Πολλοί μου είπαν πως ήταν σημαντικό να μην επικεντρωνόμαστε στα σφάλματα, ούτε να είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τον εαυτό μας. Ο Τζον, που κόντευε τα 94 όταν του πήρα συνέντευξη, έκανε κάποιες βαθυστόχαστες παρατηρήσεις για το θέμα της μεταμέλειας.
Τα πρώτα τριάντα πέντε χρόνια της ενήλικης ζωής του εργάστηκε ως δημοσιογράφος με το Κομουνιστικό Κόμμα του Καναδά. Βαθιά ιδεαλιστής, νιώθοντας από την εφηβεία του προβληματισμένος για τις αδικίες που έβλεπε στον κόσμο, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στο «Κόμμα», που αυτός, όπως και πολλοί άλλοι εκείνη την εποχή, θεωρούσε ως μέσο για την κοινωνική δικαιοσύνη.
Advertisment
Με τα χρόνια είχε πολλούς λόγους να αμφισβητήσει τους σκοπούς και τις μεθόδους του, αλλά εξακολούθησε να δουλεύει σε αυτό ελπίζοντας ότι θα άλλαζε. Είδε μια σπίθα ελπίδας γι’ αυτή την αλλαγή όταν του δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει ως εκδότης σ’ ένα διεθνές κομουνιστικό περιοδικό στην Πράγα.
Ήταν το 1968 και τότε άνθιζε στην Τσεχοσλοβακία ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα για «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Αυτή η ελπίδα, όμως, διαλύθηκε βίαια όταν μπήκαν στη χώρα τα ρωσικά τανκς και πάταξαν το κίνημα. Συνέτριψαν, επίσης, και την πίστη του Τζον στο Κόμμα. Για εκείνον ήταν, όπως λέει, «η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει». Όταν επέστρεψε στον Καναδά ύστερα από λίγο, εγκατέλειψε το Κόμμα. Ωστόσο δεν επέτρεψε στον εαυτό του να τον τσακίσει η μεταμέλεια, κι αυτό ήταν ένα κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων με τους οποίους μιλήσαμε.
Τελικά συνειδητοποίησα πως δεν είχαν λιγότερες απογοητεύσεις ή λοξοδρομήσεις από εμάς τους υπόλοιπους, απλώς τις αντιμετώπιζαν διαφορετικά. Όπως μου είπε ο Τζον: «Το πρώτο μισό της ζωής μου νοηματοδοτήθηκε από την ελπίδα της δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου, κι έπειτα ακολούθησε η πικρή διάψευση. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι λογικό να μετανιώνεις και ενίοτε να αναρωτιέσαι: Μήπως χαράμισα τη ζωή μου; Ξέρω ότι η εμπειρία αυτή με έκανε πιο πλούσιο, ωστόσο υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι, επίσης, πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα διαλέξει διαφορετικό δρόμο.
Advertisment
Αλλά δεν μπορείς να ζεις τη ζωή σου με το «αν». Πήρα την υπόλοιπη ζωή μου όπως ήρθε και πέρασα πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Ήξερα από τα παιδικά μου χρόνια πως είχα έμφυτο καλλιτεχνικό ταλέντο, αλλά η δουλειά μου δεν μου επέτρεπε να το εκφράσω. Εκείνα τα δύο χρόνια που έζησα στην Πράγα και είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο, παρακολούθησα μαθήματα ζωγραφικής, ξεκινώντας ένα χόμπι που έδωσε καινούριο νόημα στα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής μου.
Όταν γύρισα στον Καναδά, χρησιμοποίησα τις επαγγελματικές μου γνώσεις απ’ όλα αυτά τα χρόνια που δούλευα στο Κόμμα για την έκδοση περιοδικών υγείας, κάτι που μου πρόσφερε μεγάλη ικανοποίηση για άλλα δεκαπέντε χρόνια. Επίσης, παρακολούθησα μαθήματα σε όλες τις γραφικές τέχνες, εστιάστηκα στις ακουαρέλες και, όταν πήρα σύνταξη, η ζωγραφική έγινε η τρίτη μου καριέρα. Αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι λοξοδρομήσεις, που κάποιοι ίσως τις θεωρήσουν μεταμέλειες, μπορεί να μην είχαν συμβεί τόσο όμορφα πράγματα στη ζωή μου».
Απόσπασμα από το βιβλίο του John Izzo “Τα 5 Μυστικά που πρέπει να ανακαλύψεις πριν πεθάνεις” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα
