Η αγάπη έχει τις ίδιες διαθέσεις και απαιτήσεις από όλους μας;
Η αγάπη είναι μόνο θετική;
Advertisment
Αγαπάς, άρα ζεις αρμονικά;
Μπορεί η αγάπη να γίνει εμμονή;
Μπορεί να δώσει “τροφή” στις ανασφάλειές μας;
Advertisment
Είναι η αγάπη ένα πρόβλημα που λειτουργεί απόλυτα αγχωτικά στους συντρόφους;
Η σχέση μας στηρίζεται πάντα στο ποιοι είμαστε και τι συμπεριφορά έχει ο ένας απέναντι στον άλλον, ανάλογα με τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας. Για παράδειγμα, οι ιδεοληπτικές-ψυχαναγκαστικές προσωπικότητες φοβούνται να ερωτευτούν, να αγαπήσουν. Φοβούνται να προσφέρουν αγάπη. Αυτό συμβαίνει γιατί αρνιούνται τις πολύ στενές επαφές και τις έντονες συναισθηματικές επενδύσεις, επειδή φοβούνται ότι ο άλλος, ο σύντροφός τους, δεν θα ανταποκριθεί με ακρίβεια στην τελειότητα που τους διακρίνει. Γιατί οι ίδιοι αναζητάνε το τέλειο σε μια σχέση, ακόμα κι αν ξέρουν ότι δεν υπάρχει.
Η βάση, λοιπόν, στην οποία κινούνται είναι οι ανασφάλειές τους. Είναι το ότι στο τέλος ο σύντροφός τους δεν θα τους αποδεχτεί. Ότι θα τους απορρίψει. Οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι ως προσωπικότητες είναι έντονα συναισθηματικοί, αγχωτικοί, ντροπαλοί ταλαιπωρούνται στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να έρθουν κοντά στο άλλο φύλο.
Πολλοί κρύβονται στο καβούκι τους. Αρνούνται να αντιμετωπίσουν τους άλλους και έτσι μπορεί να μεταφέρουν το πρόβλημα που έχουν στο σύντροφό τους. Έτσι η αγάπη που θέλουν να τους μεταφέρουν είναι ένα καταπιεστικό φορτίο. Η αίσθηση επικοινωνίας έχει να κάνει με τον σύντροφο, τον άνθρωπο που είναι ανασφαλής, που συγκρούεται και εχθρεύεται τον σύντροφό του γιατί αυτό τον κάνει να νιώθει πιο “σωστός”, πιο ασφαλής, όχι γιατί αυτά είναι τα πραγματικά συναισθήματα, όχι γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα που ζει, αλλά γιατί αυτό τον βολεύει.
Κάθε σχέση, για να μπορεί να λειτουργήσει, χρειάζεται αγάπη. Για να λειτουργήσει η συναισθηματική μας φόρτιση, η συναισθηματική επένδυση απέναντι στον άνθρωπό μας, θα πρέπει να μην προβάλλουμε τις ενοχές μας, τις ανασφάλειές μας και τις συγκρούσεις μας, αλλά τον θαυμασμό, τον ενθουσιασμό και γενικά την προσπάθεια να προσφέρουμε.
Για να μπορέσει κάποιος να προσφέρει συναισθήματα που θα τα βιώσει ο άνθρωπός του, σαν απόλυτα θετικά, πρέπει να είναι απαλλαγμένος από τις νευρωσικές του συμπεριφορές και αρνήσεις, γιατί συνήθως αυτά τα στοιχεία φέρνουν θυμό και απορριπτικές αντιδράσεις. Θα πρέπει να δείξει ότι η συντροφικότητα που αναζητάμε σε μια σχέση μπορεί να λειτουργήσει αν πραγματικά θέλουμε να βιώσουμε τη θετική συμπεριφορά και όχι την αρνητική.
Γιατί όμως να θέλει κάποιος την εκτόνωση του θυμού του, τη σύγκρουση με τον σύντροφό του και όχι το να του προσφέρει μια ισορροπημένη και σωστή επικοινωνία;
Γιατί να θέλει να δώσει τις ανασφάλειές του και όχι κάτι απόλυτα θετικό;
Γιατί γίνεται η σχέση μια νευρωσική αντίδραση, γιατί να πικραίνει ο ένας τον άλλο και όχι να ζουν οι δυο τους ευτυχισμένα μέσα σε μια σχέση;
Επειδή πολλές φορές θέλουμε να ελέγχουμε τον άλλο, θέλουμε να τον κάνουμε να μας προσφέρει χωρίς απαραίτητα να του δώσουμε όσα χρειάζεται. Γιατί πολύ συχνά έχουμε την τάση να αναζητάμε την επιβεβαίωση, έχουμε ανάγκη για στοργή, ανάγκη να μας προσέξουν και να μας δώσουν περισσότερη ζεστασιά και αγάπη. Όλα όσα περιγράφουμε είναι η διάθεση μιας νευρωσικής, υστερικής αναζήτησης μιας αγάπης από τον σύντροφό μας που θα μας λυτρώσει, που θα μας κάνει να νιώσουμε ότι οι άνθρωποι που είναι γύρω μας νοιάζονται και ενδιαφέρονται για μας.
Αυτή η πορεία να αναζητάμε από το περιβάλλον μας να επιβεβαιώσει την ανάγκη μας για ζεστασιά, για να καλύψουμε τις συναισθηματικές μας ανασφάλειες, μας κάνει να φαινόμαστε ότι αν δεν μας δώσει ο άλλος αυτό που ζητάμε θα συγκρουστούμε μαζί του χωρίς απαραίτητα να φταίει εκείνος. Τρέμουμε στο ενδεχόμενο ότι οι άλλοι δεν θα μας αποδεχτούν, δεν θα μας δώσουν στοργή, αγάπη, ζεστασιά, και έτσι θα νιώθουμε ανήμποροι. Αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τις φοβίες και τις ενοχές μας.
Σε αυτή τη φάση των αντιδράσεών μας προβάλλεται το υστερικό κομμάτι μας. Νιώθουμε δηλαδή τις αντιδράσεις μας να κατακλύζονται από δάκρυα στα μάτια, από πονοκεφάλους, εμετούς, έντονες πιέσεις και ταχυκαρδία. Εάν ο σύντροφός μας δεν αποδεχτεί όλα αυτά που ζητάμε να μας προσφέρει, προβάλλουμε αυτό το υστερικό κομμάτι στις αντιδράσεις μας. Τι κάνουμε όμως για να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις υστερικές λειτουργίες μας που κάνουν τη ζωή μας και τη σχέση μας πολύ δύσκολη; Διαλέγουμε την απάντησή μας σε κάθε αντίδραση που παρατηρούμε στον άλλο. Κάθε αντίδρασή του δείχνει ότι αυτό που δεν μας αρέσει και δεν μας βολεύει δεν είναι απαραίτητα και αρνητική συμπεριφορά για τη σχέση μας.
Το νευρωτικό, το υστερικό, έχει πάντα μια υπερβολή, μια ανάγκη να εκφράσει τις πιο ανασφαλείς καταστάσεις μας. Συνήθως μετά από τέτοιες αντιδράσεις νιώθουμε ένοχοι ή έτοιμοι να υποτιμήσουμε και να μειώσουμε τον εαυτό μας, γιατί θεωρούμε ότι δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε το σωστό και πέφτουμε συνέχεια σε λάθη.
Πιστεύουμε ότι αυτά τα λάθη τα κάνουμε γιατί μας τα προκάλεσαν άλλοι. Αναγνωρίζουμε ότι δεν νιώθουμε ώριμοι να προχωρήσουμε στη ζωή. Έτσι βάζουμε πάντα τον εαυτό μας σε μια αναζήτηση για κάτι πιο καλό, πιο μεγάλο, πιο δυνατό, πιο τέλειο. Μπορεί να αναζητάμε αυτό που δεν υπάρχει απλά γιατί όλα αυτά είναι οι ανασφάλειές μας για ό,τι ζούμε. Για να μπορέσουμε να διορθώσουμε τέτοιες συμπεριφορές χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τι είναι υπερβολή σε κάθε αντίδραση που παρατηρούμε. Χρειάζεται να δούμε στην πράξη τι είναι σωστό και τι λάθος στις ενέργειές μας. Αυτό γίνεται πιο κατανοητό όταν επαναλαμβάνουμε συχνά τις ίδιες αντιδράσεις μας. Η επανάληψη και η υπερβολή είναι αυτά που πρέπει να εντοπίσουμε για να ξεφύγουμε από τα προβλήματά μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Δανιά “Όσο πιο λίγο μ’ αγαπάς τόσο πιο πολύ σε θέλω” από τις εκδόσεις Καστανιώτη – Photo: Author/Depositphotos
