής κοσμικής διαδικασίας. Ο φόβος της ανυπαρξίας μετά τον θάνατο μεταστρέφεται σε πίστη και ελπίδα που εκφράζονται συμβολικά.
Ο πνευματικός συμβολισμός της Ανάστασης, ανεξαρτήτως προέλευσης, αναφέρεται στην μετά από τα πάθη (σωματικά και ψυχικά) αναγέννηση της ψυχής. Είναι η στιγμή που η σκέψη αποτραβιέται τόσο από τις λύπες όσο και από τις χαρές του κόσμου, γιατί αντιλαμβάνεται την προσωρινότητά τους. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος εξοικειώνεται με την ιδέα του θανάτου, με τη μνήμη του θανάτου. Εξοικειώνεται με τον εσωτερικό θάνατο του μικρού ασήμαντου ανθρώπινου εαυτού. Είναι η στιγμή που το εσωτερικό ιερό Φως αφυπνίζει την εσωτερική θεία αιώνια ουσία και ενεργοποιεί την δυνατότητα της αθανασίας. Είναι ο δρόμος της επιστροφής, μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η αναγέννηση του Θείου, είναι η εσωτερική νίκη της πνευματικής φύσης του ανθρώπου επί της υλικής του, με αποτέλεσμα την ανάταση, την ένωση με το Θείο, την ανθρώπινη Από-Θέωση. Την ‘μεταμόρφωσή’ του (εσωτερικά κατ΄αρχήν) σε ένα φωτεινό όν, σε ένα όν-φορέα φωτός. Σε έναν άνθρωπο του ουράνιου τόξου(Rigpa /Sambhogakāya στον Θιβετιάνικο Βουδισμό, Προφητεία των Ινδιάνων Hopi κ.α) Η Χριστιανική θρησκεία, με πολλά δάνεια από αρχαίες παραδόσεις ενσωμάτωσε συμβολισμούς και λατρευτικά έθιμα διατηρώντας την βασική διδασκαλία του Ιησού περί Αγάπης, Ειρήνης, Μέτρου και Ανθρωπιάς.
Στον Χριστιανικό κόσμο το Πάσχα και ο εορτασμός της Ανάστασης του Ιησού, λέγεται και γιορτή της Αγάπης. Η Αγάπη ήταν ο πυλώνας της διδασκαλίας του:
Αγαπάτε αλλήλους
Αγαπάτε τον πλησίον σας
Αγαπάτε τους εχθρούς σας
Η Συμπαντική Αγάπη προς όλα τα εκδηλωμένα και μη, Αγάπη προς το φυτό, το ζώο, την πέτρα, το νερό, Αγάπη προς τον Άνθρωπο, προς μία έννοια, προς μια κατάσταση, Αγάπη προς την πρωτογενή ουσία.
Στην σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά ως γυναίκες και άνδρες, ως Έλληνες αλλά κυρίως ως Άνθρωποι, η Αγάπη (με μη θρησκόληπτη ή γλυκερή και στείρα προσέγγιση) είναι εργαλείο και όπλο διαφύλαξης της πνευματικής μας ανάτασης, αναγέννησης και ακεραιότητας, της δυνατότητάς μας για αλληλεπίδραση.
Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή.
Η Αγάπη είναι Στάση Ζωής.
Η Αγάπη είναι Πνευματική Επ-Ανάσταση (ἐπανάστασις < ἐπανίστημι < ἐπί + ἀνά + ἵστημι, ίστημι = είμαι όρθιος, ορθώνομαι).
Καλή Ανά-σ-ταση!
- Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος 2016 - 4 Ιουνίου 2016
- Ανάσταση! Της Ορσαλίας Ψαρίδη - 27 Απριλίου 2016
- Προσευχή για την Παγκόσμια Ημέρα της Γης (22 Απριλίου) - 21 Απριλίου 2016
