Στις στιγμές εκείνες που η κοινωνία μέριαζε και μ’ άφηνε για λίγο ήσυχη, σε κάθε μία από κείνες ήταν που άρχιζα να νιώθω τα πρώτα ψήγματα ελευθερίας. Δε μιλάω για ύπνο, γιατί από κείνον έχει μπόλικο, κοιμάται προ πολλού. Αλλά ξέρεις, είναι φορές που ακόμα κι εκείνη δεν έχει τι να πει, ακόμα κι εκείνη τα χάνει.
Μιλάω για αυτά τα κενά όταν μένεις εντελώς μόνος, ανενόχλητος από πάσης φύσεως σαμποτέρ και ξεκινάς δειλά να υποψιάζεσαι κάτι από τη μυρωδιά σου. Όταν σιγά-σιγά, εκείνες οι απόκληρες στιγμές αρχίζουν να γίνονται καλή παρέα σου και νιώθεις τόσο παρθένα αυτή την ανάσα τους που όσο συντονίζεσαι μαζί της, τόσα παραπάνω ίχνη της αφετηρίας σου ανακαλύπτεις.
Advertisment
Κατά τα άλλα, όταν κατσικωμένη στο σβέρκο σου, η κοινωνία θολώνει τις κεραίες, αλλοιώνει τα κύτταρα κι άντε μετά να παρακούσεις το σύστημα πλοήγησης και να πας ευθεία όταν αυτό σου μιλάει και προδιαγεγραμμένα σου λέει να στρίψεις δεξιά. Είναι σαν να παρακούς τη φύση σου, τόσο κόντρα μοιάζει η υπόθεση.
Και το θέμα είναι πως ξυπνάς μια μέρα αφού διένυσες τόσο δρόμο και καταλαβαίνεις πως αυτό το κοινωνικό καθεστώς, που ούτε καν το ίδιο δεν ξέρει να σου πει από που κρατά η σκούφια του, δε νοιάστηκε ούτε για μία από τις στροφές του χάρτη. Γιατί και μη νομίζεις, αυτά ήξερε, αυτά σου έδειχνε. Κι άντε μετά να εμπιστευτείς αχαρτογράφητες πορείες, από κείνες που συνθέτουν κι ενώνουν μια νέα διαδρομή, μια νέα κοινωνία απ’ το μηδέν έτοιμη για να κτιστεί.
Κι όμως, εκεί πρέπει να επιστρέφεις. Στα σημεία μηδέν της ύπαρξής σου. Στο τίποτα και στο κανείς. Είναι πολύ ξεκάθαρα εκεί τα πάντα. Οι άγνωστοι συγγενείς σου εκεί σε περιμένουν. Κι η μόνη πυξίδα σου είναι η αγάπη που θα βρίσκεις στα φώτα της διαδρομής. Μέχρι που αυτές οι υποψίες ελευθερίας να γίνουν καθημερινός διαλογισμός που θα δημιουργεί μια συνειδητότητα εξ’ ολοκλήρου δική σου. Αυτήν χρειάζεσαι για να περπατάς και να αποτυπώνεις τον άγνωστο χάρτη.
Advertisment
Και μην ανησυχείς, εκείνες τις στροφές δεν ξέρει να τις πιάνει καμιά δημοσία τάξη. Εκεί στρατιωτικά καθώς θα ονειρεύεται, δε θα εντοπίζει καμιά απ’ την τελεία σου έτσι ατόφια καθώς θα γεννιέται. Κι έτσι παράλογα μα και τόσο φυσικά καθώς θα ενώνεται με άλλες απόκληρες τελείες.
- Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά» - 17 Απριλίου 2020
- Μη φοβηθείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη. Εκεί μόνο θα βρεις εσένα - 31 Δεκεμβρίου 2019
- Σε αυτή τη στροφή δε θα σε περιμένει… - 27 Νοεμβρίου 2019
