«Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο. Να μετράς τι έδωσες εσύ, τι εγώ. Τι ο άλλος. Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό, ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες» – Αλκυόνη Παπαδάκη
Σκληρά λόγια. Μήπως όμως είναι αληθινά; Και πού βρίσκεται αυτή η χρυσή τομή ανάμεσα σε όσα μας δίνει ο άλλος και σε αυτά που παίρνουμε; Η χρυσή τομή ανάμεσα σε αυτά που θεωρούμε ότι δικαιούμαστε και σε αυτά που ο άλλος βολεύεται να δίνει;
Σε μία συνεδρία μου πριν από μερικές μέρες μου μίλησε ένας θεραπευόμενός μου για τη χρυσή τομή και για την αρμονία, με την οποία αυτή σχετίζεται. Τι μαγική λέξη. Αρμονία.
Στόχος ζωής, στόχος ψυχοθεραπείας, στόχος σχέσης, στόχος του ίδιου μας του εαυτού. Κατάκτηση. Κατάκτηση ζωής. Αρμονία λοιπόν… στις σχέσεις, στη ζωή. Αρμονία για να μην νιώθουμε ότι οι άλλοι μας εκμεταλλεύονται; Αρμονία για να είμαστε καλά με τον εαυτό μας; Αρμονία για να πετύχουμε κάτι;
Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ: από τη στιγμή που αρχίζεις και αναρωτιέσαι ή αμφισβητείς τον άλλον ή τον εαυτό σου, από τη στιγμή που σκέφτεσαι πόσα δίνεις ή πόσα παίρνεις, δεν χάνεται η αρμονία; Και ποιο είναι αυτό το μαγικό σημείο που χωρίς να χάσεις την αρμονία, προστατεύεσαι, φροντίζεις τον εαυτό σου, διεκδικείς, αλλά και δεν θεωρείσαι δεδομένος ή δεδομένη;
Γιατί τελικά οι άνθρωποι έχουμε μία τάση εύκολα να βολευόμαστε, όπως και εύκολα μετράμε, υπολογίζουμε, περιμένουμε. Αυτές οι προσδοκίες. Να σκέφτομαι λοιπόν όσα έδωσα και όσα πήρα ή όχι; Μήπως είναι μία αυτόματη διαδικασία τελικά;
Και σκέφτομαι μήπως από τη στιγμή που σε μία σχέση ξεκινάω να αναρωτιέμαι πόσα έδωσα, πόσα πήρα, πόσα έκανα, πόσα έκανε, πόσα ένιωσα, πόσα ένιωσε, πόσα σκέφτηκα, πόσα σκέφτηκε, πόσα μου είπε και πόσα είπα, δείχνει τελικά ότι εγώ δεν είμαι ικανοποιημένος, ικανοποιημένη. Μήπως δείχνει ότι τελικά θέλω κάτι άλλο;
Μήπως τελικά αξίζω κάτι άλλο; Σκέψου το.
Photo: Author/Depositphotos
