Να πράττεις αγάπη
«Μην επανερχόμαστε στα ίδια. Αφού ξέρεις πόσο σε αγαπώ». «Μα φυσικά και νοιάζομαι για σένα, αυτό δεν αλλάζει ποτέ και το γνωρίζεις». «Έλα, μην παραπονιέσαι συνέχεια. Εννοείται πως με ενδιαφέρει τι έκανες στη μέρα σου, απλά να… δε ρώτησα επειδή σε άκουσα καλά και υπέθεσα πως όλα πήγαν μια χαρά». «Για να είμαστε μαζί, είναι δεδομένο πως είσαι σημαντικός για μένα». «Δηλαδή τι; Πρέπει να λέμε κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια; Αφού είναι αυτονόητα τα συναισθήματά μου για σένα». Ε λοιπόν, όχι! Περήφανα σε όλα τα παραπάνω, λέω όχι. Από πότε το «υποτίθεται πως αυτό είναι αυτονόητο» πηγαίνει πακετάκι με τον έρωτα σε όλες τις μορφές του και από πότε κύριοι αγαπημένοι η ίδια η αγάπη από το πουθενά ξεκίνησε κολλητηλίκια με το δεδομένο; Μμμ… ωραίες παρέες!
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Δεδομένο είναι πως αυτή τη στιγμή γράφω μπροστά στο αργό και κατά τα άλλα αγαπημένο πορτοκαλί μου λάπτοπ, την ίδια ώρα που πλανητάρχης μας είναι ο όχι και τόσο αγαπημένος μου Τραμπ, αλλά λόγω μαλλιού έκανα τον παραλληλισμό. Δεδομένο είναι πως πριν μισή ώρα έφαγα δύο εκπληκτικές κομματάρες παστίτσιο και σε μια ώρα περίπου έχω ένα πολύ σημαντικό ραντεβού. Δεδομένο επίσης είναι πως ζούμε ένα χειμώνα που μας έχει αλλάξει ολίγον τι τα φώτα φέτος και πως ανοίγοντας την τηλεόραση το πιο πιθανό είναι να πάθουμε κατάθλιψη, ή … κατάθλιψη! Δεδομένο! Δεδομένο εξίσου είναι πως ο David Bowie, ήταν, είναι και παραμένει ένας θρύλος και πως έχω μιαν αδυναμία στα κακτάκια με ροζ μπουμπούκια. Αυτά και άλλα πολλά. Αλλά η αγάπη;
Πως είναι δυνατόν να πηγαίνει η αγάπη με το «αυτονόητο» αγκαζέ; Πως είναι δυνατόν να θεωρούμε δεδομένα τα διαρκώς ζητούμενα; Αραχνιάζει το μέσα μας, αυτοευνουχιζόμαστε, μας απαξιώνουμε και δεν το παίρνουμε καν χαμπάρι. Αδαείς; Λίγο κουτοί θα έλεγα. Άνθρωποι με τα όλα μας! Πολλές φορές μάλιστα μοιάζει πως αδιαφορούμε, μα ακόμα κι έτσι να μην είναι και απλά να έχουμε την ταμπέλα του «συναισθηματικά εγκρατή», είναι καλό, όμορφο και υγιές να τη δείχνουμε, όχι γιατί «πρέπει», μα γιατί αυτό οφείλουμε λόγω αυτοσεβασμού και στον ίδιο μας τον εαυτό και λόγω ειλικρίνειας και ανιδιοτέλειας στον άνθρωπό μας. Με κάθε τρόπο! Και κάθε μέσο. Ανέκαθεν πίστευα πως η ακοή είναι μια άκρως ερεθιστική αίσθηση. Μας αρέσει να ακούμε «σ’ αγαπώ», «σε θέλω πολύ», «είσαι ότι πιο σημαντικό για μένα». Όμως στον αντίποδα, υπάρχουν και οι περισσότερο κλειστοί της υπόθεσης και εδώ δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα. Γιατί το παν είναι να πράττεις αγάπη!
Κάθε μέρα και αν μπορείς κάθε στιγμή. Να κάνεις αγάπη. Από την πρώτη σου κιόλας ανάσα, έως το βράδυ που θα πέσεις για ύπνο ξανά. Ένα φιλί στο μέτωπο του συντρόφου σου, ένα απρόσμενο «μου λείπεις» στο κινητό, ένα τρυφερό χάδι και μιαν αέναη ενσυναίσθηση παντοτινή. Να μπαίνεις στη θέση του, να διαπερνά το σώμα σου το δικό του συναίσθημα, να ακούς προσεκτικά, να προσφέρεις, να συνδέεσαι ουσιαστικά. Αγάπη. Όταν εκφράζεται, πολλαπλασιάζεται και ανθίζει. Και μαζί της ανθίζεις και εσύ και ο κόσμος όλος. Προς τι το μάγκωμα και οι αναστολές και τι πιο σημαντικό από το να την αισθάνεσαι και να τη χαρίζεις απλόχερα; Ευλογία είναι… Πρόσφατα διάβασα κάτι εκπληκτικό της συγγραφέως και ερευνήτριας Elisabeth Kubler- Ross «Οι άνθρωποι είναι σαν τα βιτρό. Λάμπουν και φεγγοβολούν με τον ήλιο, αλλά όταν πέσει το σκοτάδι, η ομορφιά τους αποκαλύπτεται μόνο αν φωτίζονται από μέσα». Η αληθινή αγάπη είναι αυτό το «από μέσα» και είναι πολύ κρίμα έστω και ασυναίσθητα να καλύπτουμε τη λάμψη της, δε νομίζετε;
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
