Ένα παιδί υπεύθυνο, που έκανε πάντα το ‘’σωστό’’! Οι γονείς περήφανοι, με καμάρι πάντα έλεγαν: «Δεν έχεις ανάγκη εσύ θα τα καταφέρεις». Το ίδιο οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Ένα παιδί που όλοι ήξεραν ή μάλλον όλοι περίμεναν ότι θα πετύχει.
Έτσι, λοιπόν, με τις προσδοκίες όλων να το κινητοποιούν ωρίμασε γρήγορα και απέκτησε την ανάγκη του ελέγχου και της αναγνώρισης των άλλων! Έκανε ό,τι μπορούσε κι ό,τι δεν μπορούσε για να το αγαπούν και να το θέλουν κοντά τους. Τα χρόνια περνούσαν, οι υποχρεώσεις μεγάλωναν, η καθημερινότητα είχε απαιτήσεις και το παιδί που είχε πια μεγαλώσει ήταν τέλειο για όλους, έκανε πάντα ό,τι περίμεναν οι άλλοι κι έτσι ένιωθε χρήσιμο κι αγαπητό. Πάντα πετύχαινε κάθε στόχο και οι άλλοι πίστευαν όλο και πιο πολύ ότι μπορεί τα πάντα και ζητούσαν όλο και περισσότερα!
Advertisment
Ήρθε όμως και η στιγμή της ‘’αποτυχίας’’, μια κατάσταση τόσο άγνωστη και ανυπόφορη! Τι γίνεται τώρα; Τι θα πουν οι άλλοι; Χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα και μέσα σ αυτά ήρθε εκείνος! Το όνομα του «Πανικός.
Ένας κόμπος στον λαιμό, ιδρώτας, τρέμουλο, ταχυπαλμίες και ένας φόβος για την στιγμή, για το αύριο, για τα πάντα! Μια φωνή ούρλιαζε θα πάθεις κακό, δεν θα τα καταφέρεις, θα τρελαθείς! Μα κάτω από όλα αυτά πιο πολύ φόβος ότι χάνει τον έλεγχο! Ποιος; Το τέλειο παιδί; Αυτό αποκλείεται, δεν μπορεί να συμβαίνει, δεν χωρούσε στο μυαλό!
Κι όμως, για πρώτη φορά ένιωθε πως οι άλλοι δεν μπορούσαν να το καταλάβουν και πλέον την τέλεια εικόνα του είχε αντικαταστήσει η λύπηση από κάποιους γι αυτό που του είχε συμβεί και η αδιαφορία από τους περισσότερους που του φώναζαν: «Δεν έχεις τίποτα, στο μυαλό σου είναι όλα».
Advertisment
Πέρασε καιρός μέσα στον φόβο την μοναξιά και στο θυμό ώσπου ζήτησε βοήθεια και άρχισε το ταξίδι της αυτοανακάλυψης! Ο δρόμος μακρύς και πολλές φορές δύσβατος, καθώς οι συνειδητοποιήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη.
«Είναι όλα στο μυαλό σου», η φράση που τον θύμωνε! Κι όμως τελικά είχαν δίκιο… όλα ήταν στο μυαλό του. Μια αράδα από πεποιθήσεις επιτυχίας και αποδοχής είχαν μετατρέψει τα χρόνια του σ έναν αγώνα δρόμου για να πείθει όλους τους άλλους για το πόσο καλό παιδί ήταν! Τότε κατάλαβε πόσο ενάντια στον εαυτό του λειτουργούσε, αφού δεν έκανε σχεδόν ποτέ αυτό που ήθελε πηγαίνοντας αντίθετα στο μέσα του, με αποτέλεσμα να είναι μεν καλός αλλά όχι καλά!
Ο εαυτός του όμως ήταν πάντα εκεί και περίμενε να τον ανακαλύψει και να τον αγαπήσει! Ο τρόπος για να του δείξει πόσο τον υποτιμούσε και τον αδικούσε ήταν η κρίση πανικού!
Τώρα θα σκέφτεστε: «Είναι τρόπος αυτός; Είναι σκληρό! Είναι δύσκολο!». Ναι έχετε δίκιο η κρίση πανικού είναι εφιάλτης γι’ αυτόν που την βιώνει, τον αποδυναμώνει και τον αποξενώνει. Πάνω απ’ όλα όμως είναι ένα σπουδαίο δώρο από τον ίδιο μας τον εαυτό για να μας φωνάξει: «Φτάνει! Δεν έχω άλλο χώρο για τους άλλους, μπορώ κι εγώ να κάνω λάθος! Είμαι εδώ και θέλω να μ’ αγαπάς εσύ όπως είμαι ή ακόμη καλύτερα γι αυτό που Είμαι»!
Μόνο τη στιγμή που θα αντιληφθείς την κρίση πανικού σαν ευκαιρία για αλλαγή από τον ίδιο σου τον εαυτό, μπορείς να δεις το κρυμμένο όφελος, να νικήσεις τις κρίσεις και να πάρεις την δύναμη σου πίσω. Δοκίμασε το, αξίζεις!
- Με αποδέχεστε… άρα υπάρχω; - 10 Ιανουαρίου 2020
- Σ. Κίρκεγκορ: «Η ζωή μας είναι πάντα η έκφραση των κυρίαρχων σκέψεών μας» - 17 Δεκεμβρίου 2019
- O κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό θαύμα - 12 Δεκεμβρίου 2019
