Να μην σταματήσουμε να κάνουμε το καλό
Μόλις είχα πάρει το δίπλωμα του αυτοκινήτου. Προσπαθώντας να ξεπεράσω τον φόβο της πρώτης οδήγησης, μόνος μου, πήρα το αμάξι και ξεκίνησα τις βόλτες, τον Δεκαπενταύγουστο στην Αττική. Έρημοι δρόμοι, μια όμορφη νοσταλγική ησυχία επικρατούσε στην γκρίζα πόλη. Οδήγησα λίγες ώρες ενισχύοντας την αυτοπεποίθησή μου και γύρισα σπίτι μου.
Advertisment
Την επόμενη μέρα, σκέφτηκα να πάω στο κέντρο και να παραλάβω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο όταν θα τελείωνε την εργασία του. Πήγα λοιπόν στο Σύνταγμα και στην προσπάθειά μου να σταθώ κάπου για να το περιμένω, έμπλεξα στα στενά της Καραγιώργης Σερβίας.
Σταδιακά, άρχισα να αγχώνομαι. Στενοί δρόμοι, πολλοί πεζοί, φορτηγά που φόρτωναν και ξεφόρτωναν, αστυνομία και αυτοκίνητα. Για πρώτη φορά ένιωσα σε αυτό το αγαπημένο μέρος της Αθήνας τόσο άγχος. Η ανασφάλεια με κυρίευσε και προσπαθώντας να βγω σε κάποιον κεντρικό δρόμο, έμπλεξα ακόμα περισσότερο.
Κάποια στιγμή, βρέθηκα σε ένα σημείο όπου και μπροστά και πίσω μου υπήρχαν φορτηγά που ξεφόρτωναν εμπόρευμα στα μαγαζιά. Ο μόνος τρόπος διαφυγής ήταν να κάνω όπισθεν, ανεβαίνοντας το πεζοδρόμιο, μέσα σε όλο αυτόν τον κόσμο.
Advertisment
Αισθάνθηκα έναν κόμπο να μου σφίγγει το λαιμό και το στομάχι και με μια αυθόρμητη κίνηση, έσβησα τη μηχανή του αυτοκινήτου, βγήκα έξω και είπα σε έναν από τους καταστηματάρχες που βρίσκονταν εκεί “Εγώ, δεν το κουνάω από δω. Αν μπορείτε εσείς να φέρετε το αμάξι με όπισθεν πίσω, κάντε το, αλλιώς θα μείνουμε όλοι εδώ”.
Ο καταστηματάρχης με ένα χαμόγελο, γεμάτο κατανόηση, πήρε τα κλειδιά από το χέρι μου χωρίς να πει κουβέντα και με δύο κινήσεις σταμάτησε τον κόσμο στο πεζοδρόμιο και έφερε το αμάξι πίσω από το πρώτο φορτηγό.
Αισθάνθηκα μια τεράστια ανακούφιση και όταν τον ευχαρίστησα μου είπε “Δεν κάνει τίποτα παιδί μου, μη σκας για τέτοια πράγματα”, και έτρεξε πίσω στην εργασία του.
Ήταν ένα εξαιρετικά απλό γεγονός, το οποίο όμως εμένα, εκείνη τη στιγμή, με είχε οδηγήσει σε μια κορύφωση φόβου και ανασφάλειας. Και ένας άνθρωπος βρέθηκε να προσφέρει τη λύση στο πρόβλημά μου. Αισθάνθηκα τεράστια ανακούφιση και… συνέχισα τη ζωή μου. Αυτό συνέβη πριν από 15 χρόνια περίπου.
Πριν από λίγες μέρες, προσπαθώντας να παρκάρω βιαστικά το αμάξι μου στο μετρό, μπήκα σε έναν πολύ μικρό δρόμο, τον οποίο λίγοι γνωρίζουν και φτάνοντας στο σημείο που ήθελα να στρίψω, συνειδητοποίησα ότι ένα μεγάλο φορτηγό είχε σταματήσει και δεν μπορούσε να περάσει μπροστά γιατί δεν χωρούσε λόγω του τρόπου που κάποιος είχε παρκάρει.
Κοιτάω στον εσωτερικό καθρέφτη και βλέπω άλλα 4 αυτοκίνητα από πίσω μου. Τους κάνω σήμα να πάνε πίσω για να μπορέσουμε να φύγουμε. Καθώς αρχίσαμε να κάνουμε όλοι όπισθεν, παρατήρησα μια ελεύθερη θέση στάθμευσης που μου είχε διαφύγει. Ήταν πραγματικά δώρο, διότι βρισκόμουν μόλις 10 μέτρα από τη στάση του μετρό και βιαζόμουν πάρα πολύ. Στάθμευσα το αυτοκίνητο, βγήκα και κατευθύνηθηκα προς το σταθμό.
Πριν προλάβω όμως να περπατήσω δύο μέτρα, άκουσα έναν δυνατό θόρυβο από πίσω μου. Γύρισα ξαφνιασμένος και είδα ότι ένα αυτοκίνητο είχε καβαλήσει το πεζοδρόμιο και είχε χτυπήσει από κάτω. Ήταν το ακριβώς προηγούμενο αμάξι από το δικό μου. Ήταν ένας νεαρός με ένα παλιό αυτοκίνητο. Στο πίσω τζάμι είδα ένα κόκκινο μεγάλο “Ν”. Φαινόταν πραγματικά φοβισμένος.
Το όλο σκηνικό μου επανέφερε αμέσως στη μνήμη μου, τη δική μου κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω. Παρόλο που θα αργούσα στο ραντεβού μου, κατευθύνθηκα με γρήγορο περπάτημα στο αυτοκίνητο και πλησιάζοντας την πόρτα του οδηγού, μίλησα στο νεαρό με ηρεμία “Θέλεις να σου το βγάλω εγώ το αμάξι;”. Με κοίταξε σαν να ήμουν ένας από μηχανής θεός. “Ναι, θα το ήθελα πάρα πολύ” είπε με τρεμάμενη φωνή και πετάχτηκε σε μια στιγμή έξω από το αμάξι, αφήνοντάς το με τη μηχανή αναμένη. Μπήκα στο αμάξι και το έφερα πίσω κάνοντας και την οπισθογωνία ώστε να μπορεί να φύγει άνετα.
Ο νεαρός με ευχαρίστησε θερμά, θυμίζοντάς μου τη δική μου κατάσταση. Του είπα “Όλα δανεικά είναι. Κάποτε κάποιος με βοήθησε κι εμένα όταν βρισκόμουν στην ίδια θέση. Τώρα, βοήθησα εγώ εσένα. Όταν χρειαστεί κάποιος άλλος τη βοήθειά σου, μη διστάσεις να την προσφέρεις”, και έφυγα.
Πραγματικά το γεγονός αυτό μοιάζει τόσο μικρό και ασήμαντο, μπροστά σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας. Όμως αναρωτιόμουν, θα πήγαινα να τον βοηθήσω με τόση θέρμη, εάν δεν με είχε βοηθήσει εμένα εκείνος ο καταστηματάρχης; Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για την απάντηση. Μπορώ όμως να είμαι σίγουρος για την αίσθηση της συνέχειας του καλού.
Και άρχισα να αναρωτιέμαι, μήπως αυτά τα μικρά και μεγάλα καλά που γίνονται στον κόσμο μας, αποτελούν και αυτά μια συνέχεια άλλων; Μήπως προέρχονται από την απαρχή της ανθρωπότητας; Μήπως το καλό που κάνουμε είναι μια ενέργεια που δεν σταματάει ποτέ να μεταδίδεται; Ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι έτσι ή μπορεί και να μην είναι. Το σίγουρο είναι ότι, μπορούμε και αξίζει όχι μόνο να το συνεχίζουμε αλλά και να το δημιουργούμε. Στο τέλος… όλα κάνουν κύκλους.
Πέτρος Ντ. (Photo: Author/Depositphotos)
