Σπαταλάμε χρόνο άδικα, αφήνουμε ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες, δεν λέμε πια αυτά που νιώθουμε γιατί έχουμε βαρεθεί, δεν καταδικάζουμε το ψέμα και δεν συμπονούμε την αλήθεια πλέον. Μάθαμε να κάνουμε τα στραβά μάτια στη ζωή και η ζωή προχωρά έχοντας αφήσει εμάς στην απ’ έξω. Έχουμε μάθει να σεβόμαστε τον άλλον αλλά όχι τον εαυτό μας. Ποτέ δεν έχουμε διδαχθεί πως πρέπει να σεβόμαστε εμάς, να μιλάμε σε εμάς, να αγαπάμε εμάς.
Κανείς δεν θέλησε να το συμπεριλάβει αυτό στην εκπαίδευσή μας. Περνάμε χρόνια επιφανειακής εκπαίδευσης να μαθαίνουμε να γνωρίζουμε το παρελθόν χωρίς κανείς όμως να προετοιμάζει εμάς για το μέλλον. Και τελικά, φτάνουμε σε ένα σημείο που ούτε κι εμείς ξέρουμε ποιοι είμαστε. Κουτάβια, μάθαμε να ζούμε σε ένα κλουβί και το ονομάσαμε ασφάλεια. Οτιδήποτε έξω από το κλουβί, είναι κίνδυνος, και έχουμε συνηθίσει να φοβόμαστε το άγνωστο, για να νοιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας που το απορρίπτουμε χωρίς καν να γνωρίζουμε τι είναι.
Advertisment
Έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε για το «αν». Και το «αν» θα ήταν καλό, αν λέγαμε «πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μου αν τολμούσα να το κάνω αυτό;» Αλλά εμείς όχι. Το «αν» μας είναι «αν συμβεί αυτό και τα χάσω όλα;» Ποια όλα; Ποτέ μου δεν κατάφερα να καταλάβω πότε κάποιος τα έχει όλα και πώς μπορεί να το ισχυριστεί αυτό.
Πώς γίνεται να φοβόμαστε κάτι που δεν έχουμε ξαναζήσει; Το άγνωστο δεν είναι δεδομένο. Δεν είναι κάτι που γνωρίζουμε, που έχουμε ήδη χαρεί μαζί του, ή που έχουμε ήδη πικραθεί και ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε, ή πώς να το παραμερίσουμε για να συνεχίσουμε.
Η αλλαγή γίνεται καθημερινά στη ζωή μας και από το φόβο μας, πάψαμε να της δίνουμε σημασία. Βρίσκεται στα μικρά πράγματα που πάψαμε πλέον να παρατηρούμε ή να συλλογιζόμαστε. Επειδή όμως την αγνοούμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Πέντε λεπτά αργότερα να ξυπνήσουμε από την προκαθορισμένη ώρα που έχουμε το πρωί και τότε αλλάζει όλο το πρόγραμμα. Όλη η μέρα γίνεται διαφορετική. Λες και δεν είναι πλέον η γνωστή συνήθεια.
Advertisment
Αυτά τα πέντε λεπτά μπορεί να σε γλιτώσουν από συμφορές ή να σε στερήσουν από επιτυχίες. Μπορεί, αν ξυπνούσες στην ώρα σου, να έχυνες τον καφέ στο δρόμο για τη δουλειά, ή επειδή ξύπνησες πέντε λεπτά νωρίτερα, άργησες για τη σημαντική συνάντηση που είχες (όλες είναι σημαντικές για σένα το ξέρω).
Το νόημα είναι πως μόνο πέντε λεπτά αρκούν να αλλάξουν ολόκληρη τη ροή της ημέρας σου και έμμεσα το σκεπτικό σου. Αλλά εσύ απορρίπτεις την αλλαγή, γιατί δεν την ξέρεις, ασχέτως αν έρχεσαι σε επαφή μαζί της καθημερινά. Κάποτε λαμβάνεις μόνο ένα χάδι, και άλλες φορές ένα φιλί. Αυτό που χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η ζωή δεν περιμένει. Δεν περιμένει εμάς να λάβουμε αποφάσεις, δεν περιμένει εμάς να διαλέξουμε, στην ουσία δεν περιμένει καθόλου. Είναι ήδη πιο μπροστά από εμάς.
Αυτό που όντως χρειάζεται να καταλάβουμε είναι πως όντως έχουμε επιλογή. Πάντα έχουμε και πάντα θα έχουμε. Έχουμε επιλογή να αγκαλιάσουμε την αλλαγή, να φλερτάρουμε και να κάνουμε έρωτα μαζί της καθημερινά. Έχουμε επιλογή να την αγγίξουμε εμείς πρώτοι αντί εκείνη εμάς. Πρέπει να σταματήσουμε να λέμε πως έχουμε μπουχτίσει στη συνήθεια και επιτέλους να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Ας αρχίσουμε επιτέλους να δεχόμαστε τις νέες ευκαιρίες. Να βγούμε για ποτό με αυτόν τον φίλο που μας λέει εδώ και καιρό, να κάνουμε αυτό το κούρεμα γιατί έτσι θα νιώθουμε καλύτερα, να δεχτούμε την καινούργια προσφορά για δουλειά αφού αυτή που έχουμε δεν μας αρκεί, να αγαπήσουμε παθιασμένα αυτούς που αγαπάμε και να τους το λέμε καθημερινά, να πούμε καληνύχτα και δεν πειράζει αν έχουμε τσακωθεί, να μη χάνουμε στιγμή από τον λιγοστό χρόνο που έχουμε. Γιατί ελευθερία δεν είναι να ζούμε στην ασφάλεια, αλλά έξω από αυτήν.
Κυριακή Ονησιφόρου
- Αγαπήστε μας σήμερα λίγο παραπάνω από χθες, μπας και μάθουμε να αγαπάμε και εμείς περισσότερο τον εαυτό μας - 15 Ιανουαρίου 2024
- Η θάλασσα και ο Ουρανός | Θα καταφέρουν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον; Ή θα χαθούν προσπαθώντας; - 9 Νοεμβρίου 2023
- Να ονειρεύεστε. Να κάνετε πλάνα κι ας γελάει ο Θεός με αυτά… - 24 Οκτωβρίου 2023
