Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Γνωρίζεις ότι είσαι μια αθάνατη ενεργειακή οντότητα που εκπέμπει μια εσωτερική άηχη μουσική; Έχεις ποτέ ακούσει μέσα σου τη φωνή της Σιγής, που συχνά σου ψιθυρίζει; Έχεις επίγνωση ότι κάθε στιγμή, ότι κι αν κάνεις όπου κι αν βρίσκεσαι, συμμετέχεις σε μια αόρατη ορχήστρα αυτού του κόσμου; Του δικού σου κόσμου, ενός μικρόκοσμου που δονείται όμοια με το δικό σου παλμό;
Advertisment
Υπάρχουν πολλοί μικρόκοσμοι μέσα στο μακρόκοσμο, που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε Όλο. Δε μπορείς να λάβεις μέρος σ’ εκείνη τη μία συμπαντική ορχήστρα εκτός κι αν ανυψωθείς, αν εξελίξεις τη δόνηση σου κι η μουσική σου αγγίξει ανώτερα πεδία. Μπορείς να το πετύχεις, όπως μπορείς κάθε στιγμή να παίρνεις μέρος και σε μια διαφορετική ορχήστρα, μπορείς ακόμη να είσαι και μια σκέτη παραφωνία για ένα επίπεδο, αν αυτό επιλέξεις, αλλά δε μπορείς να βρίσκεσαι σ’ αυτό το επίπεδο. Θα ανήκεις πάντα εκεί, όπου είσαι σε συμφωνία με το περιβάλλον, εκεί όπου, η παραφωνία σου συντονίζεται με την παραφωνία των υπόλοιπων ανθρώπων έτσι ώστε, κανείς από τους όμοιους σου να μην καταλαβαίνει τη διαφορά.
Η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου, αυτό το όχημα μέσα στο οποίο ταξιδεύει η αθάνατη ψυχή είναι ένα εν δυνάμει μουσικό όργανο, μέσα στη μεγάλη ορχήστρα του κόσμου, στον οποίο δονείται μαζί του, συντονισμένη με το ρυθμό της μελωδίας που έχει επιλέξει η ίδια. Μια μουσική ενορχηστρωμένη με αρμονία, καθότι οι παραφωνίες μέσα στο μουσικό αμφιθέατρο του σύμπαντος δεν μπορούν να ακουστούν, απομακρύνονται , όμως πάντα βρίσκουν μια θέση εκεί που τους αρμόζει γιατί, τίποτε στο σύμπαν δεν θεωρείται άχρηστο ή περιττό αλλά το κάθε τι έχει τη δική του αξία, η οποία για το φυσικό κόσμο που ζούμε είναι σχετική και συνάγεται απ’ το βαθμό εκτίμησης των άλλων και δυστυχώς λιγότερο από εμάς τους ίδιους, μέχρις ότου στο βάθος του χρόνου, να αποκτήσει την πρωταρχική της καθαρότητα, την απόλυτη τιμή που είχε πριν πέσει χαμηλά, την αντικειμενική αρχέγονη λάμψη.
Έχουμε χρέος, πρώτα απ’ όλα, να εργασθούμε προς αυτό τον σκοπό. Κανένας σκοπός δε θα πρέπει να βρίσκεται σε ασυμφωνία με τον απώτερο, τον τελικό σκοπό: Να παίξουμε τη μουσική των σφαιρών. Εν ολίγοις, είσαι σε παραφωνία με κάποιους κόσμους, στους οποίους εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, δεν μπορείς να υπάρξεις αλλά για τον κόσμο στον οποίον βρίσκεσαι, είσαι τόσο παράφωνος όσο κι οι άλλοι κι έτσι είσαι ταιριαστός. Η παραφωνία συμβαίνει, όταν ο ήχος της προσωπικότητας σου είναι παράταιρος και σκεπάζει τη μουσική της ψυχής σου. Η προσωπική σου ορχήστρα που αποτελείται από την προσωπικότητα και την ψυχή είναι εντελώς φάλτση.
Advertisment
Τα πράγματα λειτουργούν σύμφωνα με το νόμο της αναλογίας: όπως ακριβώς συμβαίνει μέσα στην καθημερινότητα έτσι και στους αόρατους κόσμους. Εδώ, στη γη, η εξέλιξη ενός μουσικού, τον κατατάσσει σε επίπεδα δεξιότητας ανάλογα με την προσπάθεια που έχει καταβάλει και τις ικανότητες που έχει ξεδιπλώσει και όσο βελτιώνεται, τόσο αναρριχάται προς την κορυφή της εξελικτικής πυραμίδας του είδους του. Έτσι και πάνω, ανάλογα με το είδος και την ποιότητα της εσωτερικής μουσικής, ο άνθρωπος ανυψώνεται σε ανώτερα, πιο λεπτοφυή πεδία κι η συνειδητότητα του διευρύνεται. Ο συμπαντικός Μαέστρος τον τοποθετεί στο επίπεδο που του αναλογεί, σύμφωνα με την ποιότητα της εσωτερικής του μουσικής και στη θέση που του αρμόζει, ανάλογα με το είδος αυτής της μουσικής.
Παίζεις τη δική σου μουσική που ακούγεται στο απέραντο, στο άπειρο σύμπαν αλλά προσπαθείς μάταια να σταθείς δίπλα σε αταίριαστες ορχήστρες. Οι επιθυμίες σου γίνονται άναρθρες κραυγές, επειδή δεν είναι όμοια συντονισμένες με τον τόνο της μουσικής σου. Τα κύματα της εσωτερικής σου δόνησης πάλλονται σε διαφορετική οκτάβα. Έχεις ρυθμίσει το εσωτερικό σου μουσικό κλειδί σε διαφορετικό τόνο απ’ την φωνή των επιθυμιών σου κι η μελωδία γίνεται παραφωνία. Σκύψε μέσα σου κι αφουγκράσου τον παλμό της δόνησης σου και θα νιώσεις στη στιγμή, αν είναι ταιριαστή η μουσική με τη φωνή σου. Νιώθεις μίσος και γυρεύεις αγάπη; Νιώθεις θυμό κι αναζητάς τη γαλήνη; Αν είναι έτσι, τότε, αναρωτήσου τι θα συνέβαινε αν ένα αγριόχορτο φύτρωνε ανάμεσα στο στάρι.
Αυτό είναι το πρώτο κλειδί για τη δική σου μεταμόρφωση και το αποτέλεσμα της θα το δεις σύντομα μέσα στη καθημερινότητα σου. Η εσωτερική αρμονία σκέψης-συναισθήματος σε σχέση με τους στόχους σου είναι το μυστικό. Να συντονίσεις τον εσωτερικό σου κόσμο με τη δόνηση του κόσμου, μέσα στον οποίο θέλεις να βρεθείς. Δεν αρκεί η επιθυμία, από μόνη της δεν είναι αρκετή για να σε έλξει προς το μέρος της. Κάνεις ένα βήμα προς αυτήν κι άλλα δυο προς τα πίσω, όταν μέσα σου η ταλάντωση είναι διαφορετική.
Πρόσεξε το φόβο της αβεβαιότητας πως δονεί το κορμί σου, κοίταξε τη σκέψη σου πόσο αδύναμη γίνεται εκείνη την στιγμή που αμφιβάλλεις, όταν προσπαθείς να πατήσεις ένα πιο ψηλό σκαλί. Μη φοβηθείς ούτε στιγμή αλλά έχεις κάθε δικαίωμα στην αρχή να φοβηθείς. Αν η επιτυχία ήταν κάτι τόσο απλό, δεν θα είχε τόσο μεγάλη αξία κι όταν δεν είναι υλική αλλά πνευματική, όταν δηλαδή αποσκοπεί στην αυτοβελτίωση σου, στην ανύψωση του εαυτού σου, τότε οι δυσκολίες που εμφανίζονται είναι περισσότερες. Ωστόσο, μη στενοχωριέσαι, τα σκαμπανεβάσματα είναι αναμενόμενα και φυσιολογικά αφού ο παλιός μικρός εαυτός σου δε θέλει να χάσει τα προνόμια που είχε τόσο καιρό.
Διαισθάνεται, γνωρίζει πως όταν ανυψώσεις το βλέμμα σου προς τα πάνω, εκεί που βρίσκεται ο ανθρώπινος προορισμός, θα χάσει την ηγεσία της προσωπικότητας σου γιατί θα πλησιάζεις τον ανώτερο σου εαυτό, την αληθινή σου προέλευση, θα γίνεις Ηνίοχος Εσύ κι εκείνος που θέλει να παραμείνει προσκολλημένος στα χαμηλά επίπεδα της ύλης, στα καταγώγια και τους υπονόμους της ζωής, ξέρει πως πρέπει να πεθάνει και θα πεθάνει, για να μπορέσεις Εσύ να αναστηθείς. Μη πτοηθείς, να χαίρεσαι όταν οι δοκιμασίες εμφανίζονται στη διαδρομή σου, να σκέφτεσαι πως είναι ευλογία κάθε νέα ευκαιρία. Τα εμπόδια κι οι δυσκολίες γυμνάζουν τον αθλητή.
Ο άνθρωπος που θέλει να αποκτήσει κάτι, πρέπει πρώτιστα να εκπέμψει το ίδιο σήμα μ’ εκείνο το κάτι, να δονηθεί στο ίδιο μήκος κύματος. Όλα στο σύμπαν έχουν ένα μουσικό κλειδί, με το οποίο έχουν κουρδίσει την ύπαρξη τους έτσι ώστε, να δονείται σε έναν μοναδικό τόνο. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να τον αλλάξει αφ’ εαυτού του και με βούληση, ανά πάσα στιγμή και ενώ πολλές φορές το κάνει, συνήθως ωθείται επηρεασμένος από τις καταστάσεις κι όχι από τη δική του πρόθεση. Δεν παίζει τη δική του μουσική αλλά γίνεται ένα παράφωνο φερέφωνο. Να υψώσεις τις νότες της μουσικής σου, να αδράξεις το κλειδί του Σολ γιατί σολ σημαίνει ήλιος κι εμείς έχουμε προορισμό τον Ήλιο. Να λούζεσαι με το φως του ήλιου και να γελάς όπως κι αυτός, ώσπου να γίνεις κι εσύ ένας ήλιος.
Αν το συναίσθημα που σε δονεί είναι διάφορο από τη χαρά τότε μη γυρεύεις άδικα τη χαρά. Για να έλξεις χαρά πρέπει να συντονιστείς μαζί της, άρα, πρέπει να ξεκινήσεις να κάνεις πράγματα που θα ανυψώσουν τη δόνηση σου στον παλμό της χαράς. Για να ξεκινήσεις μ’ αυτό, πρέπει να αρχίσεις να καλλιεργείς εντός σου, όλες εκείνες τις αρετές που παράγουν την ευτυχία: Ευγνωμοσύνη, αποδοχή, αγάπη, σιωπή, αλτρουισμό, συμπόνια, έρωτα για τον σκοπό και να ζεις ζωντανός στη στιγμή.
Πριν ακόμη επιθυμήσεις, προσπάθησε να εξαγνίσεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Να τον αδειάσεις από σκουπίδια και βαρίδια, να τον ανυψώσεις, γιατί το κάλλος δε σέρνεται στους υπονόμους της ζωής. Ένα αερόστατο για να ανυψωθεί, δεν αρκεί μόνο η «φωτιά» που γεμίζει με ήλιο τα σωθικά του μπαλονιού του, αλλά χρειάζεται να αφήσει πίσω του, ότι το κρατούσε χαμηλά. Χτίσε μέσα σου έναν άλλο κόσμο αργά και σταθερά. Μην εστιάζεις στο αποτέλεσμα παρά μόνο έχε το για οδηγό, εσύ μείνε επάγρυπνος στο ταξίδι.
Να δονηθείς όμοια με τη χαρά και τότε ίσως δε χρειασθεί να επιθυμήσεις τίποτε γιατί αυτόματα θα μπεις στον κόσμο της αφθονίας, γιατί τι νομίζεις πως είναι η αφθονία; Μια κατάσταση του νου είναι, όπως κάθε επίγνωση που θα κατακτήσεις θα είναι ένα διαφορετικό επίπεδο συνειδητότητας. Τίποτε δε προσπαθεί να μείνει κρυμμένο από σένα. Αυτό που σε κρατά μακριά από τέτοιους κόσμους είναι η δόνηση σου, που είναι αταίριαστη, ασύμβατη μ’ αυτούς. Είναι η σκέψη σου που συχνά είναι αντίθετη μ’ αυτούς, είναι το συναίσθημα σου που δεν είναι φιλικό προς αυτούς, είναι η έλλειψη ευγνωμοσύνης που σε κάνει να θέλεις να φύγεις από εκεί που είσαι , από αυτά που τώρα έχεις. Δεν αγαπάς αυτό που είσαι ούτε αυτά που έχεις, δε κυκλοφορεί αγάπη μέσα σου και συ παρόλα αυτά γυρεύεις την αγάπη.
Πιθανόν δεν το γνωρίζεις, ίσως γιατί ζεις υποσυνείδητα μακριά απ’ το παρόν αλλά το μουσικό κλειδί σου έχει αποσυντονιστεί απ’ την φυσική του συχνότητα. Απόγνωση, απελπισία, μίσος, θυμός, χιλιάδες αναπάντητα γιατί φωνάζουν μέσα σου κι εσύ θέλεις να ακουστείς αλλά απευθύνεις τη φωνή σου σε έναν κόσμο που βοά από φωνές ευτυχισμένες, έναν κόσμο πλημμυρισμένο από χαρά κι ευδαιμονία. Άραγε μέσα σε ένα τέτοιο γιορτινό ξεφάντωμα, πως περιμένεις να ακουστείς; Αν θέλεις να σου ανοίξουν, Συντονίσου!!
Άφησε την ψυχή σου να παίξει ελεύθερη τη δική της μουσική. Τώρα είναι η ώρα να ακουστεί αλλά μη χάνεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες επιλογές, αυτά είναι καμώματα ενός μικρού εαυτού, που δε ξέρει τι να επιλέξει, γιατί όλα τα επιθυμεί. Εσύ πρέπει να είσαι σίγουρος και σταθερός, για να μην επηρεάζεις διαρκώς το είδος της μουσικής σου και πέφτεις σε νότες χαμηλές. Ο φόβος, το μίσος , ο θυμός κι η ζήλια θα σε αποσυντονίσουν, μην επιτρέπεις να μείνουν μέσα σου για πολύ.
Κλείσε τα αυτιά σου σε όλες τις σειρήνες, μην ακούς παρά μόνο τη μουσική της ψυχής σου. Σταθεροποιήσου και μείνε ακλόνητος στον ίδιο ρυθμό. Έχει μεγάλη σημασία να παραμείνεις με επιμονή, αλλά όχι με ένταση κι αγωνία, εστιασμένος στον ίδιο σκοπό. Να είσαι συνεπής στο στόχο σου και σταθερός στην επιλογή σου. Αλλά δε πρέπει να ξεχνάς ότι, η ευγνωμοσύνη είναι ο πολλαπλασιαστής κι η αχαριστία ο μεγάλος αφαιρέτης, γιατί στο σύμπαν ηχεί μόνο η μελωδία της αγάπης και των αριθμών. Το σύμπαν, φίλε μου, είναι ένα ατέλειωτο ανιδιοτελές δούναι και λαβείν κι όταν δεν γίνεται έτσι, τότε, μοιάζει με τον διπλού πέλεκυ της Δικαιοσύνης. Δώσε δίχως να προσμένεις και θα λάβεις όταν δε το περιμένεις, ακριβώς επειδή δεν έχεις κάτι να περιμένεις.
Πρόσεχε όμως τι δίνεις γιατί θα λάβεις αυτό που έχεις δώσει. Πριν ασχοληθείς με το κλειδί της ψυχής σου, πρέπει να έχεις επιτρέψει στις ενέργειες σου να ελευθερωθούν, να ρέουν αρμονικά μέσα σου και γύρω σου. Να έχεις γίνει ένας συμπαντικός αγωγός θετικής ενέργειας, έτσι ώστε, να σε διαπερνούν κύματα αγάπης κι ευδαιμονίας. Δε νομίζεις ότι είναι καιρός να ανοίξεις τα φύλλα της καρδιάς σου για να σε πλημμυρίσει το φως της Ζωής; Να κουρδίσεις με το κλειδί της ψυχής το κρυφό μουσικό όργανο σου; Η μελωδία σου να γίνει ένα με τη μουσική των σφαιρών, με τη μουσική των θεών. Η θέση σου στη μεγαλειώδη ορχήστρα του σύμπαντος είναι κενή και σε περιμένει. Συντονίσου!
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων – μαθημάτων του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη με τίτλο “Το Λυχνάρι του Αλαντίν“
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
