Όταν ζεις στην άγνοια του «αληθινού» σου κόσμου
Έφαγα το τελευταίο κομμάτι της αγαπημένης μου σοκολάτας και σηκώθηκα αποφασισμένη να της γνωρίσω την αλήθεια. Νωρίτερα, όμως, είχα ζητήσει να ακούσω τις απόψεις δυο καλών μου φίλων. Τι θα προτιμούσες; Την ρωτάω. Να γνωρίζεις την αλήθεια για μια κατάσταση ή να την αγνοείς και να πορεύεσαι βάσει αυτών που εσύ θεωρείς ως πραγματικότητα; «Να την αγνοώ», μου απαντάει. «Αν είναι να μου χαλάσει την ψυχική μου ηρεμία και να ταράξει την συνηθισμένη «ευτυχισμένη» μου ζωή, όχι θα προτιμήσω να μην ξέρω τίποτα! Μου αρκεί να ζω στον κόσμο που εγώ πιστεύω πως όλα κυλούν υπέροχα».
Advertisment
Θέτω το ίδιο ερώτημα και στον φίλο μου. Τι θα προτιμούσες; Τον ρωτάω. «Φυσικά να μάθω την αλήθεια. Δεν μπορείς να έχεις αληθινά αισθήματα, αν αυτό που ζεις στηρίζεται στο ψέμα, παρά μόνο να πράττεις πάνω σε κίβδηλες υποσχέσεις». Η συνάντηση ήταν σε ένα μικρό café. Στο τηλεφώνημά μου, προσποιήθηκα πως πρόκειται για επαγγελματικό ραντεβού, πιστευτή δικαιολογία λόγω της ιδιότητάς της. Εφτασα πρώτη, σπάνιο για μένα, και με τόλμη. Εφτασε δεύτερη και αμέριμνη, πέραν από κάθε υποψία.
Συστηθήκαμε αμέσως, μόνο που εκείνη άκουγε για πρώτη φορά το όνομα μου. Δεν καθυστέρησα καθόλου την συνομιλία, αν και δεν είχα προετοιμάσει τον λόγο μου. Το πρώτο δάκρυ έκανε την εμφάνιση του. Δειλό αλλά καυτό, αληθινό και ταυτόχρονα πρωτόγνωρο για το πρόσωπο της. Βλέποντας αυτή την αντίδραση, με έπιασε ένας τρόμος για εκείνη, όχι για μένα. «Λες να κάνει καμία τρέλα», σκέφτηκα. Αλλά ο τρόμος μου δεν ήταν παρά πρόσκαιρος, αφού αμέσως μού ήρθαν στη θύμηση μου τα λόγια του λόρδου Χένρι στον νεαρό Ντόριαν, από το βιβλίο του Οσκαρ Ουάϊλντ, το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι.
Advertisment
«Δεν υπάρχει καλή επίδραση, κύριε Γκρέι. Κάθε επίδραση είναι ανήθικη… Γιατί όταν επιδράς πάνω σε έναν άνθρωπο, του δίνεις το δικό σου πνεύμα. Δεν σκέφτεται φυσιολογικά, ούτε καίγεται με τα δικά του πάθη. Οι αρετές του δεν είναι αληθινές… Σκοπός της ζωής είναι η αυτοεξέλιξη». Όχι, δεν είχα επιδράσει πάνω της. Απλά, της είχα γνωρίσει την αλήθεια. Στο χέρι της ήταν να ακολουθήσει την άποψη της και να παλέψει για αυτή, να βρει τη δύναμη της, να μάθει μέσα από τα πάθη της και έτσι να εξελίσσεται. Η ευθύνη ήταν δική της και μόνο δική της!
Συνέχισα με την ίδια ανάλγητη συμπεριφορά μου να τοποθετώ ένα ένα τα γεγονότα. Όταν δεν υπήρχαν άλλα λόγια να βγουν από το στόμα μου, με ρωτάει: Γιατί μου τα είπες όλα αυτά; «Γιατί πιστεύω πως έχεις και εσύ το δικαίωμα να γνωρίζεις. Μόνο έτσι μένεις αληθινά σε μια κατάσταση. Οταν ξέρεις την αλήθεια… Ηταν υποχρέωση μου, λοιπόν…» Ναι, ήμουν σίγουρη για την απάντηση μου.
«Μόνο που εγώ δεν θέλω να ξέρω. Μου αρέσει ο κόσμος που έχω πλάσει στο μυαλό μου. Είμαι ευτυχισμένη έτσι». Αυτή ήταν και η τελευταία πράξη της μικρούς μήκους ταινίας που παίξαμε. Μια ταινία που η πλοκή της είχε τόσο διαφορετικές φιγούρες. Μια ταινία που το μεγαλύτερο μέρος του σεναρίου ήταν δικό μου αλλά το φινάλε… ήταν δικό της! Τελικά, τι είναι προτιμότερο; Να ζεις στην άγνοια ή μέσα στην ψεύτικη αλλά εφησυχασμένη ευτυχία;
Duffy
