Με τα μάτια της ψυχής
Γράφει η Ελένη Πλούμπη, MSc, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Γνωστική Συμπεριφορική Προσέγγιση
Advertisment
Ένιωσα πως υπάρχω για πρώτη φορά, όταν άνοιξα το παράθυρό μου ένα πρωινό και αντίκρυσα τον ήλιο μέσα στην κόκκινη αγκαλιά του ουρανού να ξεπροβάλλει δειλά, σαν το βρέφος όταν γεννιέται. Στέκομαι αμίλητη μπροστά στο θαύμα της φύσης που μόνο η αναπνοή με συνδέει μαζί του. Κλείνω λίγο τα μάτια μου, καθώς δεν αντέχουν όλο το φως της γης να απλώνεται μπροστά τους. Τη στιγμή εκείνη, οι αισθήσεις μου επιτρέπουν να ακούσω το ρυθμικό ήχο του αέρα που θα συναντηθεί με το κορμί μου και θα το ανατριχιάσει με την δροσιά του. Κάποια από τις άπειρες ηλιαχτίδες αυτού του μικρού θεού με ζέστανε, η δική μου ηλιαχτίδα. Κλείνω το παράθυρο και οι σκέψεις μου δεν σταματούν, μάλλον είναι η ανθρώπινη φύση μου που δεν μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο του σύμπαντος και αναρωτιέται συνεχώς το πώς και το γιατί.
Ο χρόνος κυλάει σαν το καθαρό νερό της βρύσης που αγγίζει το πρόσωπό μου και σήμερα. Κοιτάζω μέσα στον καθρέπτη που έχω μπροστά, όχι βιαστικά σαν να θέλω να μην αντικρύσω τον εαυτό μου, αλλά σαν να θέλω να παρατηρήσω αυτή τη φορά κάθε πτυχή αυτού του προσώπου. Τόσο τα σημάδια από τα σπυράκια της εφηβείας ως ανεξίτηλη απόδειξη του εσωτερικού μου εφήβου που πάντα αντιστεκόταν για να μην συμβιβαστεί, όσο τις ρυτίδες έκφρασης δημιούργημα των συναισθημάτων μου που αποτυπώνονται στο πρόσωπό μου όπως τα χρώματα στον καμβά. Αφού περιποιήθηκα με στοργή το πρόσωπό μου, ντύθηκα με ένα φόρεμα που το φορώ συχνά, τόσο συχνά που λησμόνησα τον λόγο που το είχα αγοράσει για μένα, όχι από ανάγκη αλλά επειδή μου ταίριαζε.
Διαβάστε: Όταν ο Νους αγάπησε με την Ψυχή του
Advertisment
Η ώρα της αναχώρησης από το σπίτι για τη δουλειά έχει φτάσει. Σήμερα, νιώθω την ανάγκη να περπατήσω με έναν τρόπο διαφορετικό, πιο δικό μου. Ο ρυθμός των βημάτων μου είναι πιο αργός, σε σημείο που μπορεί το βλέμμα μου μπορεί να σταθεί και να κοιτάζει τους άλλους ανθρώπους. Έφτασα στη δουλειά, ξέρω θα συναντήσω ανθρώπους απαιτητικούς. Νομίζω πως είναι σκιές που μοχθούν να τους προσέξει κάποιος για να αποκτήσουν σάρκα και οστά, για αυτό μάλλον απαιτούν για αυτό μάλλον φωνάζουν.
Ένιωσα σαν να είμαι μέσα σε ένα τούνελ στοιχειωμένο από τη βοή των σκιών αυτών, τρόμαξα. Έστρεψα το κεφάλι μου στο παράθυρο που έχω δίπλα στο γραφείο και ξαφνικά συναντήθηκα ξανά με την δική μου ηλιαχτίδα. Υπάρχω, ως ένας πραγματικός άνθρωπος ανάμεσα σε σκιές που αναζητά άλλους πραγματικούς ανθρώπους και ξέρω πλέον να τους ξεχωρίζω. Αυτός που ωρύεται με διάφορους τρόπους τελικά δεν είναι ο δυνατός αλλά ο αδύναμος.
Το μεσημέρι είχε φτάσει στο κατώφλι μου, ήταν η στιγμή που θα άνοιγα τη μεγάλη πόρτα και θα άφηνα πίσω μου ότι είχε προσπαθήσει να δεσμεύσει την προσοχή μου έως εκείνη τη στιγμή, όπως όταν ήμουν παιδί και ανυπομονούσα να χτυπήσει δυνατά το τελευταίο κουδούνι. Επιστρέφοντας, ο ουρανός ξαφνικά συννέφιασε και συνειδητοποίησα πως έχασα την ηλιαχτίδα μου που με συντρόφευε έως εκείνη τη στιγμή. Αυτή η αίσθηση της μοναξιάς με εγκατέλειψε όταν πήρα το βλέμμα μου από τη γη και κοίταξα ξανά ψηλά τον ουρανό. Εκεί ανάμεσα σε τόσα σύννεφα βρήκα το δικό μου που είχε το σχήμα της καρδιάς, έτσι τουλάχιστον ήθελα να μοιάζει. Θαρρώ πως έτσι συμβαίνει και με εμάς τους ανθρώπους, στη γκρίζα πλευρά του ουρανού μας πάντα υπάρχει ένα ασφαλές μέρος για την δική μας καρδιά.
Ξαφνικά, ένιωσα ψιχάλες να προσπαθούν να με δροσίζουν, αυτή τη φορά δεν προέβαλα καμία αντίσταση. Παρά το γεγονός πως οι άνθρωποι γύρω μου έτρεχαν σαν να τους καταδίωκε η βροχή και μου αποσπούσαν την προσοχή, εγώ εστίασα στο να βρω και πάλι κάτι δικό μου. Ο ουρανός δάκρυζε για να μου προσφέρει τις δικές μου ψιχάλες.
Διαβάστε ακόμη: Η ζωή είναι σαν μια κούπα καφέ…
Η μέρα δεν σταματά εδώ αλλά συνεχίζεται μέσα από την πραγματικότητα της μοναδικής ζεστής γωνιάς που υπάρχει για τον καθένα, το σπίτι του. Εκεί συναντώ τους δικούς μου ανθρώπους που ασφαλώς διαφέρουμε αλλά μοιραζόμαστε το ίδιο σκοπό, να ζεστάνουμε μαζί αυτή τη γωνιά που δημιουργήσαμε μέσα στην απεραντοσύνη αυτού του κόσμου. Θέλοντας να θρέψω εμένα και εκείνους συνδυάζω διάφορα αρώματα και γεύσεις που θα μας ευχαριστήσουν.
Έτσι, το καθιερωμένο γεύμα μετατρέπεται σε μια πράξη ιεροτελεστίας προκειμένου να γευτώ και να γευτούμε πρώτα μέσα από τις αισθήσεις. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο η ικανοποίηση της πείνας που συνδέεται με το αίσθημα της επιβίωσης, αυτό έκανα μέχρι και χτες επιβίωνα δεν βίωνα. Ακολουθούν λίγα λεπτά χαλάρωσης που το σώμα μου δικαιωματικά αποζητά. Ύπνος είναι εκείνο το σημείο του χρόνου που ο εαυτός μου συναντιέται με το τίποτα, χρειάζομαι και τα πάντα και το τίποτα. Νιώθω και στα πάντα και στο τίποτα, αν μου το έλεγαν χτες θα το αμφισβητούσα.
Ο ύπνος με οδήγησε στο να συναντηθώ με το απόγευμα. Σηκώθηκα σχεδόν νωχελικά, γνωρίζοντας όμως πως ήθελα να φροντίσω το σπίτι και τους δικούς μου ανθρώπους όπως με φροντίζουν και εκείνοι. Στη συνέχεια έφτιαξα γρήγορα έναν καφέ που η μυρωδιά του με ξύπνησε για τα καλά. Κρατούσα το φλιτζάνι και περπάτησα μέχρι το μπαλκόνι για να αναζητήσω την ηλιαχτίδα μου, αφού νωρίτερα με είχε σταματήσει η βροχή. Το ουράνιο τόξο που αντίκρυσα με καθήλωσε.
Αυτή τη φορά, θα παρατηρήσω τα χρώματά του ένα προς ένα από εκεί που αρχίζει το καθένα μέχρι εκεί που τελειώνει, συνειδητοποιώ πως δεν γνωρίζω ποια είναι ακριβώς τα χρώματα του και πόσα είναι στην πραγματικότητα, μόνο έχω ακούσει για αυτά. Έως και σήμερα, ήξερα πως το ουράνιο τόξο είναι δημιούργημα της βροχής και του ήλιου και ως παιδί με φώναζαν να το κοιτάξω ως ένα μοναδικό φαινόμενο. Σαν ενήλικας αρνήθηκα να συνεχίσω την περιέργεια της παιδικής μου ηλικίας και το δεδομένο με σταμάτησε από το να εξελίσσομαι και να μετασχηματίζω την ανθρώπινή μου φύση.
Συντροφιά με αυτές τις σκέψεις, αρνήθηκα για πρώτη φορά σήμερα να συνεχίσω να βλέπω μόνο με τα μάτια μου, αυτά είχαν κουραστεί τόσα χρόνια. Τα μάτια της ψυχής ήθελαν να ανοίξουν και να δουν πέρα από το αυτονόητο και το δεδομένο. Με τα μάτια της ψυχής αντίκρυσα τη δύση του ηλίου, το δευτερόλεπτο εκείνο που το σύμπαν συνωμοτεί με τη μαγεία για να κρύψει τον ήλιο, να τον ξεκουράσει. Είναι το δευτερόλεπτο που πιστεύεις περισσότερο στην ύπαρξη του θεού. Δεν μπορεί η δύση του ηλίου να μην είναι παρά μια θεϊκή παρέμβαση. Το ένα θαύμα ακολουθεί το άλλο και ο ουρανός γίνεται μαύρος με μοναδικό σκοπό να αναδείξει το φως των αστεριών και του φεγγαριού. Και εγώ που πάντα φοβόμουν το σκοτάδι, δεν είχα καταλάβει πως χωρίς αυτό δεν θα ξεχώριζα το δικό μου αστέρι, ανάμεσα σε τόσα.
Αυτή η αλληλουχία θαυμάτων δεν μου αφήνει να περιθώρια να σκεφτώ μήπως είμαι και εγώ ένα μέρος αυτής της συμπαντικής τελειότητας και δεν το γνωρίζω. Αισθάνομαι πως τόσα χρόνια με το να αρνούμαι συστηματικά και πολλές φορές κατηγορηματικά να αφιερώσω λίγα λεπτά για να παρατηρήσω την καθημερινή θεϊκή έκβαση, είναι σαν να μην αποδέχομαι τη θεϊκή μου φύση, το θαύμα της ζωής, εμένα.
«Το άζωτο στο DNA μας, το ασβέστιο στα δόντια μας, ο σίδηρος στο αίμα μας, ο άνθρακας… Είμαστε φτιαγμένοι στο εσωτερικό των αστεριών. Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των αστεριών» – Carl Sagan
