Πόσες φορές δεν ούρλιαξες για να μπορέσεις να ακουστείς. Όλο σου το είναι φωνάζει, αλλά εκείνος δε σε ακούει. Δε βλέπει την τρέλα. Δε τον ενδιαφέρει. Έχει τα δικά του προβλήματα. Δεν είναι εκεί. Όχι, σαν φυσική παρουσία. Δεν είναι εκεί. Και μετά… έμεινες εξουθενωμένη. Κι εσύ κι αυτός.
Πληγές. Πώς θα κλείσουν τώρα; Πόσος χρόνος θα χρειαστεί να επανέλθεις; Κανένα αποτέλεσμα. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Πόσες φορές δεν έχασες την ψυχραιμία σου μπροστά σε ένα παιδί. Ούρλιαξες για να σταματήσει να χαζεύει, να φάει, να προχωρήσει. Να κάνει επιτέλους αυτό που πρέπει, χωρίς να διαμαρτύρεται.
Advertisment
Έχεις τόσα πράγματα στο μυαλό σου. Η ζωή τρέχει και εσύ δε μπορείς να πας αργά, στους ρυθμούς ενός παιδιού, που ακόμα δε έχει την αίσθηση του χρόνου, των υποχρεώσεων, των πρέπει και μη. Και μετά, έμεινες εξουθενωμένη. Κι εσύ κι αυτό.
Πληγές. Πώς θα κλείσουν τώρα; Πόσος χρόνος θα χρειαστεί να επανέλθεις; Κανένα αποτέλεσμα. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα.
Οι φωνές σε κάνουν να χάνεις τη δύναμή σου
Να σου εξηγήσω. Όταν υπάρχουν καταπιεσμένα συναισθήματα ή σκέψεις που δεν έχουν εκφραστεί, τότε το σώμα μας γεμίζει με την ενέργεια του θυμού, της αγανάκτησης, της οργής. Τη στιγμή που «φτάνεις στο αμήν» και φωνάζεις, απίστευτα ποσά ενέργειας εκτοξεύονται με βία από το στόμα σου, μέσω του ήχου. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό.
Advertisment
Καταρχάς, χάνεις απίστευτα ποσά ενέργειας. Όσο μεγαλύτερη η ένταση του ήχου, τόσο περισσότερη η ενέργεια που χάνεται. Αυτό, όπως είναι φυσικό, σε αφήνει στο τέλος εξουθενωμένη, τελειωμένη. Χρειάζονται ώρες ή και μέρες για να επανέλθεις. Η ένταση με την οποία εκτοξεύεται αυτή η ενέργεια προς τα έξω, δημιουργεί μια βίαιη κατάσταση ως προς τα ενεργειακά πεδία, το δικό σου και του δέκτη.
Η αύρα και των δύο τραυματίζεται. Φαντάζεσαι πόσο χειρότερο είναι αυτό όταν ο δέκτης είναι ένα μικρό παιδί. Τα παιδιά δεν έχουν την ωριμότητα να διαχειριστούν τα έντονα συναισθήματα. Δεν έχουν ασπίδες. Τις φτιάχνουν σιγά σιγά. Και δεν το λέω για να νιώσεις τύψεις. Το έχω κάνει πολλές φορές. Όλες έχουμε χάσει την ψυχραιμία μας και ουρλιάξαμε στα μικρά μας. Αλλά πρέπει να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει την ώρα που το κάνεις. Τώρα ξέρεις.
Ωραία θα μου πεις. Και τώρα τι; Πάρε τη δύναμη της οργής και κάνε τη σταθερότητα. Μια στιγμή πριν φωνάξεις. Πάρε βαθιά ανάσα. Εσωτερίκευσε τη δύναμη της οργής και με την εκπνοή συγκέντρωσέ την στο Ηλιακό πλέγμα, δημιούργησε μία ασπίδα. Άλλη μία φορά. Εισπνοή, πάρε μέσα τη δύναμη του θυμού.
Εκπνοή… Συγκέντρωσέ την στο ηλιακό πλέγμα, το κέντρο της εσωτερικής μας Δύναμης. Τώρα σταθερά, με ήρεμη φωνή, πες ξεκάθαρα αυτό που θέλεις. Είσαι ακλόνητη. Σταθερή. Δυνατή.
Μερικές διευκρινήσεις
– Εννοείται, ότι μπορεί να μην πετύχει με την πρώτη φορά. Μη σταματήσεις όμως. Συνέχισε να προσπαθείς. Θα δεις αποτέλεσμα. Σίγουρα. Θέλει λίγη προσπάθεια να συγκεντρωθείς και να συγκρατηθείς.
– Εννοείται ακόμα, ότι ο δέκτης δε θα κάνει υπνωτισμένος αυτό που του λες. Δεν είναι αυτός ο στόχος. Θα διαμαρτυρηθεί, θα φωνάξει, θα υποστηρίξει την άποψή του. Μείνε σταθερή. Όταν το ξέσπασμά του τελειώσει, επανέλαβε αυτό που θέλεις. Σταθερά και ήρεμα.
– Να θυμάσαι: Ο θυμός είναι σαν το φουσκωμένο μπαλόνι. Αντί να το σκάσεις με καρφίτσα, κάνε ένα μικρό άνοιγμα και άσε το να ξεφουσκώσει σιγά σιγά.
– Οι βαθιές αναπνοές κάνουν θαύματα.
– Αν δεν καταφέρνεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, φύγε. Φύγε από το δωμάτιο, φύγε από το χώρο. Φύγε. Πες θέλω να ηρεμήσω πρώτα. Θα μιλήσουμε σε 5 λεπτά. Και ανάνπνευσε. Βαθιά.
Μαριάννα Μάρκου, Reiki & Crystal Healing – Photo: Author/Depositphotos
