Δεν φτάνει που έξω έχει ζέστη, το κεφάλι σου τσουρουφλίζεται και φοβάσαι μήπως αρχίζουν να εξατμίζονται τα εγκεφαλικά σου κύτταρα, έχεις και εκείνα τα πράγματα που κρατάς μέσα σου και σου καίνε τα σωθικά. Πολλή φωτιά. Δεν αντέχεται.
Σε τι οφείλεται όμως όλη αυτή η φωτιά; Στο ότι δεν πιστεύουμε πια στον εαυτό μας; Στο ότι κάτι ή κάποιος μας έπεισε ότι είμαστε κάποιος άλλος από αυτό που εμείς νομίζαμε ότι είμαστε, γεμίζοντάς μας με ανασφάλειες και μειώνοντάς την αυτo-αξία μας;
Advertisment
Κανένας μας δεν γεννιέται με ανασφάλειες. Οι ανασφάλειες είναι αυτό που μας συμβαίνει, όταν η ζωή ξαφνικά μας πετάει εκτός τροχιάς. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάνουμε το ένα λάθος μετά το άλλο, πείθοντας τον εαυτό μας πως είμαστε αποτυχημένοι. Κι επίσης προέρχονται όταν επιτρέπουμε οι απόψεις των άλλων να προσδιορίσουν όχι μόνο το ποιοι είμαστε, αλλά να μας ισοπεδώσουν, να μας κατασπαράξουν και να μας αποσυνθέσουν ως προσωπικότητες.
Δοκίμασε να γυρίσεις νοερά σε κάποια στιγμή της ζωής σου ή σε κάποια γεγονότα, όπου διάφορες σκέψεις άρχιζαν να δημιουργούν χάος στο κεφάλι σου, που σε μπέρδεψαν, σε αποσυντόνισαν. Ίσως να θυμηθείς κάποιο συγκεκριμένο σχόλιο που έκανε κάποιος, και καθώς θα το κάνεις, θα ήθελα να γνωρίζεις το εξής: «Είσαι περισσότερα από τις στιγμές σου». Είσαι περισσότερα από τις επιλογές σου, από αυτό που εσύ ονομάζεις αποτυχίες, από τα κακά τα λόγια τα πικρά που κάποιος είπε, από τις ταμπέλες που σου καρφώσανε στην καρδιά ή στο κούτελο και σε έκαναν να κλειστείς στον εαυτό σου.
Κοίτα, όλοι μα όλοι, ανεξαρτήτως θέσης, δύναμης, ισχύος, βάρους ή ύψους έχουμε ανασφάλειες. Όλοι έχουμε μέρες όπου κάτι μας φοβίζει, μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο δα μικροί. Κάνεις δεν έχει ανοσία στο φόβο.
Advertisment
Μα ένα πράγμα θα μας κάνει να ξεσκονίζουμε τα φτερά μας, να πετάξουμε τις ταμπέλες που βαραίνουν το πέταγμά μας και αργά και σταθερά να καταφέρουμε και πάλι να απολαύσουμε το αεράκι που θα μας χαϊδεύει το πρόσωπο κι αυτό είναι η θύμηση πως: «Μέσα στην καρδιά μας κρύβεται η μαγεία». Εκεί μέσα μας κρύβεται μια απίστευτη δύναμη, εκείνο το μεγαλείο που έχει τόσα να προσφέρει σε αυτόν τον κόσμο, αρκεί να θέλουμε να το δούμε.
Πάντα μπορούμε να είμαστε αυτοί που ΕΜΕΙΣ θέλουμε. Εμείς αποφασίζουμε τα κοσμητικά επίθετα που θέλουμε να κουβαλάμε. Δεν υπάρχουν πουθενά όρια και εμπόδια, παρά μόνο εκείνα που εμείς βάζουμε στον εαυτό μας. Επειδή κάποιος μας έβαλε μια ταμπέλα, δεν σημαίνει πως είμαστε υποχρεωμένοι να τη σέρνουμε μαζί μας σε κάθε μας βήμα.
Οι ταμπέλες τους δεν είναι η αλήθειά μας. Πάντα έχουμε τη δύναμη να τις κατεβάσουμε και να δείξουμε τη δική μας αλήθεια. Δε χρειαζόμαστε καμία από αυτές. Όπως ήδη έχω πει: οι ταμπέλες είναι για τους δρόμους. Και επειδή σε αυτήν τη χώρα όλοι μας έχουμε δει λάθος τοποθετημένες ταμπέλες στους δρόμους και έχουμε γελάσει ή προσπεράσει κουνώντας το κεφάλι, έτσι να κάνουμε και με τις ταμπέλες που κάποιοι μας έβαλαν ή ακόμη προσπαθούν να μας βάλουν.
Να γελάμε και να κουνάμε το κεφάλι μας προσπερνώντας τες. Δοκιμάστε το. Δεν έχετε να χάσετε τίποτε. Μάλλον λάθος, έχετε να χάσετε: πολύ “βάρος”.
Η Βίκυ Τσώκου κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο της με τίτλο «Είμαστε γυναίκες, ρε γαμώτο, και μπορούμε καλύτερα!» από τις εκδόσεις Πεδίο
- Τίποτα από όσα βιώνουμε δεν πάει χαμένο - 20 Σεπτεμβρίου 2019
- Σχέσεις: Κάθε πρόκληση ένα μάθημα και δώρο; - 22 Μαΐου 2019
- Για όλα φταίνε οι άλλοι… - 6 Μαρτίου 2019
