Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ευτυχίας
Γράφει η Αθηνά Τερζή
Advertisment
Οι άνθρωποι δεν είμαστε μονοκόμματοι. Δεν είμαστε κουβάρι με ένα χρώμα. Είμαστε πολλές μαγικές πολύχρωμες κλωστές, απλωμένες στους δρόμους και τις πολιτείες. Στις γειτονιές και τα τετραγωνικά του σπιτιού μας.
Είμαστε τα κορίτσια της συγγνώμης, και τα αγόρια κοκόρια. Αναβοσβήνουμε σαν να εκπέμπουμε χρωματιστά σήματα μορς. Ασταμάτητα, μακρόσυρτα, αγχωμένα, με μια αβάσταχτη ελαφρότητα άγνοιας για την ευτυχία ή τη δυστυχία μας. Θύμισέ μου να σου πω ότι ο κόσμος μάτια μου είναι ψεύτικος και τον μετράς στου καθενός το αχ! Και ότι “η ζωή γοργά περνά, δυο κρασιά, δυο στεναγμοί κι έχε γεια”.
Μοιάζει όμως κι ατέλειωτη για κείνους που ακούν τους άλλους, δεν βιάζονται και μετρούν τα λόγια τους χάντρα τη χάντρα. Που δε λησμονούν το απλό και το αυτονόητο, γνωρίζουν πως είναι φευγάτοι από τη ζωή και παραμένουν οι ρομαντικοί παλιάς κοπής με την καλοσύνη των ανθρώπων.
Advertisment
Διαβάστε: Αγαπήστε εκείνους που δεν στριμώχτηκαν στα ψέματα, δε βολεύτηκαν στη μοναξιά τους
Αυτή την αρετή των δυνατών ανθρώπων, για την οποία μίλησε ο Σωκράτης ή ο Κομφούκιος από την άλλη, που είπε για τους πραγματικά καλούς ότι δεν είναι ποτέ δυστυχείς. Ο Σοφοκλής κι ο Πλούταρχος κι ο Δημόκριτος κι όλοι οι σοφοί του κόσμου, ένα χαρμάνι φιλοσοφημένο για τη ζωή την άδικη, που δεν της περισσεύει το καλό. Στην αυθεντική του μορφή όμως, στην κοιλιά της μάνας, στο πρώτο γέλιο του παιδιού, στην πρώτη αγκαλιά της λεχώνας, στον τελευταίο χορό της νιόπαντρης με τον πατέρα, στη μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού, στη βροχή που κυλάει σαν ευλογία πάνω από το στεγνό το χώμα.
Είναι εκείνοι που ξενυχτούν στα μακρινά χαράματα για όλους τους άλλους που δεν θα τους ξημερώσει η καινούρια μέρα και συμπονούν, γιατί έτσι μόνο λογίζονται για συνάνθρωποι. Μπορεί και βρίσκει αναπαμό η ψυχή τους. Δεν κρύβονται, μήτε φοβούνται κι απλώνουν τον ίσκιο τους σε εκείνον που τον έχει ανάγκη.
Οι άνθρωποι είμαστε καλοί μάτια μου…ω ναι! Το πιστεύω και μην τολμήσεις να μου το πάρεις αυτό. Τον άνθρωπο να τον μετράς δυο και τρεις φορές. Να μην τον παίρνεις τοις μετρητοίς. Να του δίνεις ευκαιρίες. Τις έχει ανάγκη και μη βιαστείς να τον αποκλείσεις.
Θα νοσταλγώ πάντοτε τα γερόντια της Ικαρίας. Είχαμε μαζευτεί τον περασμένο Αύγουστο σε ένα τραπέζι κι εγώ άκουγα… άκουγα κι είχα γίνει ολόκληρη ένα αυτί. Να προλάβω να αφουγκραστώ και τον πιο αχνό ψίθυρο, την πιο βαθιά ανάσα.
Διαβάστε επίσης: Ο καημός του φιλιού
Τα φωνήεντα και τα σύμφωνα, δωρικά και βασανισμένα, που ηχούσαν στ’ αυτιά μου σαν καμπάνες αναστάσιμες. Να τον ποτίσεις τον άλλον για να τον μάθεις. Μην τον αφήσεις στεγνό μου λέγανε. Και μόνο τότε θα τον καταλάβεις. Θα μάθεις τη δική του μελωδία. Ο καθένας βγάνει τον δικό του ήχο. Χωμένος βαθιά στο πιο μακρινό και κρυφό σημείο περιμένει να βγει έξω. Ανυπομονεί να τον βρεις. Ξεθαρρεύει αν τον ποτίσεις. Μοναχά που θέλει μέτρο για να μην χάσει το ρυθμό του.
Να τον ποτίζεις και να σκορπάς καλές κουβέντες. Τούτες μοιάζουν με πουλιά, που βρίσκουν τρόπο και φτιάχνουν φωλιές στου καθενός την άκρη. Να τον ποτίζεις για να γελά. Να μαλακώνει το μούτρο, να ανταμώνει τον χάρο ξεθαρρεμένος. Ξεθαρρεύει ο άνθρωπος, όταν γελά και ζει περισσότερο. Να το θυμάσαι αυτό. Στήνει χορό τρικούβερτο κι ανθίζει ξανά από την αρχή. Τούτη γης θα μας εφάει…Τούτη η γης που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε, τούτη η γης με τα χορτάρια τρώει νιους και παλικάρια.
Οι άνθρωποι είμαστε καλοί μάτια μου…ω ναι! Το πιστεύω και μην τολμήσεις να μου το πάρεις αυτό. Είμαστε από την ίδια φτιαξιά κι ας πασχίζουμε μια ζωή να αποδείξουμε το αντίθετο. Να τον μετράς τον άλλο σαν να είσαι εσύ. Να φοράς τα παπούτσια του. Να μπαίνεις στο πετσί του. Να μην λυπάσαι σόλες και τακούνια. Να φεύγεις και να επιστρέφεις καινούριος και καθαρός. Να επιστρέφεις, τ’ ακούς; Να μην τα παρατάς. Να αλλάζεις όμως δρόμους και σοκάκια. Να ανακαλύπτεις νέους σκοπούς. Να κοιμάσαι αργά και να ξυπνάς νωρίς. Να γεμίζουν τα πνευμόνια σου αέρα. Να ξασπρίζουν τα μάτια σου από φως, να γεμίζεις ορίζοντα, για να ξανοίγει το μυαλό σου, να αντέχει περισσότερα και να συγχωρεί.
Οι άνθρωποι είμαστε καλοί μάτια μου…ω ναι! Το πιστεύω και μην τολμήσεις να μου το πάρεις αυτό. Εσύ να κάνεις το χρέος σου κι όταν σε παίρνει από κάτω κι η μανία σου φουντώνει, να ψάχνεις το πιο άδολο βλέμμα. Εκείνον τον παιδικό καημό, που ονειρεύεται μονάχα ήλιους και σύννεφα κι αερόστατα και μακρινά ταξίδια. Εσύ να κάνεις το χρέος σου και να μετράς όλες εκείνες τις Κυριακές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν οι άλλοι. Οι περισσότερο μόνοι κι αδύναμοι.
Οι άνθρωποι είμαστε καλοί μάτια μου…ω ναι! Το πιστεύω και μην τολμήσεις να μου το πάρεις αυτό. Δεν θα πάψουμε να πονάμε και το ξέρουμε. Κι ας πονάμε, εμείς θα αγαπάμε και θα κάνουμε έρωτα, για να ξαγρυπνάμε στη ζωή, να μην μας πιάσει ποτέ στον ύπνο. Με ό, τι κουβαλάει ο καθένας στη βαλίτσα του. Λίγα, πολλά δεν έχει σημασία. Μονάχα εσύ με νοιάζεις καλέ μου άνθρωπε. Ζήσε πανάθεμά σε.
- Η κόρη του καθενός - 4 Μαΐου 2017
- Σε σένα και σε μένα, όλα τα άλλοθι του κόσμου - 23 Μαρτίου 2017
- Πες μου ότι πιστεύεις σε σένα και σε μένα - 22 Φεβρουαρίου 2017
