Μπορεί ένα τραγούδι να αλλάξει τη ζωή σου; Αν ναι, σκέψου πώς επτά τραγούδια μπορούν να την αλλάξουν ακόμα περισσότερο. Πώς ζεις τη ζωή σου; Οι πιο πολλοί από εμάς θα συμφωνούσαμε με τους στίχους του τραγουδιού Εφάπαξ του Γιάννη Κότσιρα.
Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το ‘θελα μα φοβόμουνα να φύγω.Advertisment
Όλη μου τη ζωή μου ‘βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν’ αρχίσω.Να ‘ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
Δε τα σκαλίζουμε πολύ. Κάπως διεκπεραιώνουμε τη ζωή μας. Αναγκαστικά μια αγωνία μας διακατέχει. Το βράδυ. Τότε συμβαίνουν όλα. Το μυαλό μας επεξεργάζεται όσα έγιναν μέσα στην ημέρα και παράγει ανησυχητικές σκέψεις ανεξέλεγκτο. Κι όμως εμείς συνεχίζουμε. Όπως συνεχίζει και ο Κότσιρας:
Advertisment
Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι…
Συνεχίζει και η ζωή μας. Η κοινωνία, οι γύρω μας, οι φίλοι μας, οι δάσκαλοί μας, όλοι ενεργούν θεωρητικά για το καλό μας. Αλλάζει το τοπίο και οι γειτονιές που μεγαλώσαμε. Για το καλό μας. Όπως λέει και στο τραγούδι Για το Καλό μου του Γιάννη Μιλιώκα:
Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου
είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου
για το καλό μου…
Κι έτσι οι αλλαγές που βιώνουμε καθημερινά μπορεί να επηρεάσουν πολύ τον ευαίσθητο ψυχισμό μας:
Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μουπήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
Ίσως δε βρεθούμε απαραίτητα στο θάλαμο εννιά, όμως είναι πολύ πιθανό να βιώσουμε ένα πολύ μεγάλο σοκ. Κρίση της μέσης ηλικίας; Κρίση γενικά. Κάποια στιγμή. Κάποια στιγμή θα διερωτηθούμε: Τι κάνω; Που πάω; Και τότε πολλοί από εμάς θα πούμε φτάνει. Ως εδώ. Τα αλλάζω όλα. Θα ακολουθήσουμε τα βήματα που μας τραγουδάει η Ελευθερία Αρβανιτάκη:
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω.
Πώς όμως να φτιάξουμε τη νέα μας ζωή; Είναι απλό να καταστρέφεις (αν και πάρα πολύ δύσκολο συναισθηματικά) αλλά πόσο πολύπλοκο είναι να δημιουργήσεις κάτι καινούριο; Τι χρειάζεται να γνωρίζουμε για να μην βρεθούμε και πάλι στο μέλλον στο ίδιο σημείο; Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Μια είναι η ουσία. Το έχει πει και η Χαρούλα:
Μια είναι η ουσία
Δεν υπάρχει αθανασία
Πολλοί έχουν μιλήσει για το φόβο του θανάτου. H ψυχαναλύτρια Melanie Klein υποστήριξε πως ο φόβος αυτός είναι ο βασικός φόβος στον ψυχισμό των ανθρώπων. Ο Φρόιντ διαφωνούσε. Δεν έχει σημασία αν κάποιος από τους δυο είχε δίκιο.
Σημασία έχει ότι ίσως να υπάρχει ένας άλλος τρόπος να αντιμετωπίσουμε το θάνατο. Ένας τρόπος που μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Memento mori έλεγαν στα Μεσαιωνικά χρόνια. Να θυμάσαι ότι θα πεθάνεις. Είχαν μάλιστα ένα κρανίο σαν στάνταρντ αξεσουάρ γραφείου ώστε να θυμούνται τη θνητότητά τους και να μην επαναπαύονται.
Είναι αυτό που λέμε στην ποπ κουλτούρα του σήμερα «Ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου» Ενώ διαφωνώ με την ποπ κουλτούρα (καθώς δεν είναι πρακτικό ούτε θεμιτό να ζει κανείς με αυτόν τον τρόπο στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας) το να θυμόμαστε ότι είμαστε θνητοί μπορεί να αποτελέσει κινητήριο δύναμη ώστε να αναλάβουμε δράση. Μπορεί να αφοπλίσει τους φόβους και τους δισταγμούς μας και να μας απελευθερώσει.
Δράση λοιπόν θα χρειαστεί στη νέα μας ζωή. Δράση και γνώση. Η γνώση είναι δύναμη όπως λέω συνέχεια στο βιβλίο μου. Και μια πολύ σημαντική γνώση προέρχεται από το τραγούδι των Πυξ Λαξ, Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο.
Ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο
Οι σχέσεις, η δουλειά, τα παιδιά, η οικογένεια. Όλα είναι τόσο απίστευτα δύσκολα. Και όλα τόσο πολύ σημαντικά για εμάς. Δεν είναι πρόβλημα αυτό. Απλά έτσι είναι η ζωή. Το πρόβλημα αν πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να είναι εύκολα. Να ρέουν.
Τότε θα απογοητευόμαστε και θα τα παρατάμε. Θα αλλάζουμε συντρόφους καθώς θα θεωρούμε ότι μας φταίει ο συγκεκριμένος και δεν είμαστε καλά. Με έναν άλλον, θα φαντασιωνόμαστε, θα υπήρχε καλύτερη συνεννόηση. Περισσότερη αγάπη. Και μετά θα ξαναζούμε την ίδια ιστορία από την αρχή.
Αν όμως κατανοούμε την πολύπλοκη φύση της ζωής, τότε θα πολεμάμε γι αυτά. Θα τα διεκδικούμε και θα τα προστατεύουμε και θα τα εκτιμούμε όταν τα έχουμε. Θα περιμένουμε ότι θα ζοριστούμε. Είναι φυσιολογικό. Θα αποτύχουμε πολλές φορές. Και δεν πειράζει. Προβλέπεται.
Ό,τι και να θελήσεις να αλλάξεις στην ζωή σου, η αλλαγή στη διάθεσή σου είναι πιθανό να μην έχει διάρκεια. Θα είναι για λίγο. Εξάλλου η ευτυχία μας εξαρτάται πολύ περισσότερο από τον τρόπο σκέψης μας από ό,τι από τις εξωτερικές συνθήκες. Θα χρειαστεί, λοιπόν, να στρέψεις την προσοχή στον εαυτό σου. Άκουσε τα λόγια του Αλκίνοου στο τραγούδι Ο δρόμος σου είσαι εσύ.
Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.
Στο δια ταύτα, αν θέλεις να δημιουργήσεις μια όσο το δυνατόν πιο ευτυχισμένη ζωή σου προτείνω να ακολουθήσεις το παράδειγμα της Μαίρης στο τραγούδι της Μαρινέλλας: Είμαι η Μαίρη.
Δεν είμαι όμορφη, δεν είμαι καλλονή,
δεν έχω αρχαία ελληνική κατατομή.Ούτε πολλά βιβλία διάβασα ποτές,
τον Παλαμά γνωρίζω μόνο απ’ τους ποιητές.Από φτωχούτσικη κρατάω φαμελιά,
δημοτικό πήγα και ύστερα δουλειά.
Από φρονήματα τι είμαι μη ρωτάς,
ψηφίζω πάντα ό,τι ψηφίζει κι ο μπαμπάς.Πηγαίνω πάντα σινεμά τις Κυριακές
κι από ταινίες προτιμώ ελληνικές.Πήγα και είδα και του Μπέργκμαν τη «Σιωπή»,
μα δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει.Είμαι η Μαίρη, η Μαιρούλα, το Μαιράκι σου,
βάλ’ ένα έψιλον να γίνω το μεράκι σου,
βάλ’ ένα «λη» και θα γενώ το λημεράκι σου.
Είμαι η Μαίρη, η Μαιρούλα, το Μαιράκι σου.
Η Μαίρη στο τραγούδι αυτό δεν είναι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, δεν είναι ένα ζώο όμως κανονικό (όπως λέει για τον εαυτό της η Μαίρη Παναγιωταρά). Νιώθει καλά με τον εαυτό της. Γουστάρει την πάρτι της. Δεν το παίζει κουλτουριάρα, ούτε καμπόση, ούτε έχει ανάγκη να το κάνει. Είναι η Μαίρη η Μαιρούλα, το Μαιράκι. Κι αυτό της αρκεί.
Δεν προτείνω να κάνουμε ό,τι και η Μαιρούλα και να ψηφίζουμε ό,τι και ο μπαμπάς. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι η Μαιρούλα είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Όχι επειδή δεν ξέρει πολλά αλλά επειδή είναι εντάξει με όσα ξέρει. Μπορεί να μάθει και να κάνει τα πάντα. Αλλά όχι επειδή θα πρέπει. Επειδή θα το θέλει.
Η Μαιρούλα είναι ένας άνθρωπος που είναι σε αρμονία με τον εαυτό της. Είναι ακομπλεξάριστη. Αυτό έχει να μας διδάξει. Ένα πολύτιμο μάθημα για πολλούς ανθρώπους που πετυχαίνουν τα πάντα (επειδή πρέπει να πετύχουν) και μετά δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον εαυτό τους. Σ’ευχαριστούμε Μαιρούλα. Κάποιοι ίσως διαφωνήσουν και παρεξηγήσουν όσα λέω. Αλλά όπως έχει πει και η Δήμητρα Γαλάνη:
Σ’όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε!
Photo: Author/Depositphotos
- Τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή; - 9 Απριλίου 2024
- 24 τραγούδια για ένα… αντισυμβατικό 2024 - 9 Ιανουαρίου 2024
- Η μεταμορφωτική δύναμη του να μιλάς σε αγνώστους - 7 Νοεμβρίου 2023
