Όποτε διαβάζουμε στην εφημερίδα για ένα ζευγάρι που γιορτάζει την επέτειο των πενήντα χρόνων γάμου, νιώθουμε συνήθως ένα μείγμα ταραχής και δέους. Μοιάζει γλυκό ότι το ζευγάρι έχει μείνει μαζί για τόσον καιρό, αλλά ταυτόχρονα μας εκπλήσσει το γεγονός ότι δύο άνθρωποι μπορούν να ανεχτούν ο ένας τον άλλον επί μισό αιώνα.
Πώς αντιμετώπισαν τις αλλαγές; Κατάφεραν να εξελιχθούν; Αγαπιούνται ακόμα; Υπάρχει σίγουρα πολλή συζήτηση σχετικά με το αν οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να κάνουν σχέσεις για όλη τους τη ζωή, μέσα από τον γάμο ή άλλα κοινωνικά συμβόλαια. Ασφαλώς αυτό το μοντέλο ζωής δεν ταιριάζει σε όλους, αλλά σε κάποιο επίπεδο, είναι αυτό που όλοι αναζητούμε. Οι άνθρωποι θέλουν αυτή τη διαρκή, χωρίς τέλος, οικειότητα. Όλοι επιθυμούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.
Advertisment
Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν ένα τέτοιο ταξίδι ζωής με κάποιον άλλον, ειδικά δεδομένου της διαρκώς μεταβαλλόμενης φύσης της σημερινής κοινωνίας και των ταχύτατα εξελισσόμενων αναγκών και προσδοκιών των σύγχρονων ενηλίκων;
Ο Πίτερ Ράσελ αναφέρει ότι οι σχέσεις είναι η γιόγκα της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας. Ο όρος γιόγκα στην περίπτωση αυτή χρησιμοποιείται με την αρχική έννοιά του: η ένωση, ειδικά η πνευματική ένωση. Η άποψη του Ράσελ είναι ότι μπορούμε – και θα έπρεπε – να χρησιμοποιούμε τις διαπροσωπικές σχέσεις μας σαν μια μορφή γιόγκα για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την κοινωνία. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τη γιόγκα περισσότερο ως σωματική άσκηση που τονώνει τη δύναμη και την ευλυγισία. Και πράγματι, πρέπει να καλλιεργούμε και τις δύο αυτές ιδιότητες – πνευματικά και συναισθηματικά, και όχι μόνο σωματικά – προκειμένου να κάνουμε με επιτυχία ένα ταξίδι με κάποιον άλλον για μια ολόκληρη ζωή.
Αλλά φιλοσοφικά, η γιόγκα συνδέεται με την απελευθέρωση από τον ατέρμονο κύκλο του θανάτου και της αναγέννησης. Σε πρακτικό επίπεδο, μας βοηθάει να ελέγξουμε τις διακυμάνσεις της διάθεσης και των σκέψεών μας, που μας αποσπούν διαρκώς από την προσήλωση στον πυρήνα της αληθινής μας ύπαρξης.
Advertisment
Αν σκεφτούμε τις βαθύτερες προσωπικές σχέσεις μας με αυτό τον τρόπο, ως ένα μέσο να αποκαλύψουμε πιο καθαρά στον εαυτό μας ποιοι πραγματικά είμαστε, τότε είναι πιο πιθανό να μείνουμε εκεί για το μεγάλο ταξίδι. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι απουσιάζουν οι περιπτώσεις και οι καταστάσεις που είναι τοξικές και από τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να αποδράσουμε, αλλά υποδηλώνει ότι είναι προς το συμφέρον μας να αναγνωρίσουμε ότι μερικές φορές αυτό που βιώνουμε στις δύσκολες στιγμές είναι απλώς αυτές οι πνευματικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις, και όχι μια αυθεντική έκφραση του βαθύτερου εαυτού μας. Η συνειδητοποίηση αυτή μπορεί, ίσως, να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε μαζί στο ταξίδι της ζωής.
Ο Νίτσε αποκαλούσε το γάμο μεγάλο διάλογο. Προκειμένου να διατηρήσουν τον διάλογο αυτό οι σύντροφοι σε οποιαδήποτε μακροχρόνια σχέση πρέπει να επιδίδονται σε μια διαρκή γενναία συζήτηση. Πρέπει να είναι πρόθυμοι να μοιραστούν τις βαθύτερες σκέψεις και τα συναισθήματά τους με την πλέον ριζική έννοια, αντιμετωπίζοντας τους φόβους τους και τιμώντας τις διαφορές τους. Πολύ συχνά οι άνθρωποι καταλήγουν να μένουν δεμένοι ο ένας με τον άλλον και όχι να προχωρούν στο ίδιο μονοπάτι. Οι ιδέες τους σχετικά με το τι αποτελεί την καλή ζωή δεν είναι ευθυγραμμισμένες, οπότε σκοντάφτουν διαρκώς ο ένας πάνω στον άλλον. Αντί να υποστηρίξουν αλλήλους στο ταξίδι, απλώς φράζουν ο ένας τον δρόμο του άλλου.
Η πρόκληση, φυσικά, είναι να συντονιστούν στον πολύπλοκο χορό που επιτρέπει στον καθένα να εκφράσει πλήρως τη βαθύτερη ανθρωπιά και την αληθινή φύση του. Και αυτό συνήθως απαιτεί το πιο άπιαστο από τα συναισθήματα: τη χωρίς όρους αγάπη. Είναι αρκετά δύσκολο να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα για τον ίδιο τον εαυτό μας. Πόσο πιο δύσκολο αλήθεια είναι να το προσφέρουμε σε κάποιον άλλον! Κι ωστόσο, ίσως είναι παράξενο, αλλά πολλοί από εμάς βιώνουμε αυτό το συναισθηματικό άνοιγμα και την υποστήριξη για ένα άλλο πλάσμα στη ζωή μας: για τα κατοικίδιά μας.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, το πιο καθαρό παράδειγμα ενός ταξιδιού ζωής που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι είναι η χωρίς όρους αγάπη που αισθάνονται για το σκύλο ή τη γάτα τους. Οπότε, το ταξίδι δεν θα διαρκέσει ολόκληρη τη ζωή τους, αλλά μόνο όσο ζει ο Φλάφι ή ο Ρεξ. Ακόμα κι έτσι, αυτή η πιο σύντομη εκδοχή του ταξιδιού της ζωής μπορεί να προσφέρει ένα μοντέλο για κάτι πιο πλήρες και ολοκληρωμένο. Σκεφτείτε το σαν ένα χάρτη που θα σας βοηθήσει να σχεδιάσετε το δρομολόγιο του ταξιδιού για μια ζωή.
“Ξαναφτιάξε τη βαλίτσα σου” Richard J. Leider – David A. Shapiro εκδόσεις διόπτρα
