Οπωσδήποτε παράθυρο, να βλέπω έξω να χαμογελώ. Παράθυρο στον κόσμο, στο δικό μου κόσμο! Χαθήκαμε στα σύννεφα που έδιναν ένα παράξενο φως στο γαλάζιο ουρανό. Κι όμως έρχεται καταιγίδα. Μα εγώ βλέπω φως, ακούω φως, νιώθω φως, έχω το φως μέσα μου. Φως που φωτίζει τη ψυχή μου και οδηγεί το μυαλό μου.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Θοδωρή Γιαννόπουλο
Οπωσδήποτε παράθυρο, να βλέπω τους ανθρώπους ξεμακραίνοντας να μοιάζουν μικροί, ασήμαντοι, ανύπαρκτοι στο άπειρο του κόσμου. Κι εγώ από ψηλά λυπάμαι εκείνους που δεν είδαν, δεν ένιωσαν, δεν ξέρουν τι θα πει ελεύθερη ψυχή! Τα σπίτια μοιάζουν με σπιρτόκουτα, μες την απεραντοσύνη του ουρανού, των σύννεφων και των δικών μου μοναχικών σκέψεων. Το χρώμα του ουρανού αλλάζει, άραγε είναι το φως που φώτισε ή μήπως είναι το φως που ένιωσα;
Οπωσδήποτε παράθυρο, να βλέπω όσα αγάπησα, όσα πόνεσα κι όσα μάτωσα. Να βλέπω πίσω μου όσα άφησα, να παίρνω μαζί μου την θολή εικόνα που σιγά – σιγά χάνεται, σβήνει από τα μάτια και χαράζεται στο μυαλό μου που τώρα μένει ελεύθερο. Στη ψυχή μου που τώρα πια λυτρωμένη από όσα την κρατούσαν παγιδευμένη, απολαμβάνει το ταξίδι που τόσο ονειρευόταν.
Οπωσδήποτε παράθυρο, να νιώθω τη δύναμη του κενού να στροβιλίζεται στο μυαλό μου. Να μη φοβάται πια τα όσα ποτέ φοβήθηκε, τα όσα έγιναν, τα όσα έσβησαν κι ακόμα τα όσα ποτέ δεν έμαθε. Κουρασμένο μυαλό από ιδέες που σάπισαν από την υγρασία που έπεφτε το ξημέρωμα. Και τώρα ήρθε το φως και στέκεται μετέωρο σα μια δροσοσταλιά στην άκρη του φύλου που γέρνει, να φτάσει το χώμα, να νοιώσει τη γη. Η σιγουριά του σταθερού εδάφους παγίδα του σώματος κι ο ουρανός φτερά δίνει στο νου.
Οπωσδήποτε παράθυρο, να ανοίξει, να φύγει ο νους, η ψυχή να λευτερωθεί στα σύννεφα, στο φως του ήλιου, στα χρώματα της ίριδας, στο αόρατου του κόσμου.
Photo: Author/Depositphotos
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
