Γράφει η Αγγελική Μπολουδάκη
Κάποιες φορές λυπόμαστε, θυμώνουμε ή επικρίνουμε άλλους ανθρώπους για τα λάθη που κάνουν στις συμπεριφορές τους και τα οποία δεν έχουν επιπτώσεις σε μας ή δεν θα έπρεπε να έχουν, γιατί δεν μας αφορούν άμεσα. Γιατί το κάνουμε αυτό άραγε;
Advertisment
Στην πραγματικότητα, λυπόμαστε για τον εαυτό μας που στο παρελθόν υποπέσαμε σε παρόμοια λάθη και κριθήκαμε για αυτά. Λυπόμαστε τους άλλους ανθρώπους γιατί προβάλουμε τον ανήμπορό μας εαυτό σε εκείνους, πιστεύοντας πως δεν θα τα καταφέρουν, όπως δεν τα καταφέραμε εμείς, κάτω από την άδικη επίκριση. Εάν πιστεύουμε στον εαυτό μας, στην αξία μας και στις ικανότητες μας, είναι πολύ πιο εύκολο να συναισθανόμαστε τους άλλους, να μπαίνουμε στη θέση τους και να τους κατανοούμε, πιστεύοντας στην αξία τους και στο δικαίωμα να επιλέξουν τι θα κάνουν στη ζωή τους και πως θα το διαχειριστούν.
Θυμώνουμε, γιατί μας επέπληξαν για τα ίδια λάθη και αδικήσαμε την αξία μας πιστεύοντας πως, αν καταφύγουμε σε μια εικόνα τελειότητας, δεν θα τιμωρηθούμε ξανά. Νιώσαμε ενοχές και ντροπή στην ιδέα πως προδώσαμε την καλή εικόνα που κάποιοι άνθρωποι ήθελαν ή φανταστήκαμε πως ήθελαν για μας.
Θυμώνουμε με τους άλλους, γιατί τους καλούμε απεγνωσμένα να συμμαχήσουμε σε αυτήν την προσπάθεια για να πλάσουμε μαζί την εξιδανικευμένη μας εικόνα, η οποία φανταζόμαστε πως θα μας απαλύνει την πικρία από το αίσθημα αδικίας. Κάθε φορά λοιπόν που παρατηρούμε ψεγάδια σε εκείνους, απομακρυνόμαστε από αυτήν την πλάνη, μένουμε με τη γυμνή αλήθεια μας, η οποία μας απογοητεύει γιατί επικρίθηκε από άλλους και από μας, οπότε για να μην εσωτερικεύσουμε το θυμό για τον εαυτό μας τον εκτοξεύουμε στους άλλους.
Advertisment
Επικρίνουμε, γιατί κατηγορηθήκαμε στο παρελθόν για τα σφάλματά μας και η μοναξιά που βιώσαμε από την ακύρωση της αξίας μάς έκανε να αποζητάμε εξαρτητικά την παρέα των άλλων για να διαβούμε μαζί το δρόμο της αποδοχής. Κάθε φορά όμως που εκείνοι υποπίπτουν σε λάθη, επειδή συνδέουμε τα λάθη τους με την αξία μας, ο τρόμος της ακύρωσης παραμονεύει για να μας αφήσει μόνους μας ξανά. Κάτω από το φόβο της εγκατάλειψης ή της τιμωρίας από τους ανθρώπους του παρελθόντος, ακόμα κι αν αυτοί δεν υπάρχουν στη ζωή, εγκαταλείπουμε εμείς τους άλλους κατηγορώντας τους για αυτό.
Οι συμπεριφορές που χρειάζεται να προβληματιζόμαστε για αυτές είναι εκείνες που έχουν επιπτώσεις στα συναισθήματά μας, γιατί με κάποιο τρόπο μας βλάπτουν. Τα λάθη των άλλων όμως ή εκείνα που φανταζόμαστε ως λάθη, τα οποία συγκρούονται με τον φαντασιωσικό κόσμο που έχουμε πλάσει για να καταφεύγουμε σε αυτόν, αδικώντας τον εαυτό μας και τους άλλους φυσικά, χρειάζεται να τα δούμε σα μια δική μας δυσκολία να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε όπως είναι.
Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως κάθε ενασχόληση με θέματα άλλων που δεν μας αφορούν, είναι μια προσπάθεια να ξεφύγουμε από την ευθύνη μας προς τον εαυτό μας, από δικά μας θέματα που βρίσκονται στα σπάργανα και μας καλούν να πιστέψουμε σε αυτά ώστε να τα αναλάβουμε δυναμικά.
- Αγάπη και Αυτονομία - 25 Μαΐου 2016
- Ξεφλουδίζοντας το παρελθόν - 24 Μαΐου 2016
- Ο πλανήτης της αγάπης - 18 Μαΐου 2016
