Πρέπει να μιλήσουμε…
Γράφει η Αναστασία Λιόντου
Advertisment
− Πρέπει να μιλήσουμε.
− Τι συμβαίνει; Να ανησυχήσω; Τι έγινε; Ποτέ αυτή η ερώτηση δεν είναι για καλό. Πες μου.
− Δεν είμαι σίγουρος αν θα με ακούσεις.
Advertisment
− Χμ…
− Επιτέλους, μίλα μου.
− Είναι πολλά αυτά που πρέπει να σου πω.
− Μίλα μου.
− Έχω πολλά παράπονα από εσένα.
− Εμένα; Τι παράπονα;
Διαβάστε επίσης: Εαυτέ μου… έχεις γράμμα!
− Να… αυτό τον καιρό δε σε νιώθω πολύ κοντά μου… τον τελευταίο καιρό… ούτε που μπορώ να υπολογίσω πόσος καιρός πέρασε, χωρίς να μου πεις κάτι καλό, κάτι γλυκό… κάτι ωραίο… δεν παραπονιέμαι, μα να… νόμισα ακολουθούμε την ίδια πορεία, μια κοινή πορεία…
− Δεν καταλαβαίνω…
− Προχθές… να προχθές σε ήθελα δίπλα μου… ήταν δύσκολη στιγμή για μένα… μα εσύ μου αντιμίλησες, μου επιτέθηκες, δε με ενθάρρυνες να προχωρήσω… μα δεν ήταν μόνο προχθές… κι άλλες φορές … με τιμώρησες και με έκανες να αισθανθώ τύψεις, επειδή δεν ήμουν καλά… μα, δεν είμαι μηχανή… δεν λειτουργώ με κουμπιά κι εντολές…
− Δεν καταλαβαίνω. Τι τρομερό έκανα που σε ενόχλησε τόσο;
− Δεν ήσουν εκεί για μένα. Υποσχέθηκες να μ’ αγαπάς και να με φροντίζεις. Τον περασμένο μήνα, ναι, απέτυχα στις εξετάσεις και δεν είχα έναν ώμο να ακουμπήσω. Ήθελα μόνο ν’ ακούσω πως δεν είναι αποτυχία αυτό, πως δε σταματά εδώ η ζωή, πως θα δώσω πάλι, λόγια παρηγοριάς. Μα εσύ γύρισες και μου είπες: Δεν αξίζεις, σιγά μη πετύχαινες! Μόνο όσοι αξίζουν περνάνε! Ποιος θα περνούσε, εσύ;
− Την περασμένη εβδομάδα, έμαθα πως δε με πήραν στη δουλειά, αλλά προτίμησαν κάποιον άλλο. Και το έμαθα τυχαία. Κι εσύ… πάλι δε μου στάθηκες. Ήθελα να γίνεις φίλος μου. Να με στηρίξεις. Αντ’ αυτού, ήσουν ο πρώτος που με πλήγωσε. Άκουσα πάλι τα ίδια. Ήσουν εκεί για να μου θυμίσεις με τον δικό σου τρόπο τον όρο αποτυχία, με τον πιο σκληρό τρόπο. Φυσικά και δε σε κράτησαν, αφού δεν άξιζες! Χρειάζονται άτομα ικανά, που θα μπορούν να αποδώσουν! Όχι εσένα! Εσύ ξέρεις να παραπονιέσαι!
− Μα και τον προηγούμενο μήνα, που χώρισα. Πάλι δεν ήσουν εκεί για μένα, δε μου στάθηκες. Επανέλαβες τα παραπάνω, κι ίσως ακόμα πιο σκληρά λόγια. Με μείωσες. Με προσέβαλες.
− Έχω θυμώσει μαζί σου. Δε τα χρειάζομαι αυτά, να μου λείπουν. Αποφάσισα να σε αφήσω, και να γίνω ένα με κάποιον άλλο, καλύτερο! Ναι! Τον βρήκα ήδη και ταιριάζουμε πολύ! Γελάει με τις αποτυχίες μου και μου θυμίζει ότι είναι απλά μια ετικέτα! Δε μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο. «Όσο περισσότερο το σκέφτεσαι, τόσο πιο πολύ θα στεναχωριέσαι». Μου λέει συνέχεια πως μ’ αγαπά και υπόσχεται να είναι μαζί μου σε όλες τις στιγμές. Πως θα είναι εκεί να στεναχωρηθεί μαζί μου και θα είναι ο πρώτος που θα με κάνει να χαμογελάσω, και να μου θυμίζει όλα αυτά που έχω!
Και μαζί του αισθάνομαι ευτυχισμένη, γιατί με παρασέρνει σε όλα τα ωραία, είναι η καλύτερη επιρροή και θέλω να τον γνωρίσω σε όλους! Στους φίλους, στους συγγενείς, στους αγνώστους! Σε όλους! Δε τον κρύβω, όπως έκανα με εσένα παλιέ μου εαυτέ. Με κάνει να γελάω, μόνη μου ή με άλλους, με δέχεται όπως είμαι, είμαι λέει η τέλεια εκδοχή του και δε θα με άλλαζε για κανέναν! Δε βρίσκω τίποτα αρνητικό πάνω του. αλλά αν ανακαλύψω είμαι σίγουρη δε θα με πειράζει! Τον αγαπώ, όπως και να χει! Μαζί του είμαι ο εαυτός μου, και νομίζω πως κι αυτός το ίδιο!
