Άνθρωπος, Ευτυχία, Συναισθήματα, Τρόπος να ζεις

Τίποτα δεν θα πάρεις μαζί σου… για αυτό φρόντισε να τα έχεις χαρεί όλα και ας έκανες λάθη!

Έρχεται κάποτε η στιγμή στη ζωή σου που βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον χειρότερο εχθρό σου

Μόνο εσύ ξέρεις τον αγώνα που δίνεις κάθε μέρα στη ζωή σου, είναι το μυστικό σου για αυτό κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να τον κρίνει και αν τον κρίνει τα λόγια του δεν έχουν καμία σημασία γιατί δεν ξέρουν με τι παλεύεις για να υλοποιήσεις ακόμη και το πιο μικρό. Κάθε τι που κάνεις για εσένα έχει την αξία του γιατί εσύ δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό, τώρα αν οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν είναι δικό τους πρόβλημα. Επειδή κάποιος δεν σε εκτιμά, δεν σημαίνει ότι δεν αξίζεις την εκτίμηση απλά αυτός δεν μπορεί να δει παραπάνω, πίσω από την επιφάνεια. Να μη δίνεις σε κανένα το δικαίωμα να υποβιβάσει το έργο σου και αν το πάρει μόνος του, άφησε τον να πει, κάποια στιγμή θα τελειώσει, μη κρατήσεις τίποτα από αυτά. Σκέψου μόνο ότι την επόμενη φορά θα προσπαθήσεις περισσότερο όχι για να αποδείξεις κάτι αλλά γιατί αυτή είναι η ζωή, ένας αγώνας άπειρης προσπάθειας.

Από αυτόν τον αγώνα έχεις να μάθεις πολλά, να πάρεις και να δώσεις και κάθε φορά θα πολεμάς με περισσότερη τόλμη, θα έχεις περισσότερη δύναμη, θα μάθεις να αντέχεις, Ακόμη και αν σε αυτόν τον αγώνα είσαι με αντιμέτωπος με τον χειρότερο, τον πιο σκληρό πόνο, αυτόν που σε αφοπλίζει και σου παίρνει τα πάντα.

Έρχεται κάποτε η στιγμή στη ζωή σου που βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον χειρότερο εχθρό σου, τον θάνατο ενός δικό σου προσώπου και αν με ρωτάς δεν ξέρω ποιος είναι ο χειρότερος, ο ξαφνικός ή ο σταδιακός. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ζωή πάντα συνεχίζεται ό, τι και αν συμβαίνει γύρω μας και εσύ μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι, να αντέχεις, γιατί όταν μαθαίνεις να πονάς, πονάς λιγότερο ή ο πόνος δεν σε αγγίζει τόσο. Βέβαια αυτό δεν είναι απόλυτο, τίποτα στη ζωή δεν είναι και όμως είναι μία επιβράβευση για αυτούς που στάθηκαν δυνατοί σε μία δυσκολία σαν και αυτή.

Το να βλέπεις έναν άνθρωπο να τυραννιέται και να είναι κάθε μέρα όλο και πιο κοντά και αυτό το μαρτύριο να μην τελειώνει να τον κοιτάς να λιώνει δίπλα σου, κάθε μέρα να λες δεν γίνεται να αντέχει και άλλο, πόσο παλικαρίσια ψυχή έχει. Κοιτάς και βλέπεις ένα άνθρωπο ζωντανό-νεκρό που το σώμα του τον έχει εγκαταλείψει, το μυαλό του χάνεται μέρα με τη μέρα, ο εγκέφαλος σταματάει να δίνει εντολές, η καρδιά του όμως δεν σταματάει να χτυπά. Εκεί έρχεται η χειρότερη στιγμή σου που νιώθεις ότι είναι αμαρτία να εύχεσαι να ζήσει γιατί ξέρεις πως δεν έχει άλλο φιτίλι η ζωή του, ακόμη και αν στην αρχή ήλπιζες σε ένα θαύμα, τώρα βλέπεις πως η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν. Περιμένεις το τέλος γιατί ξέρεις πως θα είναι λυτρωτικό για αυτόν και είναι πέρα για πέρα εγωιστικό να εύχεσαι να ζει έτσι γιατί στην πραγματικότητα δεν ζει. Αυτός λοιπόν είναι ο σταδιακός…

Ο ξαφνικός σε χτυπά σαν κεραυνός πάνω σε ένα δέντρο που παίρνει φωτιά και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να σωθεί έτσι και εσύ καίγεσαι λίγο-λίγο, σιγά-σιγά και περιμένεις την βροχή να την σβήσει. Γεμίζεις με αναπάντητα γιατί και μαθαίνεις να ζεις με αυτά μαζί με τα αποκαΐδια της ψυχής σου…

Έπειτα από τον έναν ή από τον άλλον η ζωή συνεχίζεται και ας εσύ νομίζεις πως σταμάτησαν τα πάντα. Είναι αυτή η στιγμή που κατέστρεψε τα πάντα γύρω σου και σε έκανε να βλέπεις τα πάντα μάταια. Μία στιγμή φτάνει για να διαλυθούν όλα, μία στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα και εκεί αρχίζει να σε τρώει το άδικο, να αναρωτιέσαι γιατί να συμβεί αυτό, γιατί τώρα. Άλλωστε όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, εσύ όμως έχεις μάθει να συνεχίζεις και αυτό θα κάνεις και τώρα.

Ακόμη και αν αυτός ο θάνατός που πλησιάζει είναι δικός σου, προσπάθησε να σταθείς παλικαρίσια απέναντί του, να του χαμογελάς κάθε μέρα, να γεμίζεις με ζωή ενώ αυτός έρχεται πιο κοντά σου όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται, μόνο η αρχή είναι μετά μαθαίνεις όπως έμαθες και άλλα τόσα. Μη σκεφτείς τι πήγε χαμένο, σκέψου τι χάρηκες σε αυτή τη ζωή αυτό έχει αξία έτσι κι αλλιώς όταν φτάνεις τόσο κοντά στον θάνατο καταλαβαίνεις ότι όλα εδώ μένουν, τίποτα δεν θα πάρεις μαζί σου για αυτό φρόντισε να τα έχεις χαρεί όλα και ας έκανες λάθη…

Για τον συντάκτη
Τελευταία άρθρα

Συντάκτης | Μαρία-Ελένη Καραγκούνη

Είμαι φοιτήτρια κοινωνικής πολιτικής, τρίτου έτους και ασχολούμαι με τη συγγραφή 7 χρόνια. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων έχω γράψει δύο βιβλία και αρκετά κείμενα με περιεχόμενο κοινωνικό, ψυχολογικό και αισθηματικό. Η συγγραφή για εμένα είναι τρόπος έκφρασης και εσωτερικής ηρεμίας. Προσπαθώ πάντα μέσα από τα κείμενα μου να εισχωρώ στην ψυχή του άλλου και να την αγγίζω, να του προσφέρω αυτήν την δύναμη που μου προσφέρει η επαφή με την συγγραφή και να τον γεμίζω με συναισθήματα, έμπνευση και θετικές σκέψεις.