Κατά τη διάρκεια των αναζητήσεών μας για τον τέλειο σύντροφο, συχνά πιάνουμε τους εαυτούς μας να φαντασιωνόμαστε πώς θα ήταν αυτός ο σύντροφος: οραματιζόμαστε ένα ελκυστικό, έξυπνο, βαθιά συμπονετικό, φιλόδοξο και ενσυναισθητικό άτομο να μπαίνει στη ζωή μας για να μας σώσει από τα τετριμμένα και τα απαίσια. Δημιουργούμε εσωτερικές ιστορίες με εμάς να συναντιόμαστε, να ερωτευόμαστε, να συστήνουμε ο ένας τον άλλον στους γονείς μας και να κάνουμε παιδιά, στην ουσία να ζούμε ευτυχισμένοι για πάντα.
Αυτές οι ιστορίες γίνονται τα σχέδιά μας, που μας καθοδηγούν στα ραντεβού μας, καθώς τις χρησιμοποιούμε για να ελέγξουμε τους/τις υποψήφιους συντρόφους μας, ξεχωρίζοντας αυτούς που είναι «απαράδεκτοι». Καθώς η ζωή μας προχωρά και τα χρονοδιαγράμματά μας ξεθωριάζουν, μπορεί να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε το άκαρπο της αναζήτησής μας, αναγνωρίζοντας την αναντιστοιχία μεταξύ των ανθρώπων που συναντάμε και βγαίνουμε ραντεβού και των ρομαντικών εικόνων μας για την αγάπη. Μερικές φορές, επιλέγουμε να αποκηρύξουμε τις προηγούμενες προσδοκίες μας, με την πεποίθηση ότι η πραγματικότητα δεν μπορεί να συσχετιστεί με τη φαντασία – αλλά σε άλλες περιπτώσεις, αυτή η αναγνώριση γεννά μια βαθύτερη κατάδυση σε έναν μεθυστικό κόσμο ονείρων.
Advertisment
Ο Dr. Perry, ένας συγγραφέας στο WordPress, έγραψε πρόσφατα ένα άρθρο που περιγράφει λεπτομερώς τα συμπτώματα της δυσπροσαρμοστικής ονειροπόλησης, την εμπειρία του να είναι κανείς δυσλειτουργικά κολλημένος στη φαντασία του. Πιστεύω ότι αυτή η έννοια έχει μεγάλη εφαρμογή στην παρούσα, συλλογική μας κατάσταση ερωτικής δυσφορίας.
Για παράδειγμα, άλλοι περιγράφουν λεπτομερώς τον μύθο του αυτοπεποίθησης του άνδρα και το πώς ορισμένες γυναίκες συνεχίζουν να λαχταρούν έναν γοητευτικό πρίγκιπα που θα τις ξεσηκώσει, έναν κύκλο προσδοκιών και απογοήτευσης που εδραιώνεται και συνεπώς είναι δύσκολο να σπάσει. Εδώ, θέλω να ταξιδέψω λίγο βαθύτερα και να περιγράψω το γιατί αυτών των πεποιθήσεων, διευκρινίζοντας τις αιτίες που μας κάνουν να κολλάμε σε μια ιδανική μορφή ρομαντισμού, ενώ παράλληλα διώχνουμε μακριά κάθε άτομο που δεν ανταποκρίνεται στις αυστηρές απαιτήσεις μας.
Ο διάσημος ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν, κάποτε σημείωσε ότι τα περισσότερα άτομα προτιμούν τη φαντασία από την πραγματικότητα, ειδικά όταν αυτή σχετίζεται με την απόκτηση κάποιου επιθυμητού αντικειμένου. Για τον Λακάν, η φαντασίωση ήταν, από μόνη της, το απόλυτο βραβείο – ήταν το de facto αντικείμενο της αγάπης.
Advertisment
Στη φαντασίωση, έθεσε ο Λακάν, ζούμε σε έναν κόσμο του ωραίου, του μεγαλοπρεπούς και του ιδανικού, ένα μέρος χωρίς κακό ή θλίψη και χωρίς κανέναν να μας απορρίπτει: εκεί υπάρχουν μόνο οι εικόνες μας, που παρουσιάζονται με τους τρόπους που εμείς θέλουμε. Υπό το πρίσμα αυτών των γεγονότων, σύμφωνα με τον Λακάν, προτιμούμε να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, γιατί τότε επιμένουμε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να συνεχίσει να θέλει, και έτσι συνεχίζουμε να φανταζόμαστε.
Η ζωή καθίσταται δευτερεύουσα σε σχέση με τη φαντασία – εισερχόμαστε και βρίσκουμε καταφύγιο σε μια μήτρα που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν τη στάση τους, καθώς η επιθυμία τους για οικειότητα υπερτερεί της επιθυμίας τους για ιδανική αγάπη – αλλά, άλλοι συνεχίζουν να επιμένουν, εγκαταλείποντας ακόμη και τα ραντεβού εντελώς. Τι είναι λοιπόν αυτό που τροφοδοτεί τη μία πορεία έναντι της άλλης;
Τι κάνει το ένα άτομο να προσαρμόζεται και το άλλο να αποφεύγει; Η αυτοαντίληψη του καθενός. Όσοι έχουν παλέψει με τραύμα, και τον επακόλουθο αυτοεξευτελισμό, διαθέτουν μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση για την κατωτερότητά τους, πεπεισμένοι για την εγγενή τους κακότητα. Ως εκ τούτου, αυτοσαμποτάρονται, επιλέγοντας τη φαντασίωση αντί της πραγματικότητας, έναν κόσμο που κατοικείται από άτομα που δεν μπορούν και δεν πρόκειται ποτέ να τους βλάψουν.
Είτε αναζητούμε τον σίγουρο για τον εαυτό μας άνδρα είτε την όμορφη και εξαιρετικά ευγενική γυναίκα, έχουμε παραπλανήσει τους εαυτούς μας σε έναν κόσμο ασφάλειας και σε μια ζωή που ζούμε μόνο εν μέρει. Η απογοήτευση από τον άλλο προτιμάται από την απογοήτευση του άλλου, έτσι η ζωή εξελίσσεται σε ένα ατελείωτο κυνήγι της τελειότητας, μιας ιδανικής αγάπης που υπάρχει μόνο στη φαντασία. Πίσω από την πάλη του ατόμου με την οικειότητα κρύβονται φόβοι αποτυχίας, απόρριψης και εγκατάλειψης, που πιθανώς προέρχονται από τραύματα του παρελθόντος, ιδίως από τη δυσφορία που συνδέεται με τη γονική κακοποίηση, την παραμέληση ή/και την εγκατάλειψη.
Παρόλο που νιώθουμε ασφαλείς στη φαντασία μας, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε ασφαλείς από την ίδια τη ζωή. Κάποια μέρα θα πεθάνω και, κάποια μέρα, θα πεθάνεις κι εσύ. Η αποφυγή και οι φούσκες που δημιουργούμε είναι απλώς ψευδαισθήσεις, ψεύτικα αντίγραφα της ζωής που θα μπορούσαμε να ζήσουμε αν αναζητούσαμε βοήθεια για τις σοβαρές ανασφάλειές μας.
Όλοι μας αξίζουμε να μας αγαπούν, και ο καθένας από εμάς αξίζει να ζήσει πλήρως. Για όσους από εσάς πιστεύετε ότι δεν θα βρείτε ποτέ τον κατάλληλο άντρα ή την κατάλληλη γυναίκα, το να αποδεχτείτε ότι είστε το δικό σας εμπόδιο θα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, αλλά θα είναι και το πιο απελευθερωτικό. Αν ο στόχος της ζωής είναι να τη ζήσεις, ο στόχος της αγάπης είναι να τη μοιραστείς.
Πηγή:
existentialcafe.blog/2019/02/28/living-in-my-imagination-how-trauma-fosters-an-unquenchable-desire-for-idealized-love
