Ταξίδι στο όνειρο
Κουνάς τα δάχτυλα πάνω σε ένα απρόσωπο πληκτρολόγιο… γράφεις λέξεις που ξεπηδούν από του μυαλού τα άδυτα και παίρνουν υπόσταση. Μοιάζουν με εικόνες που ζωντανεύουν και είναι έτοιμες να σε καταπιούν.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Θοδωρή Γιαννόπουλο
Άλλοτε πάλι σε γαληνεύουν και ζεις μέσα από αυτές… η πραγματικότητα φαντάζει ξένη και τρομάζει… κι εσύ προσμένεις κάθε φορά να ξαναονειρευτείς για να βρεθείς πάλι στη δική σου πραγματικότητα που τόσο επιθυμείς! Ένας αμετανόητος ονειροπόλος που δεν θέλει να σταματήσει να ονειρεύεται, γιατί νιώθει ότι έτσι είναι σα να βγάζει το μηχάνημα του οξυγόνου από την πρίζα.
…μόλις θυμήθηκα τα λόγια του Μπενίνι και τα ένιωσα ποιο δικά μου από ποτέ. “Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια τους ένα πέπλο θλίψης. Έχουν μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα. Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα. Είναι για τους θαρραλέους, όπως η θάλασσα και η αγάπη.”
Ο ονειροπόλος είναι και θα είναι πάντα μόνος του. Οι άνθρωποι που συναντά στο πέρασμά του, δεν είναι παρά σημάδια που του δείχνουν το κατάλληλο μονοπάτι, αυτό που θα τον οδηγήσει εκεί που θέλει να πάει. Όμως αυτή ακριβώς είναι και η υπέρτατη θλίψη του. Ότι αυτό το μονοπάτι δεν θέλει να το διαβεί μόνος. Θέλει ένα χέρι να κρατά και να προχωράνε μαζί, στο όνειρο, στο μονοπάτι της ευτυχίας. Μα ξέρει ότι είναι μόνος, και ένα δάκρυ κυλά…
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
