ΑΓΑΠΩ: Πέντε γράμματα, αμέτρητες μορφές
Γεννιόμαστε. Αμέσως γαντζωνόμαστε στο στήθος της μητέρας μας, γυρεύοντας τη φροντίδα και το νοιάξιμό της. Μεγαλώνουμε λίγο. Πoια είμαστε παιδιά. Βιαζόμαστε να εξερευνήσουμε τον κόσμο. Τρέχουμε και όταν πέφτουμε, αναζητάμε την παρηγορητική αγκαλιά των γονιών μας.
Advertisment
Γινόμαστε έφηβοι. Επιζητούμε την αποδοχή των φίλων μας. Στον ώμο τους κλαίμε για τον πρώτο έρωτα που μας πρόδωσε και συντροφιά τους καταστρώνουμε τα πιο παράτολμα σχέδια.
Καιρός να αποχωριστούμε την πατρική εστία. Ως φοιτητές υποσχόμαστε πως θα αλλάξουμε τον κόσμο. Πιάνουμε την πρώτη μας δουλειά. Και τις επόμενες. Προσγειωνόμαστε άτσαλα. Παραιτούμαστε.
Απολυόμαστε. Καταξιωνόμαστε. Παντρευόμαστε. Χωρίζουμε. Απογοητευόμαστε. Ξανά ενθουσιαζόμαστε.
Και η αγάπη βρίσκεται πάντα κάπου εκεί, στα όνειρα και στις ευχές μας. Αυτή αναζητάμε. Σε εκείνη ελπίζουμε. Να μας σώσει. Από τον κακό μας εαυτό. Από την ίδια τη ζωή, που μας ξεγλιστρά σαν τον άνεμο.
Advertisment
Η αγάπη είναι το «εδώ» και «σήμερα»
Ο Νικόλας Σμυρνάκης στο βιβλίο Τα γράμματα της Αγάπης από τις Εκδόσεις Διόπτρα μας μιλάει για μια έννοια πολυτραγουδισμένη, ξακουστή και συχνά δυσνόητη, για εκείνο το μεγαλειώδες συναίσθημα που δίδαξε ο Χριστός, ο Βούδας και ο Γκάντι και στου οποίου το βωμό θυσιάστηκαν άνθρωποι.
Ο συγγραφέας συνθέτει με τα λόγια του το πολύτιμο κέντημα της αγάπης και, διεισδύοντας στα έγκατα της ύπαρξης μας, μάς υπενθυμίζει πως ζούμε για να μοιραζόμαστε τη μελωδία της ψυχής μας. Πέντε γράμματα λοιπόν: A-Γ-Α-Π-Η. Πέντε μόνο γράμματα, που μέσα τους κλείνουν τον κόσμο όλο.
Η αγάπη είναι το «εδώ» και «σήμερα». Το αύριο μπορεί ποτέ του να μην έρθει. Ας μην επενδύουμε λοιπόν σε αυτό. Να πούμε το «σε αγαπώ» τώρα. Δυνατά. Στον σύντροφό μας, που ετοίμασε το ρομαντικό γεύμα, στη μητέρα μας, που καρτερεί το απογευματινό μας τηλεφώνημα, στο παιδί μας, που γεμάτο χαρά σκαρφαλώνει πάνω μας όταν επιστρέφουμε από τη δουλειά.
Να μη θεωρήσουμε την αγάπη δεδομένη. Να τη διεκδικούμε κάθε δευτερόλεπτο. Με τις μικρές μας πράξεις και τα τρυφερά μας λόγια, με την αδιάλειπτή μας παρουσία και το ζεστό μας βλέμμα. Και όταν νιώθουμε μετέωροι, εκείνη θα μετατραπεί στο σταθερό μας έδαφος. Θα πατήσουμε πάνω της και μια αίσθηση πρωτόγνωρης γαλήνης θα μας κατακλύσει. Και αν θέλουμε να μεταφέρουμε τις λέξεις μας στο χαρτί, η αγάπη θα αποτελέσει την πένα μας.
Μια προστασία για τα όνειρά μας
Τα γράμματα της αγάπης θα προστατεύουν διαρκώς τα όνειρά μας. Γιατί όταν αγαπάμε μπορούμε να διασχίσουμε, περπατώντας ανάποδα, τον ουρανό και να κλείσουμε στην αγκαλιά μας το φεγγάρι, να χορέψουμε τον πιο τρελό μας χορό με τον ήλιο και να πείσουμε τα αστέρια να φωτίσουν τα βήματά μας τις νύχτες που το σκοτάδι μας τρομάζει.
Η αγάπη μας ταξιδεύει μακριά, έξω από τα συνηθισμένα και γκρίζα, πέρα από τα κοινότυπα και τα τελματωμένα. Η αγάπη λαμβάνει σχήματα, σώματα και μορφές. Γίνεται το παιδί που φωνάζει με έκσταση: «Το ταβάνι που χτίσανε για σύνορό μου δεν μου φτάνει. Έχει και άλλο, πατέρα;» Και όταν όλα μοιάζουν να κρέμονται από μια λεπτή κλωστή, εμείς μπορούμε να κρατηθούμε στα γράμματα της αγάπης. Να αφεθούμε ολοκληρωτικά στην πλάνα γοητεία της. Και όπου βγει.
Ας γράψουμε τώρα και μια εξίσωση στον πίνακα της καρδιάς μας. Με τους δύο άγνωστους Χ και Ψ. Αυτή ακριβώς είναι η φύση της αγάπης, λοιπόν. Πότε λύνεται η εξίσωση; Μα ασφαλώς μόλις οι άγνωστοι παραγνωριστούν. Ένα λουλούδι είναι η αγάπη, αν το καλοσκεφτείτε. Και τα γράμματά της ανθίζουν όταν τα προφέρουν τα ξεχωριστά μας πρόσωπα. Γίνονται, επίσης, υλικά για όμορφα σπίτια αλλά και ουρανοξύστες νοημάτων.
Δύο ολόκληρα που ανταμώνουν
Αν αναζητάμε το άλλο μας μισό, κάποιον που θα καλύψει τα κενά μας και θα μας προσφέρει μια στάλα ασφάλειας, επιβάλλεται να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Τώρα. Γιατί ο έρωτας είναι δύο ολόκληρα που ανταμώνουν. Και η αγάπη αποτελεί μια όμορφη έγκυο, που κάθε μέρα γεννά κόσμους.
Γίνεται το χέρι που μας συνοδεύει στις πιο εκπληκτικές κορυφές και η άγκυρα που μας προσφέρει τη θαλπωρή. Αγάπη είναι και οι τρεις τελείες, που τις αφήνουμε να αιωρούνται. «Μου λείπεις…», «Σε σκέφτομαι…». Είναι, όμως, και τα όνειρα που όταν ανταμώνουν κάνουν κρότο. Αγάπη είναι η έκπληξη, εκείνο το «ορίστε το εισιτήριό σου, πάρε μια αλλαξιά ρούχα και φύγαμε».
Και όταν πέφτουμε, η αγάπη ανοίγει σαν αλεξίπτωτο, για να μας προστατεύσει από τον τραυματισμό. Μαζί της δεν φοβόμαστε. Ξέρουμε πως αν το ταξίδι έχει κύματα, απλώς θα δροσιστούμε και αν ξεπροβάλλουν οι σειρήνες, θα τραγουδήσουμε συντροφιά τους. Η αγάπη ισοδυναμεί με κάθε γνωστό μας συναίσθημα και μεταβάλλει τη δομή του χάρτη. Εκεί που το δάχτυλο έδειχνε ένα σημείο, ξεπηδούν μια πόλη, μια χώρα και ένας πλανήτης.
Το πρόσωπο που αγαπάμε δεν μας ανήκει. Μας ανήκει μόνο εκείνο που νιώθουμε κοντά του. Και κτήμα μας συνιστά η απόφασή μας να αφήσουμε όσους αγαπάμε ελεύθερους. Όμως μήπως έφτασε πια η στιγμή να πούμε και στον εαυτό μας ένα «σε αγαπώ»; Για όσα είμαστε. Αγάπη, εξάλλου, σημαίνει αποδέχομαι. Και μονάχα ό,τι κρύβουμε μέσα μας, μπορούμε να το προσφέρουμε.
Λαμβάνουμε την αγάπη που προσφέρουμε
Ο Νικόλαος Σμυρνάκης στο Γράμματα της Αγάπης μας μιλά για το θαύμα της καρδιάς, επιτρέποντάς μας, μέσω της γραφής του, να ανοίξουμε έναν αποκαλυπτικό διάλογο με τα δικά μας πρόσωπα: με όσους είναι εδώ και με αυτούς που έφυγαν, με εκείνους που ευχόμαστε να έρθουν και με τον ίδιο μας τον εαυτό, που καρτερεί το χάδι μας.
Ένα έργο από λέξεις αφιερωμένες στην αγάπη και πρωτότυπα χειρόγραφα σχέδια που έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά από τα πέντε γράμματα της, μας υπενθυμίζει πως καθετί τραγικό και σπουδαίο γίνεται τελικά στο όνομά της.
Και αν επιθυμούμε να αλλάξουμε την αγάπη που λαμβάνουμε, χρειάζεται πρώτα να αλλάξουμε εκείνη που προσφέρουμε. Ένα βιβλίο τρυφερό και αληθινό όσο η ίδια η ζωή, μια γλυκιά επιβεβαίωση πως η μόνη ασφαλής επένδυση είναι ο άνθρωπος, ένας πιο ουσιαστικός τρόπος να υπάρχουμε και να εξελισσόμαστε.
