Αγαπητέ Τζάκομο,
Για να οδηγήσει η εφηβεία στην έξαρση είναι απαραίτητο να έχει ολοκληρωθεί το προηγούμενο στάδιο: η παιδική ηλικία. Αν υποτιμήσουμε, ή, ακόμα χειρότερα, αν αμελήσουμε ένα στάδιο της ζωής, κινδυνεύουμε να περάσουμε χρόνο προσπαθώντας να το ανακτήσουμε σε άλλες ηλικίες, με όποιες ανισορροπίες συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Για να ζήσουμε πλήρως την εφηβεία πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τι δεν μπορούμε να χάσουμε από τα παιδικά μας χρόνια, χωρίς ωστόσο να γινόμαστε παιδαριώδεις.
Advertisment
Μου έγραψες ότι η παιδική ηλικία ενός ανθρώπου είναι σαν την παιδική ηλικία ενός λαού, και ότι αν αυτή η ηλικία είναι ακρωτηριασμένη, θα είναι ακρωτηριασμένη και η δημιουργική αναπτυξιακή ικανότητα ενός παιδιού, ή ενός λαού, γιατί δημιουργώ και αναπτύσσομαι είναι ένα και το αυτό.
Μου έγραψες ότι τίποτα στα παιδικά χρόνια δεν είναι ασήμαντο και πως αυτό είναι το μυστικό αυτής της ηλικίας – κάθε κομμάτι του κόσμου είναι ένα σπίτι προς εξερεύνηση, φιλικό ή όχι, είναι το δωμάτιο που πρέπει να ανοίξουμε:
Δεδομένου ότι αυτό που υπήρξαν οι αρχαίοι είμαστε όλοι εμείς, και ότι αυτό που υπήρξε ο κόσμος για κάποιους αιώνες είμαστε εμείς για κάποια χρόνια, λέω πως είμαστε παιδιά και συμμέτοχοι σε αυτή την άγνοια, τους φόβους και τις απολαύσεις, τις πεποιθήσεις και την απέραντη λειτουργία της φαντασίας.
Advertisment
Όταν ο κεραυνός και ο άνεμος και ο ήλιος και τα αστέρια και τα ζώα και τα φυτά και οι τοίχοι των κατοικιών μας, όταν το καθετί μας φαινόταν φίλος ή εχθρός, τίποτα δεν ήταν ασήμαντο, τίποτα δεν ήταν παράλογο (…) όταν τα χρώματα των πραγμάτων, όταν το φως, όταν τα αστέρια, όταν η φωτιά, όταν το πέταγμα των εντόμων, όταν το κελάηδημα των πουλιών, όταν η καθαρότητα των πηγών, όταν όλα αυτά ήταν για εμάς νέα ή αχρησιμοποίητα, δεν παραμελούσαμε κανένα τυχαίο γεγονός θεωρώντας το συνηθισμένο, ούτε γνωρίζαμε το γιατί από κανένα πράγμα, και το φανταζόμασταν όπως θέλαμε, και το ωραιοποιήσαμε όπως θέλαμε. Όταν τα δάκρυα ήταν καθημερινά και τα πάθη αδάμαστα και αφυπνισμένα, δεν καταπιέζονταν βίαια και ξεσπούσαν άφοβα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alessandro D’Avenia με τίτλο «Η τέχνη της ευθραυστότητας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο. Δείτε περισσότερα εδώ
