Όλοι μας είμαστε παιδιά τραυματισμένα.
Παιδιά σε σώμα ενηλίκων.
Νομίζουμε ότι ξέρουμε ποιοι είμαστε, μα ποιος μπόρεσε να σταθεί πέντε λεπτά μπροστά στον καθρέπτη του και να μιλήσει στο είδωλό του;
Έλκουμε και φέρνουμε στη ζωή μας ανθρώπους, να δούμε μέσα από αυτούς τα τραύματά μας, τα συμπλέγματά μας, τις νευρώσεις μας.
Κάνουμε και ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, παρόμοιες λάθος επιλογές που τελικά είναι οι σωστές για να μας πάνε υγιώς παρακάτω, μόνο όμως αν δεσμευτούμε να δουλέψουμε με τον εαυτό μας.
Advertisment
Αλλιώς θα συνεχίζουμε να ζούμε μια επίπλαστη καλοπέραση, έναν έρωτα ψευδαίσθηση και μια αγάπη κακή απομίμηση του πρωτοτύπου.
Οι επιλογές μας είναι τα τραύματά μας και μέχρι να τα θεραπεύσουμε, θα εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε παρόμοια σενάρια ζωής, για να πάρουμε τα διδάγματα και να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου τη ζωή μας.
Η θεραπεία όμως η ουσιαστική δεν είναι για τους πολλούς. Είναι για τους λίγους. Όχι γιατί δεν την αξίζουν, μα γιατί δεν την επιλέγουν.
Είναι επίπονο να δεις ποιος είσαι.
Θέλει δέσμευση στη θεραπεία, συνέπεια και πολύ χρόνο.
Χρόνια ολόκληρα με σκληρή δουλειά να μπορέσεις να δεις μοτίβα συμπεριφορών, δομικά στοιχεία χαρακτήρα μη λειτουργικά, περιοριστικές πεποιθήσεις που σε σκλαβώνουν.
Έχουμε μάθει στο εύκολο, στο γρήγορο, στο επιφανειακό.
Μα μήπως περνάμε ουσιαστικά καλά εκεί; Μπορεί να γεμίζει η ψυχή μας χωρίς τη θρέψη του κόπου που φέρνει μεστούς καρπούς; Σε fast-forward χρόνους, όταν εκείνη χρειάζεται χρόνο εποικοδομητικής ενδοσκόπησης; Ασφυκτιά εκεί, αφού κατοικεί στο βάθος και όχι στην επιφάνεια.
Advertisment
Πόσα πασαλείμματα κάνουμε και πόσα ψέματα μας λέμε;
Γιατί οι σχέσεις είναι τόσο δύσκολες;
Δουλεύουμε με τους εαυτούς μας σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ή αρκούμαστε να ακούμε και να βλέπουμε μόνο ότι ακούνε τα αυτιά μας και βλέπουνε τα μάτια μας, μα όχι η καρδιά μας;
Ως πότε θα αρνούμαστε να συναντήσουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και θα τον ψάχνουμε στους σπασμένους καθρέπτες των άλλων;
Γεμίζουμε τύψεις και ενοχές όταν κάνουμε λάθη, αντί να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να αναλάβουμε μερίδιο ευθύνης και να μάθουμε από αυτά.
Ερωτευόμαστε σε σχέσεις πυροτεχνήματα σα να μην υπάρχει χτες και σε σύντομο χρονικό διάστημα χάνουμε παρόν και μέλλον με τον ίδιο άνθρωπο που δηλώσαμε τόσο ερωτευμένοι.
Αγαπάμε αληθινά ή εκδηλώνουμε ένα πάθος για κάποιον και όταν αυτός δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας τον τιμωρούμε ή τον εκδικούμαστε;
Πιπιλάμε τη λέξη της αγάπης τόσο αυτάρεσκα, μα αλλοίμονο ποιος βίωσε στα μύχια της ψυχής του το νόημα αυτής;
Εάν δεν έχεις υπερβεί τον εγωισμό σου να νιώσεις τον άλλο άνθρωπο, για ποια αγάπη μιλάμε;
Εάν δεν ζητάς εγκάρδια συγνώμη, όταν έχεις πληγώσει τον συνάνθρωπό σου;
Εάν δεν έχεις συγχωρέσει τον άλλο ακόμα κι αν σε αδίκησε, σε συκοφάντησε, σε εξαπάτησε, για ποια αγάπη μιλάμε;
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είσαι με κάποιον που σε έβλαψε.
Η αγάπη πάει παρέα με την ελευθερία!
Και ελεύθερος είναι αυτός που έφτασε στο σημείο να ελευθερωθεί από οποιαδήποτε κακία έγινε ή ειπώθηκε εις βάρος του.
Ελεύθερος είναι αυτός που δεν εγκλωβίζεται σε εξαρτητικές σχέσεις με ανθρώπους ή ουσίες, όταν τα μέσα του συγκρούονται ή εξαρτάται από το περιβάλλον για την καλή του εικόνα.
Μα ποιος είναι αληθινά ελεύθερος;
Παιδιά τραυματισμένα τριγύρω μας που έφυγαν γρήγορα από την παιδική χαρά και μπήκαν στην τραμπάλα της ζωής, χάνοντας ισορροπίες.
Κι αν κάτι ειδικά σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ, είναι αυτή την ισορροπία.
Ας επιλέξουμε να κατέβουμε απ’ την τραμπάλα κι ας πάρουμε μια σταθερή θέση.
Όσο παίξαμε, παίξαμε. Εξάλλου το ίδιο και το ίδιο παιχνίδι, έρχεται η ώρα που το βαριέσαι.
Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι καινούργιο, ας γίνουμε οι γονείς του τραυματισμένου παιδιού μας, μπας και “παίξουμε” ισότιμα επιτέλους στον στίβο της ζωής μαζί με τους άλλους!
- Ο Δεκέμβριος δεν είναι ένας μήνας για φωτάκια και λαμπιόνια… Είναι ο μήνας της Αναγέννησης! - 28 Δεκεμβρίου 2023
- Το σώμα, ο μεγάλος προδότης! - 29 Οκτωβρίου 2023
- Παιδιά τραυματισμένα σε σώμα ενηλίκων! - 25 Σεπτεμβρίου 2023
