Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα τόπο πολύ πολύ κρύο ζούσαν κάποιες φίλες μηλιές. Όπως όλες οι μηλιές έτσι κι αυτές για να ωριμάσουν τα μήλα τους χρειαζόντουσαν βαρύ κρύο! Δεν ήθελαν όμως με τίποτα να παγώνουν οι καρδιές τους, πώς θα άντεχαν να ζήσουν με σκληρές από τον πάγο καρδιές;
Μαζεύτηκαν λοιπόν μια μέρα και έκαναν συμβούλιο. Τι θα ήταν αυτό που θα κρατούσε τις καρδιές τους ζεστές, τι ήταν αυτό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να φωτίσει και τα πιο κρύα σκοτάδια της κάθε νύχτας τους; Έκλεισαν τα μάτια και προσπάθησαν να αισθανθούν την δύναμη που θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Μια γλυκιά σιωπή γέμισε τις καρδιές τους και… “μα η αγάπη φυσικά” φώναξαν με μια φωνή! Έτσι αποφάσισαν να προσφέρουν αγάπη με πράξεις σε κάθε άνθρωπο που επισκεπτόταν τον τόπο τους! Κι όσο η αγάπη θα δυνάμωνε μέσα τους, θα κατάφερναν κι εκείνες να στηρίξουν τις ρίζες τους στο χώμα με την δύναμή της και να φτιάξουν σημάδια για τους ανθρώπους για να οδηγηθούν στον δρόμο της που τόσο είχαν απομακρυνθεί από εκείνον!
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Ρίνα Σερέτη
Οι μηλιές επικοινωνούσαν μεταξύ τους με μια γλώσσα μαγική, μια γλώσσα που ένωνε τις φωνές τους σε μία! Κουνούσαν τα φύλλα τους και ήταν το θρόισμα φωνή βροντερή, κουνούσουν τα κλαδιά τους κι έφτιαχναν σχήματα που έδειχναν κινήσεις στοργής και αφοσίωσης, γεννούσαν γραμμές μες στους κορμούς τους που ο καθένας ήταν δρόμος προς την αγάπη διαφορετικός, γεννούσαν μήλα για να θρέφουν την δύναμη και να γλυκαίνουν την πικραμένη ψυχή των περαστικών.
– Να δώσω αγάπη, να δώσω ψυχή, να δώσω εμένα ολάκερη, να ζεσταθούν οι καρδιές οι δικές μας και να θυμηθούν οι άνθρωποι να αγαπούν, να αγαπούν σαν μικρά παιδιά…
– Όταν πονάς άνθρωπε ακολούθησε τα φύλλα μου που έπεσαν στο χώμα. Είναι σημάδια που σε οδηγούν στον δρόμο της αγάπης. Έτσι θα μπορείς να τα αναγνωρίζεις ως σύμβολά της κι όταν δεν θα τα έχεις γύρω σου θα τα αναζητάς για να ξαναπλησιάσεις σε εκείνη! Διαδρομές θα αλλάζεις, όχι τον προορισμό, ο προορισμός είναι ένας και είναι μόνο η Αγάπη!
– Πάρε τα κλαδιά μου κράτημα γερό μην πέσεις στον δρόμο με τις πέτρες και τα χαλίκια. Σαν θες ένα χέρι εμπιστοσύνης να πιαστείς ή απλά από μιας αγκαλιάς την ζεστασιά να γεμίσεις την δική σου καρδιά. Κι αν στο μονοπάτι σου βρεις κάποιον που έχει ανάγκη από κάπου να πιαστεί, πρόσφερέ του κι εκεινού το μεγαλύτερο δώρο! Το δώρο της συμπαράστασης, το στήριγμα: “Μη φοβάσαι, είμαι εδώ για εσένα” μίλα του κι εκείνος θα την βρει τη δύναμη, να είσαι σίγουρος!
– Φτιάξε ένα σπίτι άνθρωπε από τα κλαριά μου, γερό, να σε προστατεύει από τα στοιχεία της φύσης. Μα μην λησμονήσεις ποτέ πως η ζεστασιά δεν είναι σε ένα σπίτι από χώμα και κλαδιά αλλά στο οίκημα της ψυχής σου. Ένα σπίτι μπορεί να σε προστατέψει από φυσικές καταστροφές μα μόνο η αγάπη μπορεί να σε προστατέψει από τα πάντα, από κάθε πόνο, από κάθε απειλή και χρειάζεται αγνή ψυχή για να ζήσει μέσα!
– Πάρε τα μήλα μου περαστικέ να ημερέψεις την πείνα και την δίψα σου. Να τα πουλήσεις αν θες στην αγορά να βγάλεις χρήματα πολλά, τίποτα μη σου λείψει. Μα μην ξεχάσεις όμως πως η ευτυχία δεν αγοράζεται με χρήμα, δεν ζει στην τσέπη σου, στο πορτοφόλι σου. Η ευτυχία υπάρχει μέσα σου, βρίσκεται στην ψυχή σου, κατοικεί στην θέρμη της καρδιάς σου και χρειάζεται αγάπη για να να δυναμώσει.
– Πάρε τον κορμό μου βάρκα να τον σμιλέψεις! Να ταξιδέψεις στα πέλαγα της ψυχής σου να βρεις εσένα, να ανακαλύψεις όση αγάπη φοβάσαι να αντικρύσεις στην καρδιά σου. Μα παρέα εκεί μη μου ζητήσεις, το ταξίδι αυτό είναι μοναχικό κι αν δεν το κάνεις μόνος ποτέ δεν θα ανακαλύψεις τον δικό σου βηματισμό για την αγάπη, τον δικό σου δρόμο, εσύ εσένα… Και μια φωνή σαν άγνωστη από τα μέσα της κάθε μιλιάς συνέχιζε να μιλά: “Εσύ, εσένα, εσύ εσένα…”
Ο χρόνος κυλούσε και κυλούσε και οι μηλιές το μόνο που έκαναν ήταν να δίνουν! Δεν περίμεναν τίποτα από τους περαστικούς, δεν ζήτησαν ποτέ! Αισθανόντουσαν πληρότητα και μόνο που έδιναν αγάπη! Μα μέσα τους ένα κομμάτι ήσαν άδειο… Ξάφνου οι μηλιές αρχίνισαν να κοιτάζουν η μία την άλλη με έκπληξη! Οι φωνές τους χώρισαν, έχασαν την ενότητα και έντρομες ρωτούσαν η μία την άλλη: Α! Που είναι τα φύλλα μας, τα λουλούδια, οι καρποί μας, οι κορμοί μας; Εμείς; Το εμείς που ήταν ένα, το εμείς της αγάπης, το εμείς του είμαι, το είμαι του μαζί!
Που να πήγε άραγε η αγάπη μέσα τους; Κυλούσε σα νερό προς την καρδιά κάθε περαστικού μα καμμία τους δεν στάθηκε να πιεί λίγο να ξαποστάσει, καμμία τους δεν ζήτησε από κάποιον άνθρωπο λίγη στοργή μα και κανένας τους δεν σκέφτηκε πως κι εκείνες είχαν ανάγκη να αγαπηθούν, να τις αγκαλιάσουν, να τις φροντίσουν, να ξαποστάσουν πλάι τους και μόνο για λίγη παρέα, αυτό το ηχηρό “είμαι εδώ” της σιωπής… Έπαιρναν, έπαιρναν αχόρταγα χωρίς να δίνουν σε εκείνες, δίχως ένα ευχαριστώ!
Θλιμμένες με το βλέμμα χαμηλωμένο, ανήμπορες πλέον να κρατηθούν αφού τα είχαν δώσει όλα στους ανθρώπους, μονολογούσαν με μια φωνή αχνή, αδύναμη: – Κι εγώ που είμαι εγώ; Παραιτήθηκα, ηττήθηκα, από εμένα, από την αγάπη. Την έχασα, την σκόρπισα στην διαδρομή και τώρα παλεύω να μαζέψω τα κομμάτια μου, τους καρπούς μου, τα φύλλα μου σημάδια, τις γραμμές στο σώμα μου, την ίδια μου την ψυχή. Η ψυχή μου πού είναι η ψυχή μου κι η αγάπη μου που έδωσα πού κατοικεί; Έδινα μόνο εγώ δίχως να ζητώ! Δίχως να πιστεύω πως έχω κι εγώ δικαίωμα να αγαπηθώ δίχως να νιώσω κι εγώ από κάποιον την αγάπη! Έδωσα κάθε χρώμα από το σώμα μου, κάθε ανάσα από τους καρπούς μου, κάθε κράτημα από τα κλαδιά μου. Τώρα ο χειμώνας δεν θα μου ανθίσει καρπούς, δίχως αγάπη ποιο λουλούδι να πιαστεί από των κλαδιών μου το ξημέρωμα;
Ουρανοί ζητώ μια δεύτερη ευκαιρία να επιστρέψω στην αγάπη. Νεράιδες του ουρανού βοηθήστε με να ξαναβρώ τα βήματα της αληθινής αγάπης. Να δίνω αλλά και να παίρνω, να προσφέρω αλλά και να ζητώ! Αγάπη από την αρχή, ζητώ εδώ γονατιστή μπροστά σας! Να δω κι εμένα με τα μάτια της ψυχής μου, να κρατήσω κι εμένα αγκαλιά με τα χέρια της καρδιάς μου και να με γλυκοφιλήσω με τα χείλη που θα καρτερούν κι εκείνα να δεχθούν το φιλί της αγάπης που ο δρόμος της έχει δύο επιστροφές! Μία σε εκείνον που παίρνει και μία σε εκείνον που δίνει!
– Αγάπη από την αρχή να την δείχνω με βήματα που οδηγούν στο να αγαπώ εμένα και να την μιλώ με λέξεις που την αγκαλιάζουν μα και ζητούν να αγκαλιαστούν στην διαδρομή της! Ευτυχία, πίστη, ελπίδα, ελευθερία, σεβασμός, στοργή αφοσίωση, προσφορά.
…αγάπη από την αρχή!
- Άνθισε την ομορφιά σου πέρα από τον χρόνο - 3 Ιανουαρίου 2020
- Για να γνωρίσεις τη ζωή, χρειάζεται να υποστείς πολλούς θανάτους εντός της… - 29 Μαΐου 2019
- Αποχώρησε από τον πόνο! Άσε τον ελεύθερο και προχώρα! - 6 Μαΐου 2019
