Λες πως είσαι καλά μα χειμώνας παντού! Παγωμένα τα δάκτυλα, τα πόδια σου κολλημένα σε μια γη που βαραίνει ολοένα πιο πολύ τα βήματά σου.
Εσύ ακόμη χωρίς αποφάσεις, παγωμένο και το μυαλό, ναρκωμένο σε μια χειμερία νάρκη που δεν ξύπνησε ποτέ με το λιώσιμο των πάγων. Οι πάγοι παρέμειναν μέσα σου, ο χειμώνας δεν έφυγε ποτέ. Εσύ, όλο και πιο πολύ χάνεις το κουράγιο σου γιατί άλλο δεν αντέχεις!
Η υπομονή εξαντλείται δίχως να μπορείς να αναπληρώσεις το κενό ανάμεσα σε εσένα και την θλίψη σου. Το χαμόγελο έσπασε στα παγωμένα χείλη σου, ζεστασιά δεν υπάρχει πια μες στο κορμί σου και η ψυχή λιγοψυχά στη σκέψη πως κάποτε θα μείνεις χωρίς κανέναν γύρω σου, τελείως μόνος!
Μόνος ανάμεσα στο πλήθος, μόνος εσύ ανάμεσα στον κανέναν και 4 τοίχους. Χειμώνας παντού.
Φρόντισε επιτέλους να κάνεις κάτι και για εσένα. Ναι, για εσένα! Να νιώσεις ελεύθερος, να ζεστάνεις τον χειμώνα, να θρυμματίσεις κάθε κρυσταλλοποιημένη σκέψη σου που δεν λέει να ξεκολλήσει από τα πρέπει!
Ό,τι δεν λύνεται κόβεται, το κάνεις κομμάτια, το διαλύεις, ακυρώνεις την ύπαρξή του και μαζί του αποδομείς κι εσένα και όλους τους χειμώνες που σε κράτησαν παραδομένο στην ομίχλη και τον πάγο. Θόλωσες το βλέμμα σου, ακινητοποίησες την θέλησή σου για ζωή κι όλα γύρω σου τα παρέδωσες στο κρύο και στην παγωνιά. Χειμώνας παντού.
Κι όλο φοράς αλυσίδες νομίζοντας πως έτσι θα είσαι ασφαλής. Κανένας βοριάς δεν θα σε σηκώσει ψηλά από την στεριά σου, κανένας βαρδάρης δεν θα σε κάψει με τον χιονιά του.
Εμπρός λοιπόν και μη φοβάσαι. Προχώρα κι αν φοβάσαι, δεν πειράζει, πάλι προχώρα. Πίστεψε στην δύναμη που ακόμη δεν άφησες να βγει από μέσα σου γιατί μόνος κανένας δεν έφτασε σε ετούτη τη γη. Όλοι με τα δώρα μας ήρθαμε! Μα και τα δώρα για να τα δεις, πρέπει πρώτα να ανοίξεις το περιτύλιγμα τους…
Photo: Author/Depositphotos
