Η εμπειρία που θέλω να μοιραστώ είναι μια εμπειρία που όλοι περνάμε στη ζωή, είναι αδιάσπαστο κομμάτι της εξάλλου, αλλά η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια σουρεαλιστική εμπειρία, η οποία μας αλλάζει, κάποιες φορές και ριζικά, ως άτομα.
Φέτος έχασα τον πατέρα μου, κάποιες φορές φαίνεται να είμαι καλά και να το αποδέχομαι, άλλες πάλι με πονά τόσο που δεν μπορώ με τίποτα να βγάλω από το κεφάλι μου ότι δεν είναι πια εδώ. Ο θάνατος και το πένθος είναι μια πραγματικά σουρεαλιστική εμπειρία. Όταν έμαθα ότι ο πατέρας μου είχε καρκίνο, πέρασα μεγάλο σοκ, αφού πρόσφατα τον είχα δει εξαιρετικά υγιή. Μετά από μια δύο εγχειρήσεις, νόμιζα ότι όλα θα πήγαιναν καλά, όμως δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για ό,τι ακολούθησε.
Advertisment
Νοσηλευόταν για ανάρρωση, αλλά μέσα σε ένα βράδυ ο γιατρός μας ειδοποίησε ξαφνικά ότι υπήρξαν επιπλοκές, ο οργανισμός του δεν λειτουργούσε επαρκώς και άμεσα κάλεσαν έναν ιερέα και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ίσως και να μην ξυπνήσει ποτέ, αφού μόλις πριν από 24 ώρες μιλούσαμε και ακούγαμε μαζί μουσική. Αν και ανάκαμψε μετά από εκείνο το βράδυ, ο γιατρός με ειδοποίησε ότι είχε μόλις 3 μέρες ζωής. Εκείνος όμως έμεινε μαζί μας για άλλες 7 εβδομάδες και αν και ήταν πολύ σκληρό να βλέπω κάποιον που αγαπώ να πεθαίνει, προσπαθούσα να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων· ότι ήμουν τυχερή που μπορούσα να τον έχω κοντά μου για λίγες ακόμα εβδομάδες.
Ακόμα όμως κι αν γνώριζα τι θα ακολουθούσε, δεν μου ήταν πιο εύκολο. Η όλη εμπειρία του να χάνεις κάποιον τόσο κοντινό σου άνθρωπο είναι πολύ, πολύ σουρεαλιστική. Και είναι μια διαφορετική εμπειρία για τον καθένα, όπως και η εμπειρία του πένθους. Και αν γνωρίζετε κάποιον που πενθεί, να είστε υπομονετικοί μαζί του, γιατί η διαδικασία της επούλωσης είναι μια σύνθετη και σκληρή διαδικασία και το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη. Μέσα από αυτή την εμπειρία:
Πώς το πένθος μας αλλάζει
Αρχίζετε να σκέφτεστε βαθύτερα για τη ζωή
Το πένθος είναι μια τόσο επώδυνη εμπειρία, αλλά τώρα, νιώθω ότι έχω μια βαθύτερη κατανόηση του τι θα πει ζωή. Με έκανε να αμφισβητήσω βαθιά την αντίληψή μας για τον κύκλο της ζωής και το γιατί βρισκόμαστε εδώ. Απλά περνάμε τον χρόνο μας στη γη και νιώθω ότι αυτό που αξίζει τελικά είναι αυτό που αφήνουμε στον κόσμο. Και δεν είναι μόνο τα θέλω μας που έχουν σημασία, αλλά και το πώς κινούμαστε και φερόμαστε στη ζωή. Θα μπορούσα να το είχα δει από την αντίθετη πλευρά, θα μπορούσα να νιώθω πικρία και θυμό, που όντως σε κάποιο σημείο ένιωσα, αλλά ο πατέρας μου το ένιωσε και μου είπε να είμαι πάντα ευγενική, να μη θυμώνω και να μην τα παίρνω όλα στα σοβαρά. Και αυτά τα λόγια τα πήρα μαζί μου σε όλη μου τη ζωή.
Advertisment
Ποτέ δεν ξέρετε πώς θα νιώσετε
Όταν περνάτε μια τέτοια εμπειρία, δεν ξέρετε πραγματικά τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνετε. Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να κλαίνε ή να μιλάνε σε άλλους γι’ αυτό, γιατί αφενός πρόκειται για έναν προσωπικό πόνο, αφετέρου δεν θέλουν να βαρύνουν τους γύρω τους. Οι αντιδράσεις σας μπορεί να είναι πραγματικά αφύσικες και περίεργες. Εκείνο τον καιρό, απορροφήθηκα τόσο από τη δουλειά μου, που κανείς δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τι περνούσα. Ίσως ήταν ένας περισπασμός ή ένας μηχανισμός άμυνας, αλλά σε κάποιον άλλο αυτό ίσως φαινόταν ύποπτο και τρελό. Όμως, αυτό αποτελεί απόδειξη του πόσο διαφορετικά βιώνουμε ο καθένας το πένθος.
Μερικές φορές νιώθετε ότι ξαφνικά δεν είστε παρόντες στη ζωή σας
Μετά από 7 εβδομάδες, έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά μου και θυμάμαι ότι δεν ήμουν παρούσα και ήταν σαν ο εγκέφαλός μου να είχε απενεργοποιηθεί. Δυσκολευόμουν να είμαι έξω και οι δυνατοί θόρυβοι με έκαναν να νιώθω άβολα. Δεν μπορούσα εύκολα να κοιμηθώ και όταν ξυπνούσα, σκεφτόμουν συνέχεια το θάνατο. Και ξαφνικά, άρχισα να δουλεύω εμμονικά. Ευτυχώς, συνειδητοποίησα σχετικά γρήγορα ότι χρειαζόμουν βοήθεια και ότι έπρεπε πρώτα να ηρεμήσω. Και υπάρχουν διάφοροι τρόποι επούλωσης του τραύματος. Ψυχοθεραπεία, ασκήσεις χαλάρωσης, γιόγκα, άσκηση (και πνευματική). Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να σας καθοδηγήσουν προς τη σωστή κατεύθυνση, όταν δεν μπορείτε να λειτουργήσετε σωστά.
Οι άνθρωποι που σας στέκονται είναι οι πιο σημαντικοί
Είμαι πραγματικά ευγνώμων στους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου εκείνο τον καιρό. Η αγάπη που μου προσέφεραν τροφοδοτούσε τη δύναμή μου. Αυτό ακριβώς εκτιμάτε, αφού τελειώσει όλο αυτό· ανθρώπους που στέκονται δίπλα σας, χωρίς να χρειάζεται να αρθρώσουν λόγια παρηγοριάς. Άνθρωποι που πραγματικά σας αγαπούν, νοιάζονται για εσάς, σας κάνουν να γελάτε, να νιώθετε άνετα. Αυτοί είναι σημαντικότεροι στη ζωή σας και το βλέπετε ξεκάθαρα αμέσως μετά τη δύσκολη εκείνη περίοδο.
Η οπτική σας για τη ζωή αλλάζει
Αν και αυτή η εμπειρία είναι αβάσταχτα επώδυνη και θλιβερή, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής και το πένθος είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να ξεπεράσετε, κυρίως για να βοηθήσετε τον εαυτό σας. Εστιάστε στην επούλωση των πληγών, απελευθερώστε τον πόνο, ζητήστε βοήθεια, μιλήστε σε κάποιον. Βγείτε έξω και συναναστραφείτε με κόσμο. Βεβαιωθείτε ότι φροντίζετε τον εαυτό σας και μείνετε όσο πιο ήρεμοι μπορείτε. Δεν θα πω εδώ την κλισέ φράση «η ζωή συνεχίζεται»· αλλά από τη στιγμή που είμαστε ακόμα ζωντανοί, χρειαζόμαστε να ζήσουμε και να απολαύσουμε την κάθε στιγμή. Όταν συνειδητοποιούμε ότι ο θάνατος είναι παρών, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα είμαστε εδώ για πάντα.
Θέλετε πια να κάνετε πράγματα που αγαπάτε
Ο Les Brown σε μία από τις ομιλίες του έχει πει το εξής: «Φανταστείτε ότι βρίσκετε στο νεκροκρέβατό σας και γύρω από αυτό βρίσκονται τα φαντάσματα των ιδεών, τα όνειρα, οι ικανότητες, τα ταλέντα που σας δόθηκαν στη ζωή. Και εσείς για οποιοδήποτε λόγο, ποτέ δεν εκμεταλλευτήκατε αυτές τις ιδέες, ποτέ δεν κυνηγήσατε εκείνο το όνειρο, ποτέ δεν χρησιμοποιήσατε εκείνα τα ταλέντα, ποτέ δεν είδατε καθαρά τις ικανότητές σας, ποτέ δεν χρησιμοποιήσατε τη φωνή σας, ποτέ δεν γράψατε εκείνο το βιβλίο. Και εκεί θα στέκονται γύρω από το κρεβάτι σας, κοιτώντας σας με μεγάλα, θυμωμένα μάτια, λέγοντάς σας ότι ήρθαν μόνο για εσάς και μόνο εσείς μπορούσατε να τους δώσετε ζωή! Και τώρα θα πεθάνουν μαζί σας. Το ερώτημα εδώ είναι- αν πεθαίνετε σήμερα, ποιες ιδέες, όνειρα, ικανότητες, ταλέντα θα πέθαιναν μαζί σας;».
Δεν νοιάζεστε πια για τα ασήμαντα
Και δεν στρεσάρεστε για τα ανούσια της ζωής. Μαθαίνετε να συγχωρείτε και συνειδητοποιείτε τη σημασία της συγχώρεσης και ότι πρώτα χρειάζεται να συγχωρήσετε εσάς και ύστερα τους άλλους, για να βρείτε εσωτερική γαλήνη.
Οι σχέσεις σας αλλάζουν
Αλλάζετε σαν άνθρωποι, επειδή οι σχέσεις σας αλλάζουν. Συνειδητοποιείτε ποιοι είναι σημαντικοί και ποιοι όχι και αγαπάτε 1000 φορές περισσότερο εκείνους που το αξίζουν. Πλέον δεν χάνω χρόνο με ανθρώπους που δεν νοιάζονται πραγματικά για μένα ή που με γεμίζουν στρες. Αφού χάσετε κάποιον που αγαπάτε, δεν σας τρομάζει πια να χάσετε κάποιον που δεν σας κάνει να νιώθετε όμορφα.
Γίνεστε μια καλύτερη εκδοχή σας
Αλλάζετε, επειδή το πένθος δεν είναι ένα εμπόδιο απλά που ξεπερνάτε, για να γίνετε ο παλιός σας εαυτός. Σας εξελίσσει και γίνετε μέρος σας. Αλλάζει τα κίνητρά σας, την οπτική σας. Βλέπετε τα πράγματα διαφορετικά και προσδιορίζεστε εκ νέου. Αν πενθείτε ή γνωρίζετε κάποιον που πενθεί, φροντίστε τον εαυτό σας και τους άλλους. Και να θυμάστε ότι είναι φυσιολογικό να νιώθετε όπως νιώθετε. Και αποδεκτό. Γιατί δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος αντίδρασης στο πένθος. Δεν πρέπει να το καταπιέζετε, αλλά να το απελευθερώνετε.
Christina Blunsum, συγγραφέας, mindset coach – Photo: Author/Depositphotos
