Είναι οι φρικαλεότητες, που συμβαίνουν κατά διαστήματα στην ανθρώπινη ιστορία, ανωμαλίες ή υπάρχει ένας εγκληματίας κρυμμένος μέσα στον καθένα από εμάς;
Μας έχουν πει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του εγωιστής, ιδιοτελής, ενδιαφέρεται μόνο για το συμφέρον του και κυβερνάται από τα κατώτερα ένστικτά του. Αυτή η πεποίθηση έχει δημιουργήσει τους νόμους που διαμορφώνουν τη ζωή μας, οι οποίοι παίρνουν σαν δεδομένο ότι μόνο μέσω αυστηρού κοινωνικού ελέγχου από δομές εξουσίας μπορούμε να αποφύγουμε το χάος.
Advertisment
Έρευνες των τελευταίων 20 ετών όμως μας λένε μια διαφορετική ιστορία, ότι ο άνθρωπος είναι κατά κύριο λόγο καλός και στη φύση του βρίσκεται η καλοσύνη και η συνεργασία και όχι η σκληρότητα και ο ανταγωνισμός.
Όπως αναφέρει ο Rutger Bregman, συγγραφέας του βιβλίου Humankind: A Hopeful History, «υποθέτουμε ότι σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι αποκαλύπτουν τον αληθινό εαυτό τους, ο οποίος είναι φρικτός. Οι αποδείξεις όμως κοινωνιολογικών ερευνών δείχνουν ότι, ειδικά σε περιόδους κρίσης, δείχνουμε τον καλύτερο εαυτό μας και εκδηλώνουμε εκρήξεις αλτρουισμού και συνεργασίας.
Αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά μετά από φυσικές καταστροφές, μετά από σεισμούς και μετά από πλημμύρες. Και νομίζω ότι, αν εστιάσετε λίγο στην τωρινή πανδημία, θα δείτε το ίδιο φαινόμενο».
Advertisment
Και περιγράφει την ιστορία έξι αγοριών που επιβίωσαν μόνα τους σ’ ένα μικρό νησί για περισσότερο από ένα χρόνο.
Ήταν Σεπτέμβρης του 1966 όταν έξι αγόρια βρέθηκαν σ’ ένα βραχώδες νησί του Βασιλείου των Τόνγκα, στο νότιο Ειρηνικό, βορειοανατολικά της Νέας Ζηλανδίας, από έναν Αυστραλό καπετάνιο. Η ψαρόβαρκά τους είχε ανατραπεί σε μια καταιγίδα και είχαν ναυαγήσει στο νησάκι 15 μήνες νωρίτερα.
Η ιστορία τους είχε ξεκινήσει τον Ιούνιο του 1965. Τα έξι αγόρια ήταν μαθητές σε ένα αυστηρό καθολικό οικοτροφείο στο Nuku’alofa και βαριόντουσαν απίστευτα, οπότε αποφάσισαν να φύγουν και να πάνε στα Φίτζι. Χρειαζόντουσαν όμως βάρκα για το σχέδιό τους, οπότε «δανείστηκαν» τη βάρκα ενός ψαρά που όλοι αντιπαθούσαν. Όντας 13 χρονών ο μικρότερος και 16 ο μεγαλύτερος και εντελώς άπειροι, οι μόνες προμήθειες που πήραν μαζί τους ήταν μπανάνες, καρύδες, ένα γκαζάκι κι ένα μαχαίρι.
Κανείς δεν τους πήρε χαμπάρι τη νύχτα που απέπλευσαν. Στα ανοιχτά όμως τους έπιασε καταιγίδα. Σκίστηκαν τα πανιά, έσπασε το πηδάλιο και η βάρκα τους έπλεε ακυβέρνητη για οκτώ ημέρες. Οκτώ ημέρες στον ωκεανό χωρίς φαγητό και νερό. Τα παιδιά κατάφεραν να συλλέξουν λίγο βρόχινο νερό, το οποίο μοιραζόντουσαν ίσα μεταξύ τους, πίνοντας ο καθένας λίγες σταγόνες το πρωί και λίγες το βράδυ.
Την όγδοη ημέρα φάνηκε στον ορίζοντα ένα νησάκι, ένας τεράστιος βράχος στην πραγματικότητα. Με το που αποβιβάστηκαν στο νησί, άρχισαν να οργανώνονται. Μοίρασαν τα καθήκοντα και δούλευαν ανά δυο για τη δημιουργία κήπου, κουζίνας και την περιφρούρηση.
Κάποιες φορές προέκυπταν διαφωνίες, αλλά τις διαχειριζόντουσαν με το να διακόπτουν και να παίρνουν χρόνο.
Οι μέρες τους ξεκινούσαν και τελείωναν με τραγούδι και προσευχή. Αρχικά κατάφεραν να επιβιώσουν τρώγοντας ψάρια, καρύδες και αβγά από θαλασσοπούλια. Αργότερα, όταν έφτασαν στην κορυφή του νησιού, βρήκαν έναν αρχαίο κρατήρα ηφαιστείου στον οποίο ζούσαν άνθρωποι τον προηγούμενο αιώνα.
Εκεί ανακάλυψαν άγριο τάρο (λαχανικό), μπανάνες και κοτόπουλα (που είχαν αναπαραχθεί μετά την απομάκρυνση των κατοίκων του νησιού 100 χρόνια πριν), τα οποία τους βοήθησαν να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια της πολύμηνης παραμονής τους εκεί.
Τα παιδιά διασώθηκαν στις 11 Σεπτεμβρίου του 1966. Ο καπετάνιος του πλοίου που τους βρήκε έγραψε στο ημερολόγιό του: «Όταν τα βρήκαμε, τα αγόρια είχαν δημιουργήσει μια μικρή κοινότητα με κήπο τροφίμων, σκαμμένους κορμούς δέντρων για την αποθήκευση όμβριων υδάτων, ένα γυμναστήριο με περίεργα βάρη, ένα γήπεδο μπάντμιντον, στυλό από κοτόπουλο και μια μόνιμη φωτιά, και όλα αυτά με χειρωνακτική εργασία που έγινε με ένα μαχαίρι και πολύ αποφασιστικότητα».
Η ιστορία αυτή, και δεν είναι η μόνη, μας μεταφέρει ένα νέο μήνυμα, ένα μήνυμα συνεργασίας, αλληλοϋποστήριξης, πίστης και δύναμης. Η καλοσύνη και η δύναμη υπάρχουν μέσα σε όλους μας και σε αυτά πρέπει να εστιάζουμε.
Γιατί μόνο όταν αλλάξουμε την άποψή μας για την ανθρώπινη φύση θα μπορέσουμε να οραματιστούμε έναν καλύτερο κόσμο.
Είναι Licensed HeartMath Coach και εργάζεται με ατομικές και ομαδικές συνεδρίες. Διοργανώνει το Σεμινάριο «Ζήσε με την καρδιά σου (με τις τεχνικές του HeartMath® Institute)».
- Οι “5 καρέκλες”: Ένα νοητικό και συναισθηματικό εργαλείο για καλύτερη επικοινωνία - 9 Νοεμβρίου 2022
- Ποιος είναι ο αληθινός λόγος που υποφέρουμε - 16 Σεπτεμβρίου 2022
- Τα «ζιζάνια» που εισβάλουν και δημιουργούν προβλήματα στον «εσωτερικό κήπο» των πεποιθήσεών μας - 9 Μαΐου 2022
