Φανταστείτε τον καθέναν από εμάς να κουβαλάει ένα ασήκωτο βάρος στους ώμους του και ενώ σφίγγεται και είναι έτοιμος να καταρρεύσει με την ψυχή στο στόμα, να συνεχίζει να το κουβαλάει. Σκεφτείτε πόσο υποφέρει ο δυστυχής.
Σκεφτείτε λοιπόν τον καθέναν από εμάς, πόσο βάρος κουβαλάει επειδή δίνει τόση υπερβολική σημασία και αφήνει τη γνώμη των άλλων να τον κυριεύει. Αυτή η μορφή δουλείας, υπάρχει λίγο πολύ σε όλους μας. Όλοι μας είμαστε επιρρεπείς στην άποψη των άλλων που είναι έτοιμοι να μου τονίσουν τα λάθη μου, να με κατακρίνουν για τα στραβά μου, να με ψέξουν για τις αδυναμίες μου.
Advertisment
Συνήθως, οι πρώτοι που το κάνουν αυτό είναι οι γονείς μας. Μας μαθαίνουν έναν ενοχικό τρόπο σκέψης, μας λένε όταν είμαστε παιδιά “αν δε φας όλο σου το φαγητό, δεn θα σε αγαπώ’”, “αν δεν κάνεις αυτό που σου λέμε, δεν είσαι καλό παιδί”.
Όσο απίστευτο και αν διαβαστεί, αυτές οι πεποιθήσεις εμφυτεύονται μέσα μας και ασυνείδητα, μας δημιουργούν την πεποίθηση πως πρέπει να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε προκειμένου να ικανοποιούμε τους άλλους, μία στάση ζωής που στην ενήλικη ζωή δεν παύει να υφίσταται. Μαθαίνουμε πως για να μας αγαπούν οι άλλοι πρέπει να ικανοποιούμε τις προσδοκίες τους, πρέπει να έχουμε υψηλές επιδόσεις σε διάφορους τομείς και να μην αποτυγχάνουμε.
Μαθαίνουμε να φοβόμαστε τα λάθη, προσπαθούμε να τα αποφύγουμε και πλημμυρίζουμε από ενοχή όταν πέσουμε σε κάποιο. Μα είναι δυνατόν, να μην κάνεις λάθη στη ζωή σου; Πώς θα μάθεις, θα βελτιωθείς και θα γίνεις καλύτερος;
Advertisment
Πότε θα πάρουμε απόφαση να απεξαρτηθούμε από όλα αυτά; Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που δεν τον ενδιαφέρουν οι άλλοι, όχι με την έννοια του να τον νοιάζει αν είναι καλά ή αδιαφορεί για τα συναισθήματά τους, αλλά που δεn στηρίζεται σε άλλα πρόσωπα προκειμένου να αισθανθεί άξιος ή σημαντικός.
Μπορώ σήμερα να πω ένα στοπ. Ευχαριστώ, δεν θέλω να πάρω άλλο, δε θέλω να εξαρτώμαι από ανθρώπους έξω από εμένα. Αποδεσμεύομαι από το άγχος των άλλων αλλά και από το άγχος της επίδοσης.
Για να αξίζω, δε χρειάζεται να έχω υψηλές επιδόσεις σε διάφορους τομείς, δεν αξίζω επειδή πετυχαίνω κάτι σε κάποιο εξωτερικό επίτευγμα. Αξίζω επειδή υπάρχω, αξίζω επειδή είμαι εσωτερικότητα και αυτό που δεν χρειάζεται να καταξιωθεί ή να αναγνωριστεί από άλλους. Η αξία μας βρίσκεται μέσα μας, όχι σε εξωτερικές κατακτήσεις.
Αποφασίζω να ανασάνω ελεύθερα, διώχνοντας από εμένα όλα αυτά τα περιττά πράγματα. Αποφασίζω να αγαπήσω κάθε κομμάτι του Είναι μου και βυθίζομαι στη δική μου υπαρξιακή θάλασσα. Δεν τρέμω στην κρίση των άλλων, αποβάλλω από μέσα μου εκείνη την αυστηρή φιγούρα του γονιού που από παιδί πάντοτε με κατακρίνει. Απελευθερώσου, μπορείς.
- Θέλεις να μάθεις γιατί γερνάει ο άνθρωπος; Για να αντιληφθεί τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή… - 11 Ιουλίου 2024
- Ένα μωσαϊκό η ζωή, με χαρές και λύπες - 26 Φεβρουαρίου 2024
- Οικογένεια… ένας θεσμός με πολλές δομές - 14 Φεβρουαρίου 2024
